หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 132

ความอบอุ่นซึมซาบเข้าไปในใจของรษิกาที่เห็นเธอตอบรับ ดวงตาของเธอแดงก่ำแต่ใบหน้ายังเต็มไปด้วยรอยยิ้มอยู่

เมื่อเห็นภาพของคนทั้งสองตรงหน้า แม้จะใจแข็งแค่ไหนแต่เลอศิลป์ก็ใจละลาย เขาสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะบอกว่า “ไปกินข้าวกันก่อนเถอะ”

รษิกาจึงคลายกอดเด็กหญิงและกะพริบตาเพื่อไล่น้ำตาออกไป เธอพูดพลางยิ้มออกมาว่า “ใช่ๆ เราไปกินข้าวกันก่อนนะ”

จากนั้นเธอก็นึกถึงครัวที่ยังสกปรกอยู่ จึงลุกขึ้นเดินไปเก็บกวาด

พอรู้ว่าเธอกำลังจะทำอะไร เลอศิลป์ก็บอกว่า “เดี๋ยวผมเรียกให้คติยามาที่นี่ เธอจะอยู่ช่วยคุณในช่วงสองสามวันนี้ ดังนั้นตอนนี้นั่งลงแล้วกินข้าวก่อนเถอะนะ”

รษิกาหยุดเดินก่อนจะหันมาขอบคุณเขา “ขอบคุณมากนะ”

เธอไม่ทำตัวเหมือนเป็นคนแปลกหน้ากับเลอศิลป์อีกแล้วเพราะไอรดา ดังนั้นเธอจึงไม่ปฏิเสธข้อเสนอที่เลอศิลป์พูด

เลอศิลป์พยักหน้า

รษิกาหันไปหาเด็กแฝด “มาเร็ว พวกลูกคงจะหิวมากแล้วเหมือนกัน รีบมากินเถอะจ้ะ เดี๋ยวมันจะเย็นซะหมด”

จริงๆ แล้วฝาแฝดนั้นหิวมาก เมื่อได้ยินเธอพูด พวกเขาจึงกระโดดลงมาจากโซฟาและเดินแถวกันเข้าไปที่โต๊ะอาหาร

รษิกาแทรกตัวเข้าไปนั่งระหว่างพวกเขา ตามปกติเธอจะคอยดูแลโดยตักอาหารให้เด็กๆ มาตลอด แต่พอเธอยกแขนขึ้นมา เธอก็นึกได้ว่ามันบาดเจ็บอยู่ ดังนั้นเธอจึงต้องใช้มือซ้ายแทน ทว่าการเคลื่อนไหวของเธอก็งุ่มง่ามเพราะไม่ถนัด

เมื่อเห็นแม่เคลื่นอนไหวช้าอย่างนั้น อชิกับเบนนี่ก็บอกว่า “แม่ครับ ไม่ต้องดูแลพวกผมก็ได้ ให้ผมดูแลแม่แทนเถอะนะครับ!”

สิ้นคำนั้น ทั้งสองก็ยืนขึ้นตักอาหารที่รษิกาชอบให้เธอ

ความอ่อนโยนฉายชัดในดวงตาของรษิกาขณะที่มองเด็กชายฝาแฝดผู้ฉลาดหลักแหลมตักอาหารให้ จากนั้นก็พูดออกไปว่า “ขอบคุณนะ ลูกรักของแม่”

พอไอรดาเห็นเด็กชายสองคนตักอาหารให้รษิกา เธอก็เลียนแบบพวกเขาโดยการตักอาหารที่เธอชอบให้รษิกาด้วย

เมื่อตักอาหารใส่จานรษิกาแล้ว เธอก็จ้องหน้ารษิกาด้วยดวงตาเป็นประกายขณะรอให้รษิกาทานเข้าไปอย่างใจจดใจจ่อ

รษิกาจึงตักอาหารเข้าปาก เธอยิ้มและลูบหัวไอรดาก่อนจะพูดว่า “ขอบคุณนะคะ ไอวี่ มันอร่อยมากเลย!”