เมื่อสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของรษิกา เลอศิลป์จึงรู้สึกอยากพิสูจน์อะไรบางอย่างเพิ่มเติม ในตอนนั้นเขารู้สึกกระอักกระอ่วนกับคำพูดของตัวเองเมื่อนึกถึงปฏิกิริยาที่มีต่อกันในครั้งก่อน
แม้ว่าจะจัดโต๊ะอาหารเสร็จแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ
ขณะนั้น เด็กๆ ทั้งสามคนนั่งอยู่ที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว การได้เห็นพ่อกับแม่ของพวกเขายุ่งวุ่นวายทำให้ใบหน้าของเด็กๆ มีความสุขเป็นอย่างมาก
ใบหน้ามีความสุขที่เด็กๆ แสดงออกมาทำให้รษิกาใจอ่อนลงทันที
แม้ว่ารษิกาจะไม่คิดฟุ้งซ่านอะไรหลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ แต่ผลการสืบสวนของเลอศิลป์ที่เขาออกไปตอนบ่ายยังคงค้างอยู่ในใจเธอ “คุณเลอศิลป์คะ คุณพร้อมจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วหรือยัง?”
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นๆ เด็กๆ ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย “คุยเรื่องอะไรกันครับ?”
รษิกาส่งยิ้มให้พวกเขาก่อนจะพูดว่า “มันเกี่ยวข้องกับสถาบันวิจัยจ้ะ ซึ่งเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับลูก เพราะฉะนั้นออกไปเล่นข้างนอกนะ”
เพื่อเป็นการตอบสนอง เด็กๆ จึงมองไปที่เลอศิลป์เพื่อเพิ่มความแน่ใจ
เขามองหน้าเด็กๆ ก่อนจะใช้น้ำเสียงจริงจังแล้วพูดว่า “ไปเดี๋ยวนี้”
จากนั้นทั้งสามก็ค่อยๆ เดินออกไปเล่นข้างนอก
เลอศิลป์กับรษิกานั่งลงบนโซฟาที่มีแก้วกาแฟวางอยู่ข้างๆ
“การสืบสวนเป็นยังไงบ้างคะ? มีความคืบหน้าอะไรบ้างไหม?” รษิกาขมวดคิ้ว ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล “มันเกี่ยวข้องอะไรกับคุณเจตนิน…”
เธอไม่เชื่อว่าเจตนินจะทำอะไรเช่นนั้น เพราะฉะนั้นรษิกาจึงอยากหาคำตอบให้กับเรื่องนี้
อย่างไรก็ตาม การเอ่ยถึงชื่อเจตนินทำให้ดวงตาของเลอศิลป์หรี่ลงทันที
เขาทำใจกับวิดีโอในกล้องวงจรปิดขณะที่รษิกาคุยกับเจตนินอย่างมีความสุขไม่ได้
แม้แต่ตอนนี้เธอก็ยังคิดถึงแต่เขา
เลอศิลป์รู้สึกได้ถึงความโกรธที่ไม่อาจควบคุมได้อยู่ภายในตัวเขา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...