หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 133

คืนนั้น หลังจากรษิกาบอกให้อชิกับเบนนี่เข้านอน เธอก็กลับไปที่ห้องเพื่อดูแลไอรดา

เมื่อคติยารู้ว่าไอรดาหายดีแล้ว เธอก็ตัวติดหนึบกับไอดาราวกับเอากาวมาทาไว้

อันที่จริง ทั้งสองสาวถึงขนาดอาบน้ำให้ไอรดาด้วยกันเลยทีเดียว

คติยาปวดใจมากเมื่อเห็นรอยช้ำที่ก้นของไอรดา เธออดไม่ได้ที่จะบ่นออกมาทันทีว่า “ใครทำเนี่ย? คุณหนูไอรดายิ่งสุขภาพไม่ดีอยู่ ขนาดคุณเลอศิลป์เองยังไม่เข้มงวดกับเธอมากนักเลย…”

ได้ยินอย่างนั้น ไอรดาก็กะพริบตาให้คติยา แต่กระนั้นเธอก็นึกถึงคำขู่ของอัญชสา เธอจึงปิดปากแน่น

ทันใดนั้น รษิกาก็นึกถึงคำที่เลอศิลป์พูดในบ้านผีสิง

ความลึกลับของผู้เป็นแม่ไอรดายังคงวนเวียนอยู่ในหัวเธอไม่จบสิ้น

เมื่อคิดว่าคติยาทำงานที่บ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์มานานหลายปี และเธออาจจะรู้เรื่องบางอย่างมาบ้าง รษิกาจึงถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ออกมาว่า “คติยา ทำไมแม่ของไอวี่ไม่เคยมาเยี่ยมเลยขนาดเธออาการแย่แบบนี้? มีเรื่องด่วนอะไรอื่นมากมายอย่างนั้นเหรอ?”

ได้ยินอย่างนั้น คติยาก็ตัวแข็งทื่อขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะหันไปมองรษิกาด้วยความตื่นตระหนก

เธอคิดมาตลอดว่ารษิการู้ว่าไอรดาเป็นลูกของเธอ เพราะถึงอย่างไร รษิกาเองที่เป็นตลอดไอรดาออกมา

นั่นเป็นเหตุผลที่คำถามของรษิกาทำให้เธอฉงนสงสัยเป็นอย่างมาก

คุณรษิกาซักไซ้ฉันว่าใครเป็นแม่ที่แท้จริงของคุณหนูไอรดางั้นเหรอ? แล้วฉันจะตอบว่ายังไงกันล่ะเนี่ย?

คติยาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามว่า “เอ่อ… คุณเลอศิลป์ไม่ได้บอกคุณมาก่อนเลยเหรอคะ?”

รษิกาคิดว่าคติยาตอบออกมาแปลกๆ แต่เธอก็ไม่อาจหยั่งรู้ได้ว่าทำไม ดังนั้นเธอจึงบอกไปว่า “เขาบอกฉันแค่ว่าแม่ที่แท้จริงของไอวี่ไม่ใช่อัญชสา แค่นั้นแหละ”

งั้นคุณเลอศิลป์ที่รู้เรื่องนี้เหมือนกัน แต่เขากลับไม่บอกคุณรษิกาเลยน่ะสิ

คติยาได้ข้อสรุปในใจแล้ว จากนั้นเธอก็ยิ้มออกมาให้รษิกาและพูดว่า “นี่คุณคิดว่าเป็นคุณอัญชสามาตลอดเลยเหรอคะ? คุณไอรดาไม่มีอะไรเหมือนเธอเลยนะ ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมคุณคิดอย่างนั้น”

หลังจากอาบน้ำให้ไอรดาเสร็จแล้ว รษิกาก็พาเด็กน้อยเข้านอน แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังคิดเรื่องแม่ของไอรดาอยู่ไม่รู้จบ

ดูเหมือนไอรดาจะเห็นว่ารษิกามีเรื่องรบกวนจิตใจ เพราะเด็กน้อยซุกตัวเองในอ้อมแขนรษิกาก่อนจะมองหน้ารษิกาด้วยดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

ขณะที่รษิกามองดวงตาใสแจ๋วของเด็กน้อย เธอก็ตั้งสติและกอดไอรดาไว้

หัวใจเธอละลายเมื่อโอบกอดร่างเล็กๆ ที่นุ่มนิ่มของเด็กหญิง ในเวลาเดียวกันนั้น เธอก็พบว่าตัวเองเลิกคิดเรื่องที่กวนอารมณ์นั้นไปแล้ว

ตัวตนที่แท้จริงของแม่ไอรดาและความสัมพันธ์ในปัจจุบันของเลอศิลป์กับอัญชสาไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเธอเลยแม้แต่น้อย

เธอกับเลอศิลป์ควรจะเป็นแค่คนแปลกหน้าต่อกัน และพวกเขาจะมีปฏิสัมพันธ์กันแค่เฉพาะเรื่องของไอรดา มันก็เท่านั้นเอง

การคิดมากเกินไปรังแต่ตะทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นเท่านั้น