หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1259

“เลอศิลป์ คุณกำลังพูดเรื่องอะไร…” แน่นอนว่าอัญชสาจะไม่ยอมรับเด็ดขาดว่าเธอทำอะไรลงไป เธอจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง

แต่เลอศิลป์ไม่ปล่อยให้เธอพูดจนจบ “เราสองคนต่างก็ผิดที่ปล่อยให้เรื่องตลกๆ อย่างงานหมั้นของเราลากยาวมาจนถึงหกปี ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่ต้องจบเรื่องทุกอย่าง! หลังคุณออกจากโรงพยาบาล ผมจะประกาศจบความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวของเรา ผมทำแบบนี้ก็เพราะเห็นแก่คุณภาคย์เท่านั้น ดังนั้นจงปล่อยให้เป็นไปตามนั้นเพื่อผลประโยชน์ของตัวคุณเอง!”

เรากำลังยกเลิกการหมั้นเหรอ? อัญชสาเบิกตากว้างด้วยความตกใจและใช้เวลาตั้งสติอยู่พักใหญ่ ฉันเสียเวลาไปหกปีและในที่สุดเลอศิลป์ก็ให้โอกาสฉันอีกครั้งหนึ่ง ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าฝันของฉันจะสลายทั้งที่ใกล้จะเป็นจริงอยู่แล้ว! ทำไมเขาถึงโหดร้ายกับฉันนักนะ? ไม่สิ! ฉันจะไม่ยอมให้เป็นแบบนี้! ฉันพยายามอย่างมากมาตลอดหกปี ดังนั้น ไม่มีทางที่ฉันจะปล่อยให้เขาทำแบบนี้แน่!

อัญชสาไม่สนใจอาการบาดเจ็บที่แขนตัวเอง เธอกัดฟันแน่นและเอื้อมไปคว้าชายเสื้อของเลอศิลป์ แขนของเธอสั่นอย่างควบคุมไม่ได้เพราะความเจ็บปวดขณะที่เธออ้อนวอน “เลอศิลป์ ให้โอกาสฉันอีกครั้งเถอะ ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันจะไม่ทำพลาดซ้ำสองอีกเลยนะ!”

เลอศิลป์ได้แต่มองอัญชสาอย่างเย็นชาขณะที่เธอพูดต่อไปอย่างน่าสงสาร “ฉันสัญญาว่าจะทำทุกอย่างตามที่คุณต้องการ คุณจะขอให้ฉันทำอะไรก็ได้! ฉันจะไม่ไปเจอคุณรษิกาอีกต่อไป! แต่คุณช่วยยกโทษให้ฉันเถอะนะ! ฉันรอคุณมานานหลายปีแล้ว เลอศิลป์ เรื่องนี้มันไม่มีความหมายต่อคุณเลยเหรอ?”

“ถ้าคุณใส่ใจเรื่องการหมั้นมาก คุณก็ไม่น่าโง่พอที่จะล้ำเส้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า!” เลอศิลป์กล่าวอย่างหมดความอดทน

ดวงตาของอัญชสาแดงก่ำขณะที่เธออธิบาย “ฉันก็แค่… ฉันแค่หึง! เธอหนีไปตั้งหกปี แต่คุณก็ยังดีต่อเธอมากตอนที่เธอกลับมา ฉันรอคุณมาหกปี แต่คุณกลับไม่แม้แต่จะชายตาแลฉัน…”

ก่อนที่อัญชสาจะทันได้พูดจนจบประโยค เลอศิลป์กลับสะบัดมือเธอที่เกาะกุมชายเสื้อเขาอยู่ออกไปอย่างเย็นชา

หลังจากร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแล้ว อัญชสาก็พยายามจะดึงเลอศิลป์ไว้ข้างกายแม้ว่าเธอจะมีเหงื่อกาฬแตกพล่านไปหมด

อัญชสาร้องไห้ออกมาเมื่อเธอเห็นประตูปิดไปต่อหน้าเธอ ในตอนนั้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดผวา มันจบแล้ว มันจบลงแล้วจริงๆ หกปีที่ฉันใช้ไปเพื่อคงไว้ซึ่งงานหมั้น…