หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 125

เมื่อตระหนักได้ว่าเธอเป็นคนที่น่าสงสัยมากที่สุดเพราะมีความขัดแย้งกับเลอศิลป์ รษิกาก็รีบอธิบายออกมาทันทีว่า “บอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่ได้ทำ! ฉันเชื่อมาตลอดว่าเด็กๆ นั้นไร้เดียงสา! อีกอย่าง อชิกับเบนนี่ก็ชอบไอวี่มาก ดังนั้นฉันไม่ตีไอวี่แบบนั้นแน่นอน!”

ยิ่งไปกว่านั้น เธอเคยอยู่กันตามลำพังกับไอรดาอีกด้วย ถ้าหากเลอศิลป์เกิดสงสัยในตัวเธอขึ้นมาเธอก็คงไม่รู้ว่าจะอธิบายกับเขาอย่างไร

ความกังวลของเธอเพิ่มมากขึ้นจนมันแสดงออกมาผ่านสีหน้า

เลอศิลป์มองเธอด้วยความสับสนเมื่อได้ยินเธอพูดอย่างนั้น “ผมไม่ได้สงสัยหรือคาใจอะไรคุณเลย ความจริงผมว่าผมรู้แล้วว่าใครทำ”

รษิกาถอนหายใจโล่งอกออกมา ก่อนจะถามอย่างกังวลว่า “ใครกล้าทำแบบนี้ได้ลง?”

อุณหภูมิในห้องเหมือนจะลดลงขณะที่เลอศิลป์จมอยู่ในห้วงความคิด

แม่กับพ่อมาพาไอวี่ออกไปจากบ้านเมื่อวานนี้โดยที่ไม่บอกเลยว่าทำไม ถึงพวกเขาจะดูแปลกๆ แต่ฉันก็รู้อยู่แก่ใจว่าพวกเขารักไอวี่มาก และไม่มีทางที่พวกเขาจะตีไอวี่ได้ คนอื่นที่ติดต่อกับไอวี่ตั้งแต่เมื่อคืนนี้ก็คืออัญชสา! ฉันรู้ว่าไอวี่ไม่เคยชอบอัญชสาเลย แต่ฉันไม่คิดเลยว่าอัญชสาจะทำร้ายไอวี่แบบนี้ได้ลงคอ!

“ว่าไง? ใครเป็นคนทำ?” รษิกาถามอย่างกระวนกระวายขณะที่มองใบหน้าเศร้าหมองของเขา

เลอศิลป์พยายามระงับความรู้สึกโกรธของเขาเอาไว้และพูดว่า “ผมคงต้องให้คุณดูแลไอวี่อีกพักหนึ่ง พอดีมีเรื่องต้องไปจัดการก่อน”

จากนั้นเขาก็หันหลังเดินออกจากบ้านไปขณะที่รษิกามองเขาพลางขมวดคิ้วไม่พอใจ

อย่างกับว่าอาการบาดเจ็บของลูกสาวตัวเองยังแย่ไม่พอ เขายังจะทิ้งเธอไว้ที่นี่อย่างนี้ทั้งที่รู้เรื่องทั้งหมดแล้วน่ะเหรอ?

อัญชสาตกอยู่ในอาการหวาดกลัวกับรังสีอำมหิตของเลอศิลป์เมื่อครู่นี้ เธอจึงนั่งอยู่ในร้านอาหารพักใหญ่ก่อนจะกลับบ้านไป

ท่าทีกระหายเลือดของเลอศิลป์ทำให้เขาดูเหมือนปีศาจที่เพิ่งคืบคลานออกมาจากขุมนรกอเวจี

“คุณใช่ไหมที่ทำให้ไอรดามีรอยช้ำ?” เขาถามขณะที่บีบคอเธอแน่นขึ้น

อัญชสาดึงข้อมือเขาออกด้วยความพยายามจะหายใจ “เลอ… เลอศิลป์ ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร… ปล่อยฉันก่อน เราคุยกันดีๆ ก็ได้นะ…”

เลอศิลป์หรี่ตาถามเธออย่างเย็นชาว่า “คุณตั้งใจจะทำแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน? อัญชสา”

“ฉันไม่รู้อะไรเลยจริงๆ นะ! ฉันรักไอวี่จะตายไป ไม่มีทางที่ฉันจะตีเธอได้หรอก! ฉันไม่รู้เรื่องรอยช้ำบ้าบออะไรที่คุณพูดถึงเลย! ฉันไม่รู้ว่าทำไมคุณทำแบบนี้ แต่มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆ! คุณต้องเชื่อฉันนะ เลอศิลป์!” อัญชสาประท้วงออกมาขณะที่หน้าซีดขาวราวกับกระดาษ