หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 123

อัญชสาตึงเครียดขึ้นมาเมื่อได้ยินน้ำเสียงของเลอศิลป์ และความหวังอะไรก็ตามที่เคยมีก็สลายหายไปในอากาศทันทีอีกด้วย

ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติ เธอคงจะต้องแต่งตัวสวยๆ ก่อนออกไปเจอเลอศิลป์ แต่เขาขอให้เธอไปพบในอีกครึ่งชั่วโมง เธอจึงมีเวลาเหลือพอแค่ให้หยิบกระเป๋าและรีบออกไปโดยเร็วเท่านั้น

เพราะบ้านเธออยู่ค่อนข้างห่างจากร้านอาหาร คนขับแท็กซี่จึงต้องเหยียบคันเร่งโดยไม่ผ่อนเพื่อจะพาเธอไปให้ถึงทันตามเวลาที่นัดไว้

เมื่อมาถึง เธอก็เห็นว่าเลอศิลป์มารอเธออยู่แล้ว

เขานั่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่างและเงยหน้ามามองเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด สายตาที่เขามองมานั้นเย็นชายิ่งกว่าบรรยากาศยามค่ำข้างนอกเสียอีก

“มีอะไรเหรอคะ? เลอศิลป์” อัญชสาถามด้วยใบหน้าสำนึกผิดขณะที่นั่งลงตรงหน้าเขา

เลอศิลป์แผ่รังสีอันน่าหวาดกลัวออกมาขณะที่เขาจ้องหน้าเธอเงียบๆ

อัญชสากำหมัดแน่นด้วยความประหม่าแต่ต้องพยายามปรับสีหน้าให้ยิ้มออกมาอย่างสงบใจ

“คุณพาไอวี่ไปส่งโรงเรียนมาเมื่อเช้าใช่ไหม?” จู่ๆ เลอศิลป์ก็ถามออกมา

อัญชสาพยักหน้าอย่างแรง “ใช่ค่ะ ก็คุณศศิตาขอให้ฉันช่วย ฉันก็เลยไปส่งไอวี่ที่โรงเรียน”

เลอศิลป์พ่นลมหายใจที่เย็นชาออกมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น “แม่ผมได้บอกให้คุณไปเจอผู้อำนวยการโรงเรียนและสั่งให้เขาไล่เด็กสองคนออกในนามของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปด้วยไหม?”

อัญชสาหน้าซีดทันทีเพราะเธอไม่คิดว่าเขาจะรู้เรื่องนี้เร็วขนาดนั้น หลังจากระดมความคิดในหัวอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็คิดข้อแก้ตัวออกก่อนจะพูดไปว่า “ฉันเห็นเด็กสองคนนั้นมารังแกไอวี่ตอนที่ฉันไปส่งเธอ ฉันก็โมโหเลยไปเจอผู้อำนวยการโรงเรียนมา…”

จากนั้นเธอก็เงยหน้ามองเลอศิลป์อย่างหวาดๆ และพูดต่อว่า “ฉันแค่ทนไม่ได้ที่เห็นไอวี่โดนแกล้ง เลอศิลป์! ฉันว่าคุณน่าจะเข้าใจนะ ใช่ไหม?”

เลอศิลป์เลิกคิ้วใส่เธอขณะตอบว่า “ผมรู้ แต่ผมอยากรู้ด้วยว่าที่คุณบอกว่าไอวี่โดนแกล้งน่ะ โดนที่ไหน”

เลอศิลป์หันมาถามพร้อมกับสีหน้าที่ไร้อารมณ์ว่า “อยากจะแก้ตัวอะไรอีกเหรอ? หาคำอธิบายที่มันน่าเชื่อมาพูดหน่อยก็ดีนะ”

อัญชสาปากสั่น แต่เธอก็ก้มหน้าลงไปเงียบๆ ในท้ายที่สุด

ไม่สำคัญหรอกว่าฉันจะพูดอะไร คำโกหกของฉันจะต้องโดนเปิดโปงแน่ถ้าเลอศิลป์ไปตรวจดูกล้องวงจรปิดที่โรงเรียนขึ้นมา

เมื่อเธอเงยหน้ามาอีกที เลอศิลป์ก็หายไปแล้ว

สายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของอัญชสาค่อยๆ แปรเปลี่ยนไปเป็นความโกรธและความเกลียดชัง

ให้ตายเหอะ! ทำไมเรื่องกลับตาลปัตรไปเป็นแบบนี้? เลอศิลป์รู้เรื่องที่ฉันทำก็เพราะนังเด็กบ้านั่นคนเดียว! เด็กนั่นเป็นเหมือนหอกข้างแคร่! ฉันน่าจะฆ่ามันทิ้งไปซะตั้งแต่เมื่อเช้านี้จะได้สิ้นเรื่องสิ้นราว!