หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 132

ความอบอุ่นซึมซาบเข้าไปในใจของรษิกาที่เห็นเธอตอบรับ ดวงตาของเธอแดงก่ำแต่ใบหน้ายังเต็มไปด้วยรอยยิ้มอยู่

เมื่อเห็นภาพของคนทั้งสองตรงหน้า แม้จะใจแข็งแค่ไหนแต่เลอศิลป์ก็ใจละลาย เขาสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะบอกว่า “ไปกินข้าวกันก่อนเถอะ”

รษิกาจึงคลายกอดเด็กหญิงและกะพริบตาเพื่อไล่น้ำตาออกไป เธอพูดพลางยิ้มออกมาว่า “ใช่ๆ เราไปกินข้าวกันก่อนนะ”

จากนั้นเธอก็นึกถึงครัวที่ยังสกปรกอยู่ จึงลุกขึ้นเดินไปเก็บกวาด

พอรู้ว่าเธอกำลังจะทำอะไร เลอศิลป์ก็บอกว่า “เดี๋ยวผมเรียกให้คติยามาที่นี่ เธอจะอยู่ช่วยคุณในช่วงสองสามวันนี้ ดังนั้นตอนนี้นั่งลงแล้วกินข้าวก่อนเถอะนะ”

รษิกาหยุดเดินก่อนจะหันมาขอบคุณเขา “ขอบคุณมากนะ”

เธอไม่ทำตัวเหมือนเป็นคนแปลกหน้ากับเลอศิลป์อีกแล้วเพราะไอรดา ดังนั้นเธอจึงไม่ปฏิเสธข้อเสนอที่เลอศิลป์พูด

เลอศิลป์พยักหน้า

รษิกาหันไปหาเด็กแฝด “มาเร็ว พวกลูกคงจะหิวมากแล้วเหมือนกัน รีบมากินเถอะจ้ะ เดี๋ยวมันจะเย็นซะหมด”

จริงๆ แล้วฝาแฝดนั้นหิวมาก เมื่อได้ยินเธอพูด พวกเขาจึงกระโดดลงมาจากโซฟาและเดินแถวกันเข้าไปที่โต๊ะอาหาร

รษิกาแทรกตัวเข้าไปนั่งระหว่างพวกเขา ตามปกติเธอจะคอยดูแลโดยตักอาหารให้เด็กๆ มาตลอด แต่พอเธอยกแขนขึ้นมา เธอก็นึกได้ว่ามันบาดเจ็บอยู่ ดังนั้นเธอจึงต้องใช้มือซ้ายแทน ทว่าการเคลื่อนไหวของเธอก็งุ่มง่ามเพราะไม่ถนัด

เมื่อเห็นแม่เคลื่นอนไหวช้าอย่างนั้น อชิกับเบนนี่ก็บอกว่า “แม่ครับ ไม่ต้องดูแลพวกผมก็ได้ ให้ผมดูแลแม่แทนเถอะนะครับ!”

สิ้นคำนั้น ทั้งสองก็ยืนขึ้นตักอาหารที่รษิกาชอบให้เธอ

ความอ่อนโยนฉายชัดในดวงตาของรษิกาขณะที่มองเด็กชายฝาแฝดผู้ฉลาดหลักแหลมตักอาหารให้ จากนั้นก็พูดออกไปว่า “ขอบคุณนะ ลูกรักของแม่”

พอไอรดาเห็นเด็กชายสองคนตักอาหารให้รษิกา เธอก็เลียนแบบพวกเขาโดยการตักอาหารที่เธอชอบให้รษิกาด้วย

เมื่อตักอาหารใส่จานรษิกาแล้ว เธอก็จ้องหน้ารษิกาด้วยดวงตาเป็นประกายขณะรอให้รษิกาทานเข้าไปอย่างใจจดใจจ่อ

รษิกาจึงตักอาหารเข้าปาก เธอยิ้มและลูบหัวไอรดาก่อนจะพูดว่า “ขอบคุณนะคะ ไอวี่ มันอร่อยมากเลย!”

รษิกาจำเป็นต้องยอมรับ เธอจึงก้าวออกไปหาเด็กๆ ที่ห้องนั่งเล่น

ขณะที่เข้าไปในห้องนั่งเล่น เธอเห็นไอรดากับเลอศิลป์ยืนอนู่ที่ประตู ชายหนุ่มใส่เสื้อแจ็กเก็ตของเขาแล้ว ดูเหมือนว่าเขากำลังเตรียมตัวจะกลับบ้านไป

รษิกาเดินเข้ามาด้วยความงุนงง

“พ่อจะกลับบ้านไปก่อน หนูอยู่กับคุณรษิกาแล้วก็ฝาแฝดที่นี่นะคะ เป็นเด็กดีล่ะ อย่าทำให้คุณรษิกาต้องลำบาก คติยาจะอยู่กับลูกที่นี่ในช่วงสองสามวันนี้นะ” เลอศิลป์พูดกับไอรดาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ไอรดาพยักหน้าอย่างว่าง่าย

แม้เธอจะไม่เต็มใจให้พ่อกลับบ้านไปก่อน แต่เธอก็ชอบอยู่ที่บ้านรษิกามากเหมือนกัน

เมื่อเลอศิลป์เห็นรษิกาเดินเข้ามา เขาก็ยืดตัวขึ้นมองหน้าเธอ “ที่บริษัทมีปัญหานิดหน่อย ผมคงต้องกลับไปก่อน ไอวี่ก็เพิ่งจะดีขึ้น แต่อาการก็ยังไม่คงที่เท่าไร ผมเลยคิดว่าจะให้ลูกอยู่กับคุณไปก่อนอีกสักสองวัน ส่วนคติยาจะคอยดูแลเธออยู่ที่นี่นะ ถ้ามันเป็นการรบกวนคุณ ก็ให้คติยาพาไอวี่กลับบ้านได้เลยหลังจากเธอเก็บโต๊ะเสร็จ”

รษิกายืนตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลูบหัวเด็กหญิงตัวน้อย “ไม่เป็นไรหรอก ให้เธออยู่ที่นี่แหละ”