หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1236

เมื่อได้รับคำตอบที่ต้องการ เลอศิลป์จึงเลิกคิ้วขึ้นทันที “ผมยินดีที่จะตอบรับคำเชิญชวนของคุณอย่างสง่างามครับ”

เมื่อรษิกาได้ยินเช่นนั้น เธอยิ่งรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะเป็นคนชวนเขามาทานอาหารเย็นร่วมกันก็ตาม

มันเป็นช่วงเวลาเดียวที่พวกเขาจะสามัคคีปรองดองกัน

คำพูดของเลอศิลป์ทำให้รษิกาประหลาดใจ เขาถามเธอขึ้นมาว่า “คุณต้องการให้ผมช่วยอะไรไหม?”

ประโยคคำถามของเลอศิลป์ทำให้รษิกาพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

หลังจากที่เธอตั้งสติกลับมาได้ เธอก็ส่ายหัวช้าๆ เพื่อเป็นการตอบเขา “ไม่เป็นไรค่ะ คุณไปช่วยดูแลเด็กๆ แทนก็ได้นะ”

เลอศิลป์ทำสีหน้าผิดหวังเมื่อได้ยินรษิกาพูดเช่นนั้น แต่เขาก็พยักหน้าตามคำสั่งของเธอ

รษิกาคิดว่าเลอศิลป์จะเข้าไปดูแลเด็กๆ ในห้องนั่งเล่น แต่มิเป็นเช่นนั้น เขายืนพิงกำแพงอยู่หน้าห้องครัวพร้อมกับจ้องมองเธอโดยไม่ละสายตา ซึ่งการกระทำของเขาในตอนนั้นทำให้รษิกาสับสนเป็นอย่างมาก

เมื่อสังเกตเห็นว่ารษิการู้สึกสับสน เลอศิลป์จึงพูดอธิบายว่า “ผมสามารถดูแลพวกเขาได้จากการที่ผมยืนอยู่ตรงนี้ ว่าแต่คุณน่ะ คุณอยากฟังเรื่องที่ผมไปสืบสวนมาไหม? ผมจะเล่าให้คุณฟังก่อนนิดหน่อยขณะที่คุณกำลังเตรียมอาหาร”

แม้ว่าตอนนี้เธอจะยังรู้สึกไม่สบายใจ แต่รษิกาก็หันกลับมาทำอาหารต่ออย่างเงียบๆ เพราะเธอสนใจเรื่องที่เขาไปสืบสวนมา

ขณะที่เลอศิลป์มองดูรษิกายุ่งกับการเตรียมอาหารอยู่ เขาก็ค่อยๆ นึกถึงว่าเธอเคยเป็นอย่างไรเมื่อหกปีที่แล้ว เมื่อก่อนเธอก็เป็นแบบนั้น เธอเอาแต่หมกมุ่นอยู่ในครัวเพื่อเตรียมอาหารให้กับฉัน แต่ฉันไม่เคยชื่นชมความพยายามของเธอเลยสักครั้ง มันทำให้ฉันรู้สึกผิดมากเมื่อคิดย้อนกลับไป แต่มันก็ทำให้ฉันมีความมุ่งมั่นที่จะแก้ไขทุกอย่างกับธอมากขึ้นด้วย!

ในตอนนั้น เด็กๆ รอผู้ใหญ่อยู่ในห้องนั่งเล่นเป็นเวลานานมากแล้ว ดังนั้นพวกเขาจะเดินมาที่ห้องครัวด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“พ่อ?” “แม่?” เด็กๆ พูดออกมาพร้อมเพรียงกันขณะที่กำลังเดินมาที่ห้องครัว