หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 126

แม้เธอจะเริ่มร้องไห้ออกมาขณะที่อ้อนวอนต่อเขา แต่เลอศิลป์ก็ไม่คลายมือที่บีบคอเธออยู่เลยสักนิด

เธอใช้เรี่ยวแรงทุกหยาดหยดในตัวเพื่อหายใจเอาอากาศเข้าไป แต่เธอก็ยังคงดื้อดึงไม่ยอมรับสิ่งที่ตัวเองทำ

ถ้าเลอศิลป์โหดร้ายกับฉันขนาดนี้ทั้งที่แค่สงสัยในตัวฉัน ไม่บอกก็รู้เลยว่าเขาจะทำยังไงบ้างถ้าฉันยอมรับความผิดครั้งนี้!

ครรชิตตกใจมากเมื่อเดินเข้ามาเห็นว่าหน้าอัญชสาเขียวคล้ำขนาดนั้นแล้ว ด้วยความกลัวว่าเลอศิลป์จะพลั้งมือฆ่าเธอตายไปเสียก่อน เขาจึงรีบวิ่งเข้ามาห้าม “ปล่อยเธอครับ คุณเลอศิลป์! ถ้าไม่ปล่อย เธอต้องตายแน่!”

แทนที่จะปล่อย เลอศิลป์กลับยิ่งบีบคอเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม

ในเวลานั้น อัญชสาไม่สงสัยเลยว่าเขาจะต้องบีบคอเธอจนตายแน่

จนกระทั่งครรชิตไม่เหลือทางอื่นนอกจากก้าวเข้าไปช่วยงัดร่างเธอออกมาจากเงื้อมมือเขา

พอหลุดออกจากมือของเลอศิลป์ อัญชสาร่วงลงไปกองกับพื้นทันทีเพราะไร้ซึ่งเรี่ยวแรง เธอหอบหายใจเข้าไปอย่างหนัก

หลังจากใช้เวลาสักพักเพื่อรวบรวมสติ เลอศิลป์ก็จ้องหน้าเธอและพูดว่า “ได้ คุณจะทำตัวแบบนี้ต่อไปก็ตามใจ ผมจะไปถามไอวี่เมื่อเธออาการดีขึ้น แล้วผมจะมาหาคุณแน่ถ้าคุณเป็นตัวการเรื่องนี้จริงๆ!”

จากนั้นเขาก็หุนหันออกจากบ้านไปโดยมีครรชิตตามหลังไปติดๆ ทิ้งให้อัญชสากองอยู่กับพื้นด้วยสีหน้าที่ทั้งโกรธและกลัวผสมปนเปกันไปหมด

โธ่โว้ย! ทำไมอีเด็กบ้านั่นมันไปตายๆ ไปซะ? คราวนี้ฉันก็ต้องมาอยู่บนความหวาดกลัวว่าเธอจะพูดเรื่องฉันเข้าสักวันน่ะสิ!

แค่คิดว่าเลอศิลป์จะทำอย่างไรกับเธอก็ทำให้เธอกลัวจนคุมสติไม่ได้

เลอศิลป์นิ่งเงียบไปตั้งแต่ขึ้นรถมากับครรชิต

“คุณเลอศิลป์ครับ คุณจะไปดูคุณหนูไอรดาก่อนไหมครับ?” ครรชิตถามอย่างระแวดระวังหลังจากเงียบอยู่นาน

“กลับบ้านก่อน” เลอศิลป์ตอบขณะพยายามระงับโทสะ

แม้ครรชิตจะไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้านายสั่งเขาอย่างนั้น แต่เขาก็ขับกลับไปที่บ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ตามคำสั่งอยู่ดี

“รออยู่นี่” เลอศิลป์สั่งขณะลงจากรถมาเองโดยไม่รอครรชิตเปิดประตูให้

ครู่หนึ่งต่อมา เขาก็กลับมาพร้อมกับขวดสีเข้มๆ ในมือ

“ไปบ้านรษิกา” เขาสั่งหลังจากขึ้นมาบนรถ

ครรชิตพยักหน้าและทำตามที่เขาบอก

รษิกาอยู่เป็นเพื่อนไอรดาตลอดเวลาหลังจากที่เลอศิลป์ออกไปเมื่อครู่นี้ เธอให้อชิกับเบนนี่คอยดูแลไอรดาไว้ก่อน ขณะที่เธอไปหยิบชุดปฐมพยาบาลที่ชั้นล่าง

เด็กชายสองคนพยายามอย่างหนักที่จะทำให้ไอรดาร่าเริง แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อเธอไม่ตอบสนองอะไรเลยเหมือนเดิม

“คงใช้เวลาอีกหน่อยแหละ กว่าไอวี่จะฟื้นตัว เราจะต้องอดทนหน่อยนะจ๊ะ” รษิกาพูดขณะลูบหัวพวกเขา

เด็กสองคนพยักหน้าตอบอย่างว่าง่ายและออกไปจากห้องอย่างไม่เต็มใจนัก

หลังจากพาไอรดาเข้านอนไปแล้ว รษิกาก็กำลังจะไปพักผ่อน แต่กลับได้ยินเสียงกริ่งที่หน้าประตูดังขึ้นมา

“เห็นคุณบอกว่ามีเรื่องต้องไปจัดการไม่ใช่เหรอ? ทำไมกลับมาไวนักล่ะ?” เธอถามเมื่อเห็นเลอศิลป์ที่หน้าประตู

“ผมเอายามาให้ไอวี่ คุณทาให้เธอหน่อยได้ไหม?” เลอศิลป์ตอบขณะส่งขวดยาให้เธอ

ความรู้สึกไม่พอใจของรษิกาลดลงนิดหน่อยเมื่อได้เห็นขวดยาทาที่มีราคาค่อนข้างแพงและมีประสิทธิภาพอย่างมากในการรักษารอยฟกช้ำ

ฉันนึกว่าเขาทิ้งไอรดาไว้กับฉันเพราะต้องไปทำงาน แต่เขากลับไปเอายามาให้เธอหรอกเหรอเนี่ย…