หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 121

รษิกาเดินเข้าไปตามทางที่จิรายุชี้ ก่อนจะเห็นไอรดานั่งขดตัวกอดเข่าอยู่ที่มุมห้อง สายตาของเธอว่างเปล่าราวกับตุ๊กตาที่ไร้ซึ่งวิญญาณ

เมื่อนึกภาพที่ไอรดามักจะต้อนรับเธอด้วยรอยยิ้มกว้างแสนหวานทุกครั้งที่เจอกัน หัวใจของรษิกาก็แทบสลาย ภาพของไอรดาในตอนนี้มันทำให้เธอจุกอกจนแทบหายใจไม่ออก

เช้าวันนี้ ไอรดาคว้ากระโปรงของเธอไว้แน่นพลางส่งสายตาเป็นประกาย แต่ในตอนนี้เธอกลับต้องมาเศร้าซึมอยู่ในสภาพที่น่าเวทนาแบบนี้อย่างที่ใครก็คาดไม่ถึง

รษิกาค่อยๆ ย่องเข้าไปในห้องและย่อตัวลงนั่งข้างไอรดา เธอร้องเรียกออกมาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและแผ่วเบา “ไอวี่ ฉันมาแล้วนะ”

แต่ไอรดากลับไม่ตอบสนองอะไรเลย

รษิกาถึงกับผงะไปเมื่อเห็นอาการของไอรดา

ที่ด้านหลังรษิกา จิรายุเอ่ยย้ำเบาๆ ว่า “คุณรษิกาครับ ตอนนี้ไอรดาปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอกไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว คุณต้องคอยพูดกับเธอเพื่อดึงให้เธอกลับมาสู่โลกความจริง และความอดทนเป็นสิ่งจำเป็นที่จะทำให้บรรลุผลนะครับ”

รษิกาสงบสติอารมณ์ก่อนจะพยักหน้ารับ

เธอเริ่มคุยกับไอรดาอีกครั้ง “ไอวี่จ๊ะ ดูสิว่าใครมาด้วย! อชิกับเบนนี่ก็มาบ้านหนูเหมือนกันนะคะ! พวกเขาอยู่นี่แล้วนะ!”

อชิกับเบนนี่รีบเข้ามาหารษิกากับไอรดา เบนนี่ทำหน้าหยอกล้อใส่ไอรดาก่อนจะบอกว่า “ฉันมาเยี่ยมเธอแล้ว! ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะ!”

อชิขมวดคิ้วและจ้องตาไอรดา “เธอจะพักก่อนสักแปบนึงก็ได้นะ โอเคไหม? เรากำลังรอให้มาเล่นด้วยกันอยู่นะ เธออยากมาเล่นกับเราไหมล่ะ?”

ก่อนหน้านี้ ถ้าพวกเขาพูดแบบนี้เมื่อไร ไอรดาก็มักจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเมื่อนั้น

แต่ครั้งนี้ไอรดากลับไม่ตอบสนองอะไรเลย เธอเอาแต่นั่งนิ่งไม่ไหวติงอยู่ที่เดิม แม้แต่จะขยับนิ้วก็ยังไม่ทำ

รอยยิ้มบนใบหน้าเบนนี่ค่อยๆ จางหายไปและกลับกลายเป็นขมวดคิ้วแทน “นี่ เราคุยกับเธออยู่นะ เธอไม่พอใจที่ต้องไปโรงเรียนเหรอ? อชิกับฉันก็จะไปหาเธอที่โรงเรียนในอีกไม่นานนี้แล้วนะ เธออยากไปไหนเราก็จะพาไปทุกที่เลย เราจะได้ทำโน่นทำนี่ด้วยกันไง! ไม่ดีเหรอ?”

อชิขู่เธอด้วยสีหน้าบูดบึ้งว่า “ถ้าเธอไม่พูดกับเรา งั้นเราจะไม่เล่นกับเธออีกต่อไปแล้วนะ!”

แม้จะทำถึงขั้นนั้นแล้ว ไอรดาก็ยังคงไม่ตอบโต้อะไรอยู่ดี

อชิและเบนนี่สูดลมหายใจเข้าลึกและเปลี่ยนวิธีจัดการ แทนที่จะนั่งรอคำตอบ พวกเขากลับพูดโน่นพูดนี่ไปเรื่อยๆ ทุกเรื่อง แม้แต่เรื่องที่ไปเที่ยวสวนสนุกยูนิเวิร์สก็ด้วย แถมยังให้สัญญาอีกว่าจะพาเธอไปเที่ยวที่นั่นด้วยกันเมื่อหายดีแล้ว

ถึงพวกเขาจะพยายามกันอย่างไม่ลดละที่จะทำให้ไอรดาพูด แต่ไอรดาก็ไม่กะพริบตาแม้สักครั้งเดียว

พวกเขาเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้า และต้องใช้แขนเสื้อรษิกาเช็ดน้ำตาออกไป “แม่ครับ ไอวี่เหมือนจะไม่ได้ยินเราเลย เราจะทำยังไงกันดี?”

เสียงพวกเขาเริ่มจะแหบพร่า

ดวงตาของรษิกาเองก็เริ่มแดง เธอพยายามสงบสติอารมณ์ก่อนจะลูบหัวอชิกับเบนนี่และพูดว่า “ไอวี่ต้องหายแน่ๆ จ้ะลูก พวกหนูไปพักกันก่อนดีไหม? เดี๋ยวแม่จะคุยกับเธอเอง”

อชิกับเบนนี่พยายามจะไม่ร้องไห้โดยเฉพาะต่อหน้าไอรดาแบบนี้ พวกเขาจึงถอยออกไปอยู่ข้างหลังรษิกาเงียบๆ

รษิกาเอื้อมมือออกไปช้าๆ และอุ้มไอรดาไว้ในอ้อมแขน รษิกาเริ่มพูดเรื่องต่างๆ ให้ไอรดาฟัง โดยไม่ได้สนใจว่าไอรดาจะได้ยินหรือไม่

ไอรดาตอนนี้เป็นเหมือนตุ๊กตาตัวหนึ่ง เธอปล่อยตัวเองล่องลอยไปตามอารมณ์และจินตนาการของรษิกา

ภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอาเลอศิลป์ปวดใจยิ่งนัก

เขายิ่งแน่ใจแล้วว่ารษิกาไม่รู้เลยว่าไอรดาเป็นลูกสาวแท้ๆ ของเธอเอง

ไม่อย่างนั้น รษิกาคงไม่ใจดีกับไอรดาขนาดนี้ เมื่อดูจากว่าเธอทิ้งลูกสาวตัวเองไว้อย่างไม่ไยดีเช่นนั้น

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?