หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1230

เมื่อเลอศิลป์นึกถึงเหตุการณ์ที่สถาบันวิจัย ก็มีแววเย็นชาพาดผ่านเข้ามาในดวงตาของเขา “ย้อนกลับไปเมื่อคุณเพิ่งโคม่าหลังจากถูกก๊าซพิษ เจตนินก็ไม่ยอมส่งคุณไปโรงพยาบาล บอกผมหน่อยสิ คุณคิดว่าเขามีเจตนายังไง?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็หยุดสิ่งที่คิดขณะที่ลังเลใจ

เขาพูดต่ออย่างเย็นชา “คุณคิดว่าการแพทย์แผนโบราณสามารถช่วยคุณได้หรือเปล่า?”

เธอส่ายหัวโดยไม่ลังเล “ตอนนั้นฉันอาจจะหมดสติ แต่ฉันรู้ว่าสถานการณ์เลวร้ายแค่ไหน แม้ว่าคนที่หมดสติไปจะไม่ใช่ฉัน แต่ฉันก็ไม่กล้าออกตัวรับผิดชอบในการรักษาพวกเขา”

ขณะที่เขาจ้องมองเธออย่างเคร่งเครียด เขาก็ส่งสัญญาณให้เธอพูดต่อ แล้วเธอก็ทำเช่นนั้น “การแพทย์แผนโบราณสืบทอดกันมาหลายปีเพราะมีประสิทธิภาพในการรักษาโรคเรื้อรัง วิธีที่ดีที่สุดในการจัดการกับสถานการณ์เมื่อวานนี้คือส่งฉันไปห้องฉุกเฉินทันทีเพราะก๊าซพิษจะเข้าไปโจมตีสมองของฉัน การฝังเข็มนั้นคุ้มค่าที่จะลอง แต่ความเสี่ยงที่จะล้มเหลวมีมากกว่า แน่นอนว่าฉันจะไม่เสี่ยงทำแบบนั้นเมื่อมีทางเลือกที่ดีกว่าให้เลือก”

“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณไม่ได้รับการรักษาทันเวลา?” เลอศิลป์ถาม

รษิกานิ่งคิดกับคำถามนั้นแล้วตอบอย่างจริงจังว่า “ถ้าไม่หนักมากเกินไป ฉันคงนอนเป็นผักไปแล้ว ถ้ามันหนัก ฉันก็คงตาย ถึงฉันโชคดีพอที่จะฟื้นขึ้นมา ฉันคิดว่าฉันคงมีอาการทางจิตแน่ๆ”

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เธอก็แสดงความขอบคุณต่อเขา “หากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากคุณ หนึ่งในสามสถานการณ์นั้นคงเป็นชะตากรรมของฉัน คุณเลอศิลป์ ฉันขอบคุณมากนะ”

ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินคำขอบคุณของเธอ แต่เขายังคงมุ่งความสนใจไปที่เจตนินต่อ “คุณคิดว่าเจตนินไม่รู้ถึงความเป็นไปได้ทั้งสามนี้หรือเปล่า?”

รษิกาลังเลที่จะส่ายหัว เจตนินรู้ดีถึงความเป็นไปได้เหล่านั้น แต่หากฉันส่ายหน้า เลอศิลป์ก็จะสงสัยในตัวเขามากขึ้น และฉันก็ไม่อยากให้เราสองคนสงสัยเขาไปมากกว่านี้

ท้ายที่สุดแล้วเขาอาจมีประสบการณ์ในการฝังเข็มเพื่อรักษาผู้ที่ถูกพิษ หากเป็นเช่นนั้นจริง ก็จะมีคำถามตามมาอีก ทำไมเขาถึงรู้วิธีจัดการกับพิษหายากขนาดนี้? หากไม่เป็นเช่นนั้น ทำไมเขาถึงยืนกรานที่จะไม่ส่งฉันไปโรงพยาบาลและเลือกที่จะฝังเข็มเพื่อรักษาฉันแทน? ในขณะที่ความสับสนวุ่นวายแล่นอยู่ในใจของเธอ เธอก็แสดงท่าทีสงบ

รษิการู้สึกตึงเครียดเมื่อได้ยินเสียงของเขา โดยคิดว่าเขาได้ค้นพบหลักฐานบางอย่างที่หักล้างไม่ได้ หากเป็นเช่นนั้น ฉันอาจต้องเปลี่ยนความประทับใจที่มีต่อเจตนินที่มีมายาวนาน...