หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1269

จากสีหน้าของรษิกา คมสันเข้าใจทุกอย่างกระจ่างชัด เขาหัวเราะออกมาอย่างขมขื่นด้วยท่าทีเหยียดหยันตัวเอง

รษิกาเงยหน้ามามองเขา “แล้วยังไง คุณก็เลยคิดทำแบบนี้เหรอ?”

แม้กระทั่งตอนนี้ เธอก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าชายผู้อ่อนโยนและสง่างามคนนี้ที่ช่วยเหลือเธอมามากมายจะทำอะไรเช่นนั้นไปได้

อนิจจา ความสงสัยของเธอที่มีต่อสิ่งต่างๆ ทำให้คมสันกลับยิ่งรู้สึกเหมือนโดนดูถูกมากขึ้น “ถ้าผมไม่ทำทุกอย่างนี้ คุณจะเห็นหัวผมไหมล่ะ? คุณรู้ไหมว่าผมลงทุนทำอะไรลงไปบ้างในหลายปีที่ผ่านมาเพื่อให้คุณเห็นผมอยู่ในสายตาบ้าง? คุณคิดว่าผมเป็นรองคุณเหรอเมื่อดูจากความสามารถของผมเนี่ยนะ?”

คำทุกคำที่หลุดมาจากปากเขานั้นกระทบใจของรษิกาเป็นอย่างมาก

ตอนนั้นเองที่เธอได้ตระหนักว่าเธอมองข้ามอะไรไปบ้างตลอดหลายปีมานี้

ฉันเป็นแพทย์แผนโบราณชั้นนำในชวาลาแล้ว และเขาก็มีความสามารถพอๆ กับฉัน อันที่จริง ศาสตราจารย์หาญชัยก็เคยชื่นชมเขาด้วยซ้ำ เขามีความสามารถในการทำสาขาแยกออกมา และจัดการดูแลมันได้เอง แต่เขาก็เป็นเพื่อนร่วมงานฉันมาเสมอ และฉันคิดว่าศาสตราจารย์หาญชัยจัดการให้เราทำงานร่วมกันเพราะเขาเชื่อใจเรา ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะมีเหตุผลเบื้องหลังเรื่องนี้

“คุณคิดว่าผมทำแค่เรื่องนี้อย่างเดียวเหรอ?” เสียงของคมสันดังขึ้นมาอีกครั้ง

ด้วยความตกใจ รษิกาหันไปมองหน้าเขาทันที

เมื่อสบตาเธออย่างเยาะเย้ย คมสันก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ฮ่าๆ! กลายเป็นว่าคุณไม่รู้เลยว่าผมทำอะไรลงไปบ้างสินะ! คุณแค่สืบดูเหตุการณ์ครั้งนี้เพราะเลอศิลป์บอกถึงความสงสัยของเขาใช่ไหม? แน่ล่ะ คุณไม่เคยเห็นหัวผมเลย ไม่ว่าผมจะทำอะไรก็ตาม!”

“ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น! ฉันแค่… ฉันแค่เชื่อใจคุณมากๆ” รษิกาอธิบายทันที

ไม่นานนักหลังจากเธอพูดเช่นนั้น คมสันก็แทรกอย่างเย็นชาว่า “ผมไม่อยากให้คุณเชื่อใจผมมากนัก! ผมไม่อยากให้คุณมองผมด้วยสายตาแบบเดิมๆ ตลอดเวลา คุณยิ้มให้พวกเขาและร้องไห้เพราะพวกเขา แต่พอเป็นเรื่องของผม คุณกลับทำท่าเป็นมืออาชีพอยู่ตลอด ผมไม่มีค่าพอจะเป็นแม้แต่เพื่อนของคุณเลยเหรอ? คุณดูถูกผมมากขนาดนี้ได้ยังไง?”

ใบหน้าของรษิกามีร่องรอยการขมวดของคิ้วเกิดขึ้น ชั่วครู่หนึ่ง เธอไม่รู้ว่าจะตอบโต้คำกล่าวหาของเขาอย่างไรดี