หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 135

สิ้นคำนั้น ศศิตาก็ขมวดคิ้วทันที “อัญชสา นี่เธอพูดเรื่องอะไร? เป็นไปไม่ได้หรอกที่เลอศิลป์จะได้อยู่กับรษิกาอีก ก่อนหน้านี้ฉันถามเขาแล้ว และเขาก็บอกว่าไม่ได้คิดจะกลับไปอยู่กับรษิกาเลย ดังนั้นเธอก็อย่าคิดมากไปเลยนะ”

อัญชสายังคงสะอื้นไห้ “แต่ไอวี่อยู่กับรษิกามาตลอดทั้งวันเลยนะคะ อันที่จริงไอวี่ไปอยู่บ้านรษิกาแล้วด้วยซ้ำ ไอวี่เองก็ชอบเธอมากด้วยเหมือนกัน ถ้าเลอศิลป์ไม่คิดจะกลับไปอยู่กับเธอแล้ว เขาจะให้เธอดูแลไอวี่ทำไม?”

แม้แต่เลอศิลป์จะตำหนิเธอในเรื่องนี้ แต่เธอก็ยังส่งคนไปคอยสอดแนมเรื่องของรษิกาอยู่ดี

นาทีที่เธอรู้ว่าไอรดาไปอยู่ที่บ้านรษิกา อัญชสาก็ตื่นตระหนก นั่นเป็นเหตุผลที่เธอบอกพ่อแม่เธอทุกเรื่อง หลังจากโดนพ่อแม่ดุด่าไปแล้ว เธอก็พาพวกเขามาขอโทษศศิตากับเอกพล

จากนั้น เมื่อเธอเห็นว่าศศิตาให้อภัย เธอจึงอดบ่นเรื่องนี้ไม่ได้ขึ้นมา

ศศิตาไม่คิดเลยว่าเลอศิลป์จะปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นดูแลไอรดา เธอจึงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “นี่มันไร้สาระสิ้นดี! ใครบอกให้เขาทำอย่างนั้นนะ?”

จากนั้น เธอก็ระงับโทสะไว้และปลอบใจอัญชสา “ไม่ต้องห่วงนะ ไม่มีทางที่พวกเขาจะได้อยู่ด้วยกันอีก ถึงเลอศิลป์อยากจะทำอย่างนั้น แต่ฉันจะไม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นกลับมาที่นี่อีกแน่นอน!”

อัญชสามองศศิตาด้วยดวงตาใส่ซื่อเพื่อให้แน่ใจว่าศศิตาหมายความตามนั้นจริงๆ

ศศิตาพูดออกมาอย่างเศร้าหมองว่า “ผู้หญิงคนนั้นทิ้งไอวี่ไป ไม่มีทางหรอกที่ฉันจะยอมให้เธอมาดูแลไอวี่อีก!”

ในที่สุด ความมั่นใจเล็กๆ ก็พุ่งตรงเข้าไปสู่หัวใจของอัญชสาเมื่อได้ยินคำมั่นของศศิตา

จากนั้นพวกเขาก็พูดคุยกันอยู่พักใหญ่ ก่อนที่จันทราจะพาอัญชสากลับไป

พวกเขาได้คำสัญญาจากศศิตาแล้ว ดังนั้นที่พวกเขามาในวันนี้ก็ถือว่าบรรลุเป้าหมาย

สิ่งที่ต้องทำก็เพียงแค่ให้อัญชสาบีบน้ำตานิดหน่อย ไม่ใช่แค่ศศิตาจะไม่ถือโทษที่ตีเด็กคนนั้น แต่เธอยังรู้สึกผิดต่ออัญชสา แถมยังสัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้รษิกากลับเข้ามาในตระกูลอีกเป็นอันขาดด้วย

พูดได้เลยว่า พวกเขายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

ศศิตานอนไม่หลับแทบทั้งคืนเพราะคำพูดของอัญชสา

ที่เธอให้คำมั่นว่าจะไม่ปล่อยรษิกาให้เข้ามาในตระกูลอีกครั้งนั้น ไม่ใช่แค่เพื่อปลอบใจอัญชสา แต่เพราะเธอเองก็เกลียดชังผู้หญิงใจร้ายคนนั้นเช่นกัน

ผู้หญิงใจเหี้ยมคนนั้นทำได้แม้กระทั่งทิ้งเลอศิลป์กับไอรดาไป ดังนั้นศศิตาจึงจะทำทุกอย่างไม่ให้เธอมีโอกาสได้ทำอย่างนั้นอีกครั้ง

ฉันไม่รู้เลยว่าลูกชายฉันคิดอะไรอยู่ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาคิดจะตบแต่งเธอกลับเข้าตระกูลอีกที

ยิ่งศศิตาคิดเรื่องนี้มากเท่าไร เธอก็ยิ่งโกรธมากเท่านั้น คืนนั้นเธอจึงส่งคนไปดูว่ารษิกาอาศัยอยู่ที่ไหน และคิดว่าจะไปบ้านรษิกาในวันพรุ่งนี้

เมื่อรษิกาตื่นขึ้นมาในเช้าวันถัดไป คติยาก็ทำอาหารเช้าไว้เรียบร้อยแล้ว ขณะที่เธอกำลังจะทานข้าวเช้ากับเด็กๆ ทั้งสาม ก็มีคนมากดกริ่งหน้าบ้านเธอ

รษิกาจึงขอให้คติยาดูแลเด็กๆ ไว้ให้ ส่วนเธอนั้นเดินไปเปิดประตูบ้าน

เดิมทีเธอคิดว่าเลอศิลป์มารับเด็กๆ ไปโรงเรียน แต่เธอก็ต้องตะลึงงันเมื่อเธอเปิดประตูและเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าบ้าน

“ทำไมล่ะ? จำฉันไม่ได้แล้วหรือไง?” ศศิตาแต่งตัวครบเครื่องยืนอยู่ที่ประตูทางเข้า หญิงสูงวัยมองรษิกาตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความเย็นชา ก่อนจะเบนสายตาไปมองภายในบ้านเพื่อหาดูว่าไอรดาอยู่ที่บ้านรษิกาจริงๆ หรือไม่

รษิกาหลุดออกจากภวังค์ แม้เธอจะไม่รู้ว่าศศิตามาที่นี่ทำไม แต่เธอรู้ว่าไม่ใช่การมาเยี่ยมกันฉันมิตรแน่ๆ เธอระแวดระวังแต่ก็ยังทักทายออกไปอย่างสุภาพว่า “สวัสดีค่ะ คุณศศิตา”

ศศิตาก้มหัวให้เธอนิดหน่อย ก่อนจะมองเธอด้วยสายตาไม่พอใจ “เนี่ยน่ะเหรอมารยาทของเธอ? ปล่อยให้แขกต้องมายืนอยู่ตรงประตูแบบนี้งั้นเหรอ?”

รษิกาขมวดคิ้วและพยายามระงับอารมณ์ขณะที่ก้าวไปยืนข้างๆ “เข้ามาก่อนสิคะ”

ศศิตาพ่นลมหายใจไม่พอใจก่อนที่จะเข้ามาในบ้าน เธอตรงไปยังโซฟาในห้องนั่งเล่นและนั่งลงทันที