“ในเมื่อคุณมีปัญหาในการนึกคิด ผมจะให้คุณคฑาเป็นคนย้ำเตือนคุณเอง” เมื่อได้เห็นน้ำตาอัญชสา เลอศิลป์ก็เพียงแต่รู้สึกขยะแขยง “ถ้าเขาพูดอะไรผิดไป คุณก็เสริมได้เลยนะ”
สิ้นคำนั้น เขาก็ส่งสายตาเป็นสัญญาณให้คฑาเริ่มพูด
เมื่อรู้ว่าถึงตาของเขาแล้ว คฑาก็กระแอมก่อนจะพูดว่า “คุณอัญชสาจ้างให้ผมคอยจับตาดูคุณรษิกาเอาไว้ เธอ…”
เขาเพิ่งจะเริ่มพูดเท่านั้น อัญชสาก็พุ่งเข้าหาเขาทันที
“หุบปาก! ฉันไม่รู้จักแก! แกมันบ้า! ฉันไม่รู้ว่าแกพูดอะไรอยู่ ไปลงนรกซะ!”
แม้ว่าการระบายอารมณ์ของเธอจะทำให้เขาไม่ทันตั้งตัว แต่ความแข็งแกร่งทางร่างกายของพวกเขาก็แตกต่างกันเป็นอย่างมาก
นาทีที่เขาตั้งสติได้ คฑาก็ผลักอัญชสาออกไปอย่างง่ายดาย “เลิกตีโพยตีพายเป็นคนบ้าได้แล้ว คุณน่ะพินาศแน่!”
เมื่อล้มลงไปกับพื้นแล้ว อัญชสาก็ตวาดว่า “แกจะต้องตกนรกเพราะเรื่องนี้แน่! แกคิดว่าบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์จะปล่อยแกไปเพราะแกขายความลับของฉันเหรอ?”
คฑาไม่ใส่ใจอัญชสาขณะที่เขาหันไปมองเลอศิลป์กับรษิกาด้วยสายตาที่ประจบสอพลอ
“คุณรษิกาครับ ผมขอโทษ แต่ผมแค่ทำงานของผมเท่านั้น อัญชสานั่นแหละที่เป็นคนบังคับให้ผมต้องทำอย่างนี้ แต่นอกเหนือจากการถ่ายรูปของคุณ ผมก็ไม่ได้ทำอะไรที่จะเป็นการทำร้ายคุณเลยนะครับ”
ขณะที่เธอมองอัญชสาบ้าคลั่งไปแล้ว แววแห่งการตระหนักรู้ก็ฉายขึ้นในดวงตาของรษิกา
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นอัญชสาเสียสติไปเช่นนี้ เพราะปกติแล้วอัญชสาจะวางท่าเย่อหยิ่งอยู่เสมอ
ไม่นานนัก ดวงตาของรษิกาก็มีแววตาเชื่อมั่น
จากการทำร้ายเด็กๆ อัญชสาก็สมควรถูกลงโทษแล้ว!
แล้วนี่ฉันก็คิดว่าเธอเป็นคนที่มีความสามารถ แต่ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ยังต้องคุกเข่าลงแทบเท้าของเลอศิลป์และร้องขอการให้อภัย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...