หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 131

รษิกาพาเด็กหญิงไปที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ไม่นานนักเด็กชายสองคนก็เอาชุดปฐมพยาบาลมาให้ก่อนจะนั่งลงข้างๆ เพื่อรอดูรษิกาทำแผล

รษิการับชุดปญมพยาบาลมาจากเด็กๆ และขอบคุณพวกเขา ขณะที่เธอกำลังจะทายา เธอก็รู้ว่าแขนที่เจ็บเป็นข้างขวาที่เธอถนัด และมันคงยากที่จะใช้มื้อซ้ายทายาเอง

“แม่ครับ เดี๋ยวผมช่วยเองนะ!” อชิอาสาขณะที่เอื้อมมือออกมาจะช่วยแม่

ด้วยความที่รษิกาไม่สะดวกทำเอง เธอจึงพยักหน้ารับความช่วยเหลือ ทันทีที่เธอส่งยาให้อชิ มือใหญ่ข้างหนึ่งก็เข้ามาขวางและคว้าเอาหลอดยาไป

ทั้งรษิกาและอชิต่างหันหน้าไปมองเจ้าของมือใหญ่ข้างนั้น

“เดี๋ยวผมทำให้” คิ้วของเลอศิลป์ขมวดขึ้นมาเล็กน้อยขณะทรุดตัวนั่งตรงหน้ารษิกา

อชิเม้มปากแน่นและผลักเบนนี่ จากนั้นทั้งสองก็ขยับออกไปข้างๆ เพื่อให้เลอศิลป์นั่งลงข้างแม่ของพวกเขา

ขณะที่ชายหนุ่มค่อยๆ จับมือเธอขึ้นมา สายตาของรษิกาก็ฉายแววบางอย่าง เธอจึงรีบหลุบตาก่อนจะพึมพำว่า “ขอโทษที่ทำให้คุณลำบากนะ”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วลึกขึ้นเมื่อเธอตอบอย่างสุภาพ แต่เขาก็ไม่ได้ตอบอะไรอีก

ในเวลาเดียวกันนั้น ไอรดาก็ยังคงกำชายเสื้อของรษิกาแน่นขณะจ้องมองมือของพ่อเธอ ราวกับกลัวว่ารษิกาจะเจ็บปวด

รษิกาสัมผัสได้ว่าเด็กหญิงตื่นตระหนก เธอจึงหมอไอรดาก่อนจะยิ้มให้เธอมั่นใจ “มันไม่เจ็บเลยจ้ะ”

ดวงตาของไอรดาเป็นประกายขึ้นมา แต่เธอก็ยังคงจ้องมือของหญิงสาวอยู่อย่างนั้น

อชินั่งอยู่ข้างเลอศิลป์ แม้เขาจะกังวลที่แม่เจ็บตัว แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย

ตรงกันข้ามกับเบนนี่ เขาเอียงหัวไปข้างๆ ขณะจ้องมือแม่ จากนั้นเขาก็พูดว่า “มันดูไม่ดีเลยนะครับ มันจะพุพองไหม? แม่เป็นหมอแล้วมือก็สำคัญมาก เราจะปล่อยให้แม่เจ็บแบบนี้ไม่ได้นะครับ”

รษิกาหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำพูดที่เป็นห่วงเป็นใยของเด็กชาย “มันไม่เป็นไรหรอกลูก ไม่รู้เหรอว่าแม่เป็นหมอที่เจ๋งมาก? ยานี่แม่เลือกมาเองโดยเฉพาะเลยนะ มันช่วยเรื่องแผลน้ำร้อนลวกได้ดีมากเลยล่ะ แม่เคยใช้ยานี้ทาให้ลูกสองคนเวลาลูกโดนอะไรร้อนๆ ลวกตอนเด็กๆ ด้วยนะ”

สิ้นคำนั้น เบนนี่ก็พยักหน้ารับ เมื่อเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็ถามอย่างตื่นกลัวขึ้นมาว่า “แล้วมันจะเป็นแผลเป็นไหมครับ? แขนแม่สวยอย่างนี้ อย่าให้ต้องเป็นแผลเป็นเลยนะ!”

รษิกาส่ายหน้าพัลวัน “ไม่เป็นหรอกจ้ะ ไม่ต้องห่วงนะลูก”

เธอกำลังคุยกับเด็กชายอยู่ แต่ก็ยังละสายตาจากชายที่นั่งข้างๆ เธอไปไม่ได้เลย

ถึงจะผ่านไปแค่ไม่ถึงนาที แต่มันรู้สึกราวกับเวลาผ่านไปเป็นศตวรรษ

“มันน่าจะดีแล้วล่ะ ลองดูสิ” เสียงของชายหนุ่มดังก้องในหูเธอ

หลังจากเหลือบดูแขนของตัวเองแล้ว เธอก็หันหน้าหนีไปมองทางอื่นและตั้งสติ “ไม่เป็นไรแล้ว ขอบคุณนะคะ”

มือของเลอศิลป์ค้างเติ่งอยู่กลางอากาศ เขาค่อยๆ ดึงมือตัวเองกลับไปและลุกขึ้นยืนเงียบๆ

ไอรดาดึงเสื้อของรษิกา ทำให้รษิกากลับมามีสติอีกครั้ง จากนั้นเธอก็ส่งแขนที่ทายาเรียบร้อยแล้วให้เด็กหญิงดู

ไอรดาจ้องมองมันอยู่นานก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้รษิกา

รษิกาใจเต้นแรงเมื่อได้เห็นไอรดายิ้มให้ เธอมองเด็กหญิงด้วยความตื่นเต้นและพูดว่า “ทายาเสร็จแล้วนะ หนูสบายใจแล้วหรือยังคะ?”

เธอต้องการรู้ให้ได้ว่าเด็กหญิงหายดีแล้วจริงๆ หรือไม่

วินาทีต่อมา เธอก็เห็นไอรดายิ้มและพยักหน้าให้ เธอยิ้มจนเห็นลักยิ้มตรงมุมปากชัดเจน

“แม่ครับ ไอวี่ยิ้มแล้ว!” เบนนี่กระโดดขึ้นมาจากโซฟาด้วยความตื่นเต้น

รษิกาเองก็เห็นเช่นกัน แต่เธอตื่นเต้นมากจนไม่รู้ว่าจะต้องตอบอย่างไรดี

ขณะที่เธอกำลังตั้งสติ น้ำตาก็ล้นเอ่อขึ้นมา เธอกอดไอรดาไว้และพูดว่า “ฉันดีใจจังที่หนูดีขึ้นแล้ว อย่าทำให้ฉันกลัวอีกนะ โอเคไหม? ฝาแฝดจะกลับไปเรียนที่โรงเรียนแล้วนะ ทีนี้พวกเขาจะได้เล่นกับหนูไปตลอด และคราวหน้าถ้าหนูเจอปัญหาอะไร หนูต้องบอกพวกเรานะคะ รู้ไหม?”

ไอรดาพยักหน้ารับขณะที่ปล่อยให้รษิกากอดเธอไว้แน่น