หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 127

เมื่อคิดได้เช่นนั้น รษิกาก็พยักหน้าและพาเขาขึ้นไปข้างบน

ตอนนั้นไอรดาหลับไปแล้ว ห้องทั้งห้องมีเพียงแสงสว่างจากโคมไฟเท่านั้น รษิกาเข้ามาในห้องอย่างระมัดระวังและแผ่วเบาเพราะกลัวว่าไอรดาจะตกใจตื่น

เลอศิลป์ยืนเอามือล้วงกระเป๋าอยู่ที่หน้าประตู เขาละสายตาจากไอรดาไปมองการตกแต่งภายในห้อง

ห้องนี้ไม่เพียงแต่จะสะอาดสะอ้านและเป็นระเบียบเรียบร้อยเท่านั้น แต่ตุ๊กตาที่ลูกๆ ของรษิกานำมาให้ก็ทำให้ห้องนี้มีความอบอุ่นเหมือนอยู่บ้านตัวเองอีกด้วย

เมื่อมองดูภายในห้องแล้วก็ทำให้ความโกรธที่เลอศิลป์ระงับไว้พลันมลายหายไปด้วย และในใจเขาก็เต็มไปด้วยความอบอุ่น

หลังจากทายาเรียบร้อยแล้ว รษิกาก็ดูจนแน่ใจว่าไอรดาหลับสนิทจริงๆ ก่อนจะลุกขึ้นมา “เรียบร้อยแล้ว”

เธอสบตากับเลอศิลป์พอดีเมื่อหันกลับมา และทั้งสองก็จ้องตากันเงียบๆ อยู่ชั่วครู่หนึ่ง

ในที่สุดเลอศิลป์ก็ดึงสติได้ก่อนจะพูดพลางพยักหน้าให้ว่า “ขอบคุณนะ”

รษิกาปิดประตูและเดินพาเขาลงไปข้างล่าง

เมื่อบอกอาการของไอรดาให้เขาฟังแล้ว รษิกาก็พยายามจบการสนทนาเพราะเห็นว่ามันดึกมากแล้ว “นี่ก็ดึกแล้ว คุณควรจะกลับไปพักผ่อนบ้างนะ ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันจะดูแลไอวี่เป็นอย่างดี”

เลอศิลป์พยักหน้าและลุกขึ้นมาจากโซฟา “ผมไปคุยกับคนที่โรงเรียนอนุบาลแล้วนะ ถ้าคุณไม่รังเกียจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาก่อนหน้านี้ คุณจะให้อชิกับเบนนี่ไปเรียนที่นั่นต่อก็ได้เสมอเลยนะ”

รษิกาตอบตกลงในทันที “ได้สิ ฉันว่าไอวี่เองก็ควรจะเรียนที่นั่นต่อ จะได้ไปเจอเพื่อนๆ ด้วยนะ”

การให้เธอกลับไปอยู่ในสิ่งแวดล้อมเดิมๆ ที่เธอคุ้นเคยอาจจะช่วยให้อาการเธอดีขึ้นมาก็ได้

เธอจึงรอคำตอบของเลอศิลป์ด้วยความกังวลเพราะเรื่องนี้จะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อเขาอนุญาตแล้วเท่านั้น