หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 128

คุณครูที่โรงเรียนอนุบาลรู้สึกทั้งดีใจและอึดอัดใจเมื่อทั้งห้าคนมาถึงโรงเรียนด้วยกัน “คุณรษิกา…”

แม้อัญชสาจะเป็นคนเรียกร้องให้ไล่อชิและเบนนี่ออกจากโรงเรียน แต่คุณครูพิมพ์รภาก็ยังรู้สึกแย่และต้องการขอโทษ

“ดูเหมือนฉันจะต้องพาอชิกับเบนนี่มาให้คุณครูดูแลอีกแล้วนะคะ!” รษิกาตัดบทพร้อมกับยิ้มออกมา

ครูพิมพ์รภาพยักหน้าหนักแน่น “ได้สิคะ! ทั้งสองคนเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย การดูแลเขาจึงเป็นสิ่งที่น่ายินดีมากจริงๆ!”

รษิกาพยักหน้า “ส่วนไอวี่ ช่วงนี้อาจจะดูแปลกไปสักหน่อยนะคะ เธอไม่ค่อยพูดกับใครมากนัก รบกวนคุณครูช่วยดูแลให้ใกล้ชิดหน่อยแล้วกันค่ะ”

ด้วยกลัวว่าไอรดาจะเสียใจถ้าได้ยินเรื่องออทิสติกที่เธอเป็นอยู่ รษิกาจึงเลือกที่จะไม่เอ่ยออกมาตรงๆ

ครูพิมพ์รภาพยักหน้าและให้คำมั่นว่าเธอจะดูแลพวกเขาให้เป็นอย่างดี

อชิกับเบนนี่ก็เช่นกัน พวกเขาจับมือไอรดาไว้คนละข้างและพูดว่า “เราจะช่วยดูแลไอวี่ด้วยเหมือนกันครับ! เราจะไม่ยอมให้ใครมารังแกเธอเด็ดขาด!”

รษิกาลูบหัวพวกเขาพลางยิ้มออกมา

ครูพิมพ์รภาเตรียมจะพาเด็กๆ เข้าไปข้างในโรงเรียน แต่รษิกากลับยังยืนอยู่ที่เดิมโดยมีเลอศิลป์ยืนอยู่ข้างหลัง

สายตาที่เย็นชาของเขาทำให้คุณครูเย็นวาบไปถึงสันหลัง “มี… มีอย่างอื่นที่ฉันจะช่วยคุณสองคนได้อีกไหมคะ?”

“ฉันแค่เป็นห่วงพวกเขานิดหน่อยค่ะ จะเป็นอะไรไหมคะถ้าฉันจะขออยู่ดูพวกเขาอีกสักพักระหว่างที่คุณครูสอนหนังสือ?” รษิกาพูดพลางยิ้มออกมา

ครูพิมพ์รภาไม่กล้าปฏิเสธเมื่ออยู่ต่อหน้าเลอศิลป์ เธอจึงไม่มีทางเลือกนอกจากปล่อยให้พวกเขาเข้าไปในห้องเรียนด้วยกัน

รษิกานั่งลงตรงมุมห้องและรู้สึกแปลกๆ อยู่ลึกๆ ในใจในขณะที่เลอศิลป์นั่งลงข้างเธอ แต่เธอก็ตัดสินใจเก็บความรู้สึกแปลกๆ นั้นไว้กับตัวเองก่อน

เช่นนั้นแล้ว คนทั้งคู่จึงนั่งกันอยู่ตรงมุมห้องและเฝ้าดูเด็กๆ เล่นเกมในห้องเรียนกัน

โอ้โห ดูเหมือนเขาวางแผนไว้แล้วว่าจะทั้งไปส่งและมารับเด็กๆ ที่โรงเรียนอนุบาลเลยนะเนี่ย…

ด้วยคิดเช่นนั้น รษิกาจึงทักทายเขาและรอครูพิมพ์รภาพาเด็กๆ มาส่งที่ประตูโรงเรียน

ไม่นานนักก็เลิกเรียนแล้ว เด็กหลายคนเดินแถวกันออกมาจากประตูห้องเรียน

อชิและเบนนี่คอยดูแลไอรดาอยู่ข้างๆ ตลอดเวลาขณะที่เดินออกมาจากห้อง

หลังจากที่ทั้งห้าคนขึ้นรถของเลอศิลป์มาแล้ว เบนนี่ก็ดึงแขนเสื้อรษิกาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าเขา

รษิกาหันมามองเขาอย่างงงๆ เพราะไม่แน่ใจว่าทำไมเขาถึงยิ้มจนปากจะฉีกถึงหูอย่างนี้

“ดูเหมือนว่าไอวี่จะฝันร้ายตอนนอนกลางวันที่โรงเรียนครับ! เธอเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดถึงแม้ครูพิมพ์รภากับเพื่อนคนอื่นจะช่วยกันปลอบใจแล้วก็ตาม แต่สุดท้ายพออชิกับผมก็ไปช่วยปลอบเธอจนสำเร็จ! แม่ว่าไอวี่จำเราได้แล้วหรือเปล่าครับ?”