หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 130

อชิและเบนนี่ตกตะลึงเมื่อเห็นน้ำตาไหลอาบแก้มไอรดา พวกเขาไม่รู้ว่าควรจะต้องปลอบเธอหรือไม่

ดูเหมือนเธอร้องไห้เพราะเห็นแม่พวกเขาเจ็บตัว เธอกำลังตอบสนองต่อโลกภายนอกแล้ว มันช่างเป็นข่าวดีกับพวกเขาเหลือเกิน

แต่หัวใจพวกเขาก็ต้องแตกสลายเมื่อเห็นดวงตาฉ่ำน้ำตาของไอรดา ฝาแฝดจึงหันไปเพื่อจะขอความช่วยเหลือจากแม่ แต่สิ่งที่พวกเขาได้เห็นคือแม่กำลังขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดขณะที่ล้างแผลอยู่ตรงนั้น

ทันใดนั้น อชิกับเบนนี่ก็สงบจิดสงบใจ แต่ทว่าพวกเขายังคงมองสลับไปมาระหว่างรษิกากับไอรดาอยู่

ครู่หนึ่งต่อมา เลอศิลป์ก็คว้าแขนรษิกาออกมาจากกระแสน้ำที่ไหลชะล้างแผลอยู่

รษิกาหลุบตาลงมองบริเวณที่บาดเจ็บ แม้ว่ามันจะยังแดงอยู่ แต่ก็ไม่เจ็บมากแล้ว

เมื่อเลอศิลป์เห็นท่าทางของเธอ เขาก็ขมวดคิ้วขณะที่แววตามีความกังวลเจืออยู่ เขาถามว่า “เป็นไงบ้าง? ยังเจ็บมากอยู่ไหม?”

รษิกาเกร็งอยู่พักหนึ่งแต่ก็สายหน้า “ดีขึ้นมากแล้วล่ะ ฉันจะไปทายา เสร็จแล้วมันคงไม่เป็นไรมากนัก”

สิ้นคำนั้น เธอก็สะบัดมือเลอศิลป์ออกและเดินไปที่ประตู

ขณะที่เธอหันมา รษิกาก็เจอกับสายตาสิ้นหวังของลูกชายทั้งสองคน

รษิกาหันไปทางที่พวกเขามองอยู่ ก็เห็นว่าไอรดากำลังสะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร ร่างเล็กๆ ของเธอสั่นเทิ้ม แต่ไม่มีเสียงใดหลุดรอดออกมาจากปากเด็กน้อยเลย

นี่เป็นครั้งแรกที่รษิกาเห็นไอรดาร้องไห้หลังจากได้รับการวินิจฉัยว่าอาการออทิสติกกำเริบ ยิ่งไปกว่านั้น เด็กน้อยดูเหมือนจะอารมณ์เสียมาก เธอจึงอดเป็นห่วงไม่ได้ “หนูร้องไห้ทำไมคะ? หนูกลัวเหรอ?”

ขณะที่พูดอยู่นั้น เธอก็ย่อตัวลงตรงหน้าไอรดาและเอื้อมมือไปเพื่อจะเช็ดน้ำตาให้เด็กหญิงตัวน้อย

ทว่าไอรดากลับกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนขณะที่ยังสะอื้นต่อไป สายตาของเธอจับจ้องไปยังแขนที่บาดเจ็บของรษิกา

รษิกาผงะที่เด็กหญิงพุ่งตัวเข้าใส่อ้อมแขนเธอเช่นนั้น แต่หลังจากตื่นตระหนก เธอก็กลับดีใจขึ้นมา

นี่เป็นอาการเดียวกันกับเมื่อก่อนนี้ ที่ไอรดามักจะกระโจนเข้าหาอ้อมแขนรษิกาเสมอเมื่อไรก็ตามที่พวกเธอเจอหน้ากัน

ได้ยินอย่างนั้น รษิกาก็ตัวแข็งทื่อ เธอจึงมองไปตรงจุดที่ไอรดาจับจ้องอยู่และรู้ว่าที่จริงแล้วเด็กหญิงกำลังจ้องแขนที่บาดเจ็บของเธออยู่นั่นเอง

เมื่อความจริงเปิดเผยออกมา รษิกาก็ใจอ่อนยวบ เธอคิดว่าทุกคนต้องใช้เวลาและความพยายามมากกว่านี้เพื่อให้ไอรดาฟื้นตัว แต่แล้วเด็กหญิงกลับเดินออกมาจากโลกของตัวเองเพียงเพราะว่ารษิกาได้รับบาดเจ็บ

“ฉันไม่เป็นไร หนูไม่ต้องห่วงนะคะ” รษิกายกแขนให้ไอรดาดู

หลังจากจ้องแขนอยู่พักหนึ่ง ไอรดาก็ค่อยๆ เป่าแผลให้อย่างระมัดระวัง

รอยยิ้มบนใบหน้ารษิกายิ่งอ่อนโยนมากขึ้นไปอีก เธอลูบหัวเด็กหญิงและกล่าวว่า “ขอบคุณนะคะ ไอวี่ มันไม่เจ็บอีกแล้วล่ะ”

ในที่สุด การสะอื้นไห้ของไอรดาก็ค่อยดีขึ้นมานิดหน่อย

“ฉันเป็นหมอ แล้วก็เก่งด้วยนะ แผลแค่นี้ไม่เป็นไรเลย เดี๋ยวทายานิดหน่อยก็หายแล้วล่ะ หนูไปกับฉันไหมล่ะ?” รษิกายืนขึ้น

สิ้นคำนั้น เด็กหญิงก็พยักหน้าอย่างแรงและคว้าชายเสื้อของรษิกาไว้ก่อนจะเดินตามเธอออกไป