หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 129

รษิการู้สึกเหมือนกันเมื่อช่วงเช้าวันนี้ ดังนั้นเมื่อได้ยินที่เบนนี่เล่า เธอก็รู้สึกอุ่นใจ “อาจจะจำได้แล้วนะ แม่ดีใจจังที่หนูสองคนช่วยดูแลไอวี่ได้อย่างนี้”

เบนนี่เอามือตบหน้าอกตัวเองด้วยความมั่นใจขณะพูดออกมาด้วยเสียงเหมือนเด็กน้อยว่า “ไม่ต้องห่วงเลยครับ แม่! อชิกับผมจะคอยดูแลให้ไอวี่ปลอดภัยตลอดไป!”

รษิกาอดขำไม่ได้เมื่อได้ยินอย่างนั้น

เลอศิลป์มองพวกเขาผ่านกระจกมองหลังเมื่อได้ยินคำสัญญาของเบนนี่และเสียงหัวเราะของรษิกา ดวงตาเขาฉายแววอ่อนโยนที่ได้เห็นช่วงเวลาอันแสนอบอุ่นที่พวกเขามีต่อกัน

เธอเลี้ยงเด็กสองคนนี้มาอย่างดีจริงๆ ฝาแฝดมีความคิดเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเด็กอื่นทั่วไปที่อายุเท่านี้

เลอศิลป์คิดว่าจะกลับเลยหลังจากส่งพวกเขาที่บ้านแล้ว เพราะเขาเห็นแล้วว่ารษิกาดูแลไอรดาดีมากขนาดไหน ยิ่งไปกว่านั้น อชิและเบนนี่ก็ปฏิบัติกับไอรดาราวกับเป็นน้องสาวแท้ๆ ด้วย ดังนั้นเขาจึงไม่มีเหตุผลใดให้ต้องอยู่ต่อซึ่งรังแต่จะทำให้พวกเขาอึดอัดใจเสียเปล่าๆ

พอลงจากรถมาแล้ว รษิกาก็เหลือบมองไอรดาและพูดออกมาหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งว่า “กินข้าวเย็นกับเราก่อนไหมล่ะ? ฉันว่าไอวี่คงจะรู้สึกดีขึ้นมากถ้ามีคุณอยู่ด้วยนะ”

เลอศิลป์มองเธอแปลกๆ และนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะตอบว่า “ขอบคุณนะ ผมรับข้อเสนอของคุณก็ได้”

รษิกานิ่งเงียบและเดินนำเด็กๆ เข้าไปในบ้าน ส่วนเลอศิลป์ตามเข้ามาหลังจากจอดรถเรียบร้อยแล้ว

เมื่อเข้าไปในครัว รษิกาก็รีบไปล้างไม้ล้างมือและเริ่มทำอาหารเย็น อชิกับเบนนี่จึงพาไอรดาเข้าไปเล่นตัวต่อที่ห้องนั่งเล่นเพื่อฆ่าเวลา

เลอศิลป์ลังเลอยู่นิดหน่อยในช่วงแรก แต่ก็ตัดสินใจไปยืนข้างๆ พวกเขาและคอยช่วยเหลือเมื่อเด็กๆ ต้องการ

เด็กชายสองคนช่วยกันอย่างใกล้ชิด ไม่นานนักตัวต่อที่กระจัดกระจายอยู่ก็กลายเป็นชิ้นส่วนที่สมบูรณ์

เมื่อจะต้องประกบตัวต่อในส่วนสุดท้าย อชิก็เหลือบมองเลอศิลป์ด้วยสายตาลังเลใจ

เลอศิลป์จึงยื่นมือออกมากระตุ้นให้อชิวางชิ้นส่วนตัวต่อลงบนมือของเขา เด็กชายเม้มปากแน่นและก้มหน้าอย่างหมดคำพูด ขณะที่มองเลอศิลป์ต่อชิ้นส่วนสุดท้ายเข้าไป

ขณะที่ไอรดามองเลอศิลป์ประกบตัวต่อเข้าด้วยกันอยู่นั้น จู่ๆ เธอก็เอื้อมมือออกมาคว้าชิ้นส่วนตัวต่อเอาไว้

ทั้งอชิและเบนนี่ตาเป็นประกายขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นทันทีที่เห็นเช่นนั้น