หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 124

รษิกาไปเตรียมมื้อค่ำหลังจากสั่งลูกชายทั้งสองให้ดูแลไอรดาเสร็จแล้ว

เธอจดจำข้อมูลสำคัญทุกอย่างที่เลอศิลป์บอกไว้เมื่อครู่นี้ได้ทั้งหมด และเธอก็จะเตรียมอาหารตามที่ไอรดาชอบอีกด้วย

เมื่ออาหารค่ำเสร็จแล้ว รษิกาก็เรียกให้อชิกับเบนนี่พาไอรดาลงมาข้างล่าง

เด็กชายทั้งสองจับมือไอรดาเอาไว้คนละข้างขณะที่พากันเดินลงมาจากบันไดราวกับเป็นเจ้าชายและเจ้าหญิงในนิทาน

เมื่อเห็นทั้งสามแบบนั้น หัวใจของรษิกาก็พลันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา แต่พอคิดถึงอาการของไอรดา รษิกาก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสารเธอจับใจ

อชิกับเบนนี่พาไอรดาไปนั่งที่โต๊ะอาหารตรงที่นั่งข้างรษิกา ขณะที่พวกเขานั่งลงใกล้ๆ เธอ

รษิกาลูบหัวพวกเขา ก่อนจะนั่งลงป้อนข้าวให้ไอรดา

อาจเป็นเพราะอาหารทุกจานเตรียมมาตามความชอบของไอรดาโดยเฉพาะ เธอจึงทานทุกอย่างจนหมดได้โดยไม่มีปัญหาอะไร

หลังมื้อค่ำ รษิกาบอกให้อชิกับเบนนี่กลับไปที่ห้องนอนก่อนจะพาไอรดาไปอาบน้ำที่ห้องของเธอ

ไอรดาไม่แสดงท่าทีตอบสนองใดเลยเมื่อรษิกาช่วยเธอถอดเสื้อผ้าออก

เมื่อถอดกางเกงออกมา รษิกาก็พบกับรอยช้ำที่น่ากลัวแผ่ไปทั่วบั้นท้ายของไอรดา

“เจ็บแย่เลยสิท่า ใช่ไหมจ๊ะ?” รษิกาถามขณะลูบไล้แก้มของเด็กหญิงตัวน้อยด้วยความรู้สึกสงสารเธอ

ไอรดาตอบกลับด้วยสายตาที่เลื่อนลอยเหมือนเดิม

“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะเบามือแน่นอน และเราจะโทรไปบอกพ่อหนูตอนที่อาบน้ำเสร็จนะคะ” รษิกาพูดต่อไปด้วยใจที่หนักอึ้งหลังจากเงียบอยู่พักหนึ่ง

หลังจากอาบน้ำให้ไอรดาและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เสร็จเรียบร้อยแล้ว รษิกาก็บอกให้เธอนอนรอบนเตียงก่อน ขณะที่เธอออกไปโทรหาเลอศิลป์

ปลายทางรับสายภายในไม่กี่วินาที “เป็นอะไรหรือเปล่า? ไอวี่ทำให้คุณลำบากอะไรไหม?”

“อาการออทิสติกของไอวี่กำเริบขึ้นมาเพราะอชิกับเบนนี่โดนไล่ออกงั้นเหรอ?” รษิกาถามอย่างเคร่งขรึม

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว “คุณหมายความว่าไงกันน่ะ?”

รษิการู้สึกปวดใจเมื่อรู้ว่าเขาอาจจะไม่ได้ใส่ใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง แต่พอคิดว่าเขาเป็นพ่อแม่ที่ไร้ความรับผิดชอบต่อลูกมากแค่ไหน เธอก็อารมณ์เสีย

“มาดูเอาเองก็แล้วกัน!” เธอพูดด้วยความไม่พอใจและวางสายใส่เขาไปทันที

ใบหน้าเลอศิลป์เศร้าหมองเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขาจึงรีบไปที่บ้านรษิกาโดยไม่รีรอ

“คุณเลอศิลป์ ฉันว่าคุณคงรู้นะว่าไอวี่ไปได้รอยพวกนี้มาจากไหน?” รษิกาถามเมื่อดึงกางเกงของไอรดาลงมาให้เลอศิลป์เห็นรอยช้ำ

เมื่อเห็นว่าเลอศิลป์มีท่าทีโหดเหี้ยมขึ้นมาในทันใด รษิกาก็เข้าใจแล้วว่าเขาเพิ่งเห็นรอยช้ำนี้เหมือนกัน

“นี่มันหมายความว่าไง? คุณไม่รู้เลยเหรอว่าลูกคุณเจ็บขนาดนี้?” เธอถามพลางขมวดคิ้วเป็นปมแน่น

เลอศิลป์ส่ายหน้า “ผมไม่เคยทำร้ายเธอแม้แต่ปลายก้อย นับประสาอะไรกับรอยช้ำขนาดนี้ ช่วงนี้ผมยุ่งกับงานมาก ผมก็เลยให้คติยาคอยดูแลไอวี่ให้แทน แต่คติยาก็ไม่น่าจะทำแบบนี้เช่นกัน แล้ว…”

แม้ว่ารษิกาจะเชื่อที่เขาพูด แต่เธอก็ยังอยากให้เขาถามกับคติยาอยู่ดี “ถ้างั้น คุณก็ควรถามเรื่องนี้กับคติยานะ เธออาจจะรู้เรื่องที่คุณไม่รู้ก็ได้”

เลอศิลป์พยักหน้าและให้ครรชิตรีบขับรถพาคติยามาที่นี่ทันที

“คุณรู้เรื่องรอยช้ำพวกนี้ไหม?”

คติยามีสีหน้าเจ็บปวดเมื่อได้เห็นรอยช้ำบนร่างของไอรดา “เกิดอะไรขึ้นกับเธอคะเนี่ย? เมื่อวานยังดีๆ อยู่เลย! ใครทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้กับคุณหนูไอรดาได้ลงคอ?”

สายตาของเลอศิลป์ยิ่งทวีความเย็นชามากขึ้นไปอีก “งั้นก็แปลว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นวันนี้สินะ…”