หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 122

รษิกาใช้เวลาตลอดทั้งวันอยู่กับไอรดาที่บ้านหลังนั้น

แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่ไอรดาก็ไม่มีทีท่าว่าจะตอบสนองใดๆ

จนกระทั่งค่ำลง รษิกาจำเป็นต้องกลับบ้านถึงจะไม่เต็มใจนักก็ตาม

“พรุ่งนี้ฉันจะมาหาหนูใหม่นะ หนูต้องดีขึ้นแน่นอน โอเคไหมคะ?” รษิกากอดไอรดาเอาไว้แน่น

อชิกับเบนนี่ก็กอดเธอด้วยเช่นกัน

เมื่อทั้งสามกำลังจะออกไปจากห้อง รษิกาก็รู้สึกเหมือนมีคนดึงชายกระโปรงของเธอไว้

เธอหันกลับมาด้วยความตกตะลึง สายตาของไอรดาจับจ้องอยู่ที่อื่น แต่มือของเด็กน้อยกำชายกระโปรงของเธอเอาไว้แน่นโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาเลย

ที่ประตู เลอศิลป์กับจิรายุต่างมองหน้ากันด้วยความตื่นตระหนก

พวกเขาคิดว่าไอรดาปิดกั้นตัวเองอย่างสิ้นเชิงแล้ว และไม่ตอบสนองต่อสิ่งเร้าภายนอกใดๆ ทั้งสิ้น

แต่พวกเขาก็ต้องตกใจ เมื่อไอรดายังสัมผัสได้ถึงการปรากฏตัวของรษิกา ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังแสดงทีท่าว่าไม่อยากให้รษิกากลับไป

รษิกาแทบจะลืมหายใจ เธอยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆ เดินกลับไปที่ไอรดา เธอย่อตัวลงนั่งและมองไอรดาด้วยสายตาที่แสนอบอุ่น “ไอรดาจ๋า หนูรู้ว่าฉันอยู่นี่ ใช่ไหม?”

ดวงตาไอรดายังคงเลื่อนลอย และมือของเธอยังกำชายกระโปรงรษิกาเอาไว้

อชิกับเบนนี่รีบถามแม่ว่า “แม่ครับ เราพาไอวี่กลับบ้านเราไปด้วยได้ไหม?”

พาไอวี่กลับบ้านเรา!

รษิการู้สึกอยากทำอย่างนั้นเหมือนกัน และเธอก็มองไปยังเลอศิลป์กับจิรายุที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยสายตาหวั่นวิตก

ถ้าไอรดายินดีจะไปด้วย รษิกาก็จะไม่ลังเลใดๆ เลยที่จะพาเธอกลับบ้านไปดูแล

แต่รษิกาก็กลัวว่าไอรดาจะไม่อยากจากพ่อของตัวเองไป

สีหน้าของจิรายุแข็งทื่อ “ผมว่าไม่เป็นไรหรอกนะ การได้เห็นไอวี่ตอบสนองอะไรบ้างก็ถือเป็นพัฒนาการที่ยิ่งใหญ่แล้ว บางทีเธอโอกาสในการฟื้นตัวอาจจะดีขึ้นก็ได้ถ้าไอวี่ไปอยู่กับคุณสักระยะนึง”

เมื่อพูดจบ จิรายุก็หันไปมองเลอศิลป์

เลอศิลป์จ้องมองมือของไอรดา และรู้สึกเหมือนมีรถบรรทุกมาแล่นทับหัวใจของเขาจนแหลกเหลว ความเจ็บปวดนั้นกลืนกินเขาเข้าไปทั้งตัว

เลอศิลป์ไม่ได้อยู่ที่บ้านรษิกานานนัก เมื่อเห็นว่าพวกเขาจัดเตรียมห้องให้ไอรดาเรียบร้อยแล้ว เขาก็บอกลาและกลับไปทันที

รษิการู้สึกแปลกๆ

เลอศิลป์กล้าทิ้งไอรดาไว้กับฉันอย่างนี้เนี่ยน่ะเหรอ?

แม้ว่าต่อมาเธอจะพุ่งความสนใจกลับไปที่ไอรดาแล้ว แต่ความคิดเมื่อครู่นี้ก็ยังไม่ได้จางหายไปไหน

ข้างนอกบ้านรษิกา เลอศิลป์มีท่าทีเศร้างหมองแทบจะในทันที จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาอัญชสา

“เลอศิลป์ มีเรื่องอะไรเหรอคะ?” อัญชสาพูดด้วยน้ำเสียงเหนียมอาย

ส่วนมากอัญชสาจะเป็นคนเริ่มโทรไปหาเลอศิลป์ก่อนเสมอ ดังนั้นเธอจึงแปลกใจมากที่เขาโทรมาหาเธออย่างนี้ เธอนึกว่าเขาตระหนักได้แล้วว่าเธอดีแค่ไหน

เสียงของเลอศิลป์เย็นชาและห่างเหินมาก “มาเจอผมที่ร้านฟองสรวงในอีกครึ่งชั่วโมง”

จากนั้นเขาก็วางสายไป