หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 134

ในเวลานั้น ที่บ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ ศศิตากับเอกพลกำลังจะพักผ่อน แต่เมื่อได้ยินเสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้น พวกเขาก็รีบไปเปิดประตู

ทันใดนั้นก็ได้เจอกับสุเมธและจันทราที่มีสีหน้ารู้สึกผิด ส่วนอัญชสานั้นยืนอยู่ข้างหลังพวกเขา ดวงตาเธอแดงก่ำ

“เกิดอะไรขึ้นกันน่ะ?” ศศิตาถามด้วยความงุนงงเมื่อเธอเห็นสีหน้าของทั้งสามคน

จันทราหันไปมองอัญชสา

อัญชสาตาแดงก่ำ และสีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด แม้แต่เสียงของเธอก็แหบพร่าขณะที่พูดว่า “คุณศศิตาคะ หนูมาที่นี่เพื่อขอโทษ”

ศศิตายิ่งงงเข้าไปใหญ่เมื่อได้ยินคำตอบเธอ จากนั้นศศิตาก็พาทั้งสามคนไปนั่งที่โซฟา ก่อนจะให้คนรับใช้รินชาให้และถามว่า “เกิดอะไรขึ้นเหรอ? เธอจะมาขอโทษฉันเรื่องอะไร?”

อัญชสาก้มหัวลงด้วยความไม่กล้ามองศศิตาแม้แต่นิดเดียว “คุณเกลี้ยกล่อมให้ไอวี่ขึ้นรถฉันไปตอนเช้าเมื่อวานนี้ ฉันก็คิดว่าเธอจะไม่ดื้อระหว่างทางที่ฉันไปส่งเธอที่โรงเรียน แต่เธอก็เริ่มหงุดหงิดและพยายามจะลงจากรถไปกลางทาง เธอพยายามจะเปิดประตูเองด้วยทั้งที่มันอันตรายมาก ฉันพยายามห้ามเธอแต่เธอกลับไม่ฟังอะไรเลย สุดท้ายฉันก็กังวลมากจนต้องจอดรถแล้วตีเธอไปสองสามครั้ง”

นาทีที่ศศิตาและเอกพลได้ยินว่าอัญชสาทำร้ายไอรดา ท่าทีพวกเขาก็ตึงเครียดขึ้นมาทันที

อัญชสาเล่าต่อด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร “ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ ฉันรู้ว่าฉันผิดเพราะไม่ควรทำอะไรเด็กน้อยคนนั้น ไอรดาเป็นเด็กน่ารักและเป็นเจ้าหญิงที่แสนล้ำค่าของพวกคุณ กระทั่งตอนนี้ฉันยังอยากตบหน้าตัวเองอยู่เลยที่ทำลงไปแบบนั้น ถ้าฉันอดทนกว่านี้อีกหน่อยเรื่องมันก็คงไม่เกิด”

เมื่อเห็นท่าทีสำนึกผิดของอัญชสา สีหน้าของศศิตาก็ดีขึ้นมานิดหนึ่ง “ถ้าเธอรู้ว่าเธอทำผิด เธอก็น่าจะรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์เลยที่มาหาพวกเรา เธอควรจะไปขอโทษไอวี่แทนนะ แล้วต่อไปก็อย่าทำแบบนี้อีกล่ะ”

ใบหน้าของอัญชสาดูสับสน “คุณศศิตาคะ ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน แต่เลอศิลป์รู้เรื่องนี้ก่อน เขาก็เลยโมโหมาก…”

“เป็นธรรมดาที่เขาจะโมโห ค่อยๆ คุยกับเขาดีๆ สิ” ศศิตาขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าเลอศิลป์จะต้องทำเกินกว่าเหตุแน่

ทันทีที่เธอพูดอย่างนั้น เธอก็เห็นอัญชสาหน้าซีดเผือด

“ฉันยินดีจะทำทุกอย่างให้เลอศิลป์อภัยให้ฉัน แต่ว่า…” หญิงสาวพรั่งพรูออกมา

จันทราที่นั่งอยู่ข้างลูกสาวพูดขึ้นมาว่า “ศศิตา เธอไม่รู้หรอกว่าเรื่องมันร้ายแรงแค่ไหน เลอศิลป์โกรธมาก เหมือนเขาเสียสติไปแล้วเมื่อคืนนี้ เขาถึงกับทำร้ายอัญชสาเลยนะ ดูสิ”

จากนั้นจันทราก็รวบผมของอัญชสาขึ้นจากด้านหลัง เผยให้ศศิตาเห็นรอยช้ำบนคออัญชสา

ทั้งศศิตาและเอกพลตกใจจนตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นรอยช้ำรอบคออัญชสา พวกเขาไม่คิดเลยว่าเลอศิลป์จะโหดร้ายกับเธอขนาดนี้

เมื่อตั้งสติได้ ศศิตาก็ถามว่า “นี่… เป็นยังไงบ้างน่ะ? มันเจ็บมากไหม?”

อัญชสาเม้มปากและส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ ตราบใดที่เลอศิลป์ให้อภัยฉัน เจ็บแค่นี้มันเรื่องเล็กมาก”

ความหงุดหงิดที่ศศิตามีต่ออัญชสาค่อยๆ มลายหายไป เมื่อเธอเห็นท่าทีเสียใจและรอยช้ำรุนแรงที่คอของอัญชสา

เพราะหลายปีที่ผ่านมาพวกเขาก็ได้เห็นกับตาตัวเองแล้วว่าอัญชสาทำอะไรมาบ้าง

ยิ่งไปกว่านั้น ไอรดาก็ทำตัวห่างเหินและดื้อดึงจริงๆ จึงเป็นเรื่องยากสำหรับคนภายนอกที่จะมาคอยดูแลเธอ

ดังนั้น ศศิตาจึงเข้าใจได้ว่าทำไมอัญชสาถึงลงมือตีไอรดา

“เลอศิลป์คงโกรธมาก ฉันขอโทษแทนลูกชายฉันด้วยนะ อย่าถือสาหาความกับเรื่องนี้เลย” ศศิตากล่าวขอโทษกับอัญชสา

แต่ทว่า น้ำตากลับไหลออกมาจากดวงตาอัญชสา “ฉันไม่เป็นไรค่ะ แต่… ฉันอาจจะไม่สามารถอยู่กับเลอศิลป์ได้อีกแล้ว ฉันดูแลไอวี่ก็ยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ฉันทรยศต่อความไว้ใจที่พวกคุณมีให้ฉัน ถ้าเกิดเลอศิลป์จะเลือกรษิกา ฉันก็จะยอมแพ้และอวยพรให้พวกเขาได้ใช้ชีวิตร่วมกันสมใจ”