หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1267

คมสันมองการกระทำของเลอศิลป์อย่างจงใจ ลมหายใจของเขาติดขัดอยู่ครู่หนึ่ง

ทั้งที่รู้ว่ามันไม่ใช่ขวดยาเดียวกับวันก่อนเพราะเขาสับเปลี่ยนโดยเอาน้ำกลั่นมาใส่ไว้แทนแล้ว แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะมีเหงื่อผุดขึ้นมา

เขารู้จริงๆ ว่ามีคนใช้ยาขวดนั้น! ให้ตายเถอะ! ฉันไม่ได้สังเกตรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ นี้เลย!

“คุณหมอคมสัน ผมเติมมันลงไปได้ใช่ไหม?”

โดยไม่ทันได้ตั้งตัว เลอศิลป์ก็หันกลับมามองเขา

ม่านตาของคมสันหดตัวลงไป เขาจิกเล็บลงบนฝ่ามือและฝืนให้ตัวเองสงบลง “แน่นอน มันจะทำให้สารเจือจางลงไปครับ บางทีคุณเจตนินอาจจะเติมลงไปในวันนั้น แต่ผมไม่ทันได้สังเกต”

ขณะที่พูดเช่นนั้น เขาก็ก้าวถอยหลังไปเพื่อเว้นที่ให้เลอศิลป์

เลอศิลป์เอียงคอ เขาเดินเข้ามายืนตรงที่ว่างนั้น ก่อนจะเปิดจุกขวดออกมา และค่อยๆ รินของเหลวนั้นลงไปในขวดทดลอง

ในเวลาเดียวกัน ยาเม็ดหนึ่งก็เลื่อนหลุดลงมาจากมือเขา ซึ่งเป็นจุดที่คมสันมองไม่เห็นพอดี หลังจากที่ยานั้นตกลงในขวด มันก็ละลายไปทันทีที่แตะโดนน้ำ ทำให้มันผสมเข้ากับน้ำในขวดทดลองโดยไม่มีสีและกลิ่น

“เรียบร้อยแล้ว”

เขาปิดจุกขวดแล้วถอยออกไป “เรามารอดูกันสักพัก ว่าจะมีปฏิกิริยาที่ผิดปกติไปบ้างไหม บางทีมันอาจเป็นปัญหาที่น้ำกลั่นนี้ก็ได้”

คมสันสลัดความรู้สึกที่ว่ามีบางอย่างผิดปกติไปไม่ออกเลย กระนั้น เขาก็บังคับตัวเองให้กลับไปยืนที่โต๊ะทดลอง ร่างกายของเขาแข็งทื่อไปหมด เขาจ้องมองไปที่ขวดทดลองที่อยู่ในระหว่างการทำปฏิกิริยา

ไม่นานหลังจากนั้น ก๊าซแบบเดียวกันกับในวันที่เกิดเรื่องก็ค่อยๆ เกิดขึ้นในขวดทดลอง

ในตอนนั้น คมสันหายใจติดขัด เขาอ้าปากค้างกับก๊าซที่เกิดขึ้นในขวดทดลองก่อนที่จะเหลือบมองน้ำกลั่นที่อยู่ข้างๆ ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

เป็นไปได้ยังไง? ฉันเป็นคนเปลี่ยนขวดนั้นเป็นน้ำกลั่นแล้วนี่นา แล้วมันจะเกิดก๊าซขึ้นได้ยังไงกัน? หรือว่าจะเพราะ… มีคนอื่นมาสับเปลี่ยนน้ำในนั้นอีกทีเหรอ?

ขณะที่ความตื่นตระหนกท่วมท้นเขา เสียงของเลอศิลป์ก็แทรกผ่านอากาศมาอย่างน่ากลัว “ขวดนี้คือน้ำกลั่นจริงๆ เหรอ? คุณหมอคมสัน”

หลังจากที่เขาเข้าควบคุมการทดลองเมื่อวันก่อน ก็มีก๊าซจำนวนมากเกิดขึ้น นอกจากนั้น ตอนที่เราจะตรวจสอบขวดยา เขาก็หลบอยู่ข้างหลังเราเหมือนรู้อะไรบางอย่าง…