หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 122

รษิกาใช้เวลาตลอดทั้งวันอยู่กับไอรดาที่บ้านหลังนั้น

แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่ไอรดาก็ไม่มีทีท่าว่าจะตอบสนองใดๆ

จนกระทั่งค่ำลง รษิกาจำเป็นต้องกลับบ้านถึงจะไม่เต็มใจนักก็ตาม

“พรุ่งนี้ฉันจะมาหาหนูใหม่นะ หนูต้องดีขึ้นแน่นอน โอเคไหมคะ?” รษิกากอดไอรดาเอาไว้แน่น

อชิกับเบนนี่ก็กอดเธอด้วยเช่นกัน

เมื่อทั้งสามกำลังจะออกไปจากห้อง รษิกาก็รู้สึกเหมือนมีคนดึงชายกระโปรงของเธอไว้

เธอหันกลับมาด้วยความตกตะลึง สายตาของไอรดาจับจ้องอยู่ที่อื่น แต่มือของเด็กน้อยกำชายกระโปรงของเธอเอาไว้แน่นโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาเลย

ที่ประตู เลอศิลป์กับจิรายุต่างมองหน้ากันด้วยความตื่นตระหนก

พวกเขาคิดว่าไอรดาปิดกั้นตัวเองอย่างสิ้นเชิงแล้ว และไม่ตอบสนองต่อสิ่งเร้าภายนอกใดๆ ทั้งสิ้น

แต่พวกเขาก็ต้องตกใจ เมื่อไอรดายังสัมผัสได้ถึงการปรากฏตัวของรษิกา ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังแสดงทีท่าว่าไม่อยากให้รษิกากลับไป

รษิกาแทบจะลืมหายใจ เธอยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆ เดินกลับไปที่ไอรดา เธอย่อตัวลงนั่งและมองไอรดาด้วยสายตาที่แสนอบอุ่น “ไอรดาจ๋า หนูรู้ว่าฉันอยู่นี่ ใช่ไหม?”

ดวงตาไอรดายังคงเลื่อนลอย และมือของเธอยังกำชายกระโปรงรษิกาเอาไว้

อชิกับเบนนี่รีบถามแม่ว่า “แม่ครับ เราพาไอวี่กลับบ้านเราไปด้วยได้ไหม?”

พาไอวี่กลับบ้านเรา!

รษิการู้สึกอยากทำอย่างนั้นเหมือนกัน และเธอก็มองไปยังเลอศิลป์กับจิรายุที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยสายตาหวั่นวิตก

ถ้าไอรดายินดีจะไปด้วย รษิกาก็จะไม่ลังเลใดๆ เลยที่จะพาเธอกลับบ้านไปดูแล

แต่รษิกาก็กลัวว่าไอรดาจะไม่อยากจากพ่อของตัวเองไป

สีหน้าของจิรายุแข็งทื่อ “ผมว่าไม่เป็นไรหรอกนะ การได้เห็นไอวี่ตอบสนองอะไรบ้างก็ถือเป็นพัฒนาการที่ยิ่งใหญ่แล้ว บางทีเธอโอกาสในการฟื้นตัวอาจจะดีขึ้นก็ได้ถ้าไอวี่ไปอยู่กับคุณสักระยะนึง”

เมื่อพูดจบ จิรายุก็หันไปมองเลอศิลป์

เลอศิลป์จ้องมองมือของไอรดา และรู้สึกเหมือนมีรถบรรทุกมาแล่นทับหัวใจของเขาจนแหลกเหลว ความเจ็บปวดนั้นกลืนกินเขาเข้าไปทั้งตัว

ไม่นานนัก เขาก็ได้สติคืนมาและพูดออกไปด้วยเสียงทุ้มว่า “ผมจะไปส่งคุณ แต่รอเดี๋ยวก่อนนะ ผมจะให้คติยาไปเตรียมข้าวของของไอวี่ให้ก่อน”

รษิกา อชิ และเบนนี่ต่างตื่นตะลึงและดีใจไปด้วยในเวลาเดียวกัน

อชิกับเบนนี่ปรี่เข้าไปหาไอรดาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข ก่อนจะกอดเธอไว้ “เราจะดูแลเธอเป็นอย่างดีเลย!”

หลังจากนั้น เลอศิลป์ก็พาทั้งสี่กลับบ้าน

ไอรดาซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของรษิการาวกับตุ๊กตาตัวน้อย แม้ว่าจะขึ้นรถไปแล้ว เธอก็ยังเกาะติดอยู่กับรษิกาไม่ยอมห่าง และมือของเธอก็ยังกำกระโปรงของรษิกาไว้ไม่ปล่อย

อชิเข้าไปนั่งที่เบาะผู้โดยสารอย่างว่านอนสอนง่าย

เลอศิลป์อธิบายรายละเอียดของสิ่งที่ต้องใส่ใจในการดูแลเรื่องต่างๆ ของไอรดาไปตลอดทาง

แม้ว่าคติยาจะอยู่ที่บ้านด้วยกัน แต่เลอศิลป์ก็เป็นคนดูแลไอรดาอย่างใกล้ชิด ดังนั้นเขาจึงรู้นิสัยใจคอและความต้องการของลูกสาวเป็นอย่างดี

เลอศิลป์จำรายละเอียดได้ทุกอย่าง ทั้งเรื่องที่ไอรดาชอบตื่นขึ้นมากลางดึก ชอบดื่มนมก่อนนอน และแม้แต่เรื่องที่เธอเป็นคนจุกจิกเมื่อเป็นเรื่องเกี่ยวกับอาหาร

จากนั้นเลอศิลป์ก็มองผ่านกระจกมองหลังและพูดกับรษิกาว่า “ผมจะให้ไอวี่อยู่กับคุณไปสักสองสามวันนะ ขอบคุณมากจริงๆ ที่ช่วยเธอ”

รษิกาตอบเรียบๆ ว่า “ฉันเคยบอกไปแล้ว และจะบอกอีกทีนะว่า เด็กน่ะไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วย และฉันจะดูแลเธอให้ดีแน่นอน”

เลอศิลป์ไม่ได้อยู่ที่บ้านรษิกานานนัก เมื่อเห็นว่าพวกเขาจัดเตรียมห้องให้ไอรดาเรียบร้อยแล้ว เขาก็บอกลาและกลับไปทันที

รษิการู้สึกแปลกๆ

เลอศิลป์กล้าทิ้งไอรดาไว้กับฉันอย่างนี้เนี่ยน่ะเหรอ?

แม้ว่าต่อมาเธอจะพุ่งความสนใจกลับไปที่ไอรดาแล้ว แต่ความคิดเมื่อครู่นี้ก็ยังไม่ได้จางหายไปไหน

ข้างนอกบ้านรษิกา เลอศิลป์มีท่าทีเศร้างหมองแทบจะในทันที จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาอัญชสา

“เลอศิลป์ มีเรื่องอะไรเหรอคะ?” อัญชสาพูดด้วยน้ำเสียงเหนียมอาย

ส่วนมากอัญชสาจะเป็นคนเริ่มโทรไปหาเลอศิลป์ก่อนเสมอ ดังนั้นเธอจึงแปลกใจมากที่เขาโทรมาหาเธออย่างนี้ เธอนึกว่าเขาตระหนักได้แล้วว่าเธอดีแค่ไหน

เสียงของเลอศิลป์เย็นชาและห่างเหินมาก “มาเจอผมที่ร้านฟองสรวงในอีกครึ่งชั่วโมง”

จากนั้นเขาก็วางสายไป