หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1312

“รษิกา นังชั่ว! ทำไมแกถึงทำแบบนี้กับฉัน? ฉันเป็นคนที่เลอศิลป์รักมาตั้งแต่แรก มันเป็นความผิดแก! เขาทิ้งฉันเพราะแกคอยตามเกาะแกะเขา แกสมควรตาย! ฉันจะไม่มีวันให้อภัยแกแน่ๆ แกคิดว่าแกเป็นใครถึงได้มาแย่งเลอศิลป์ไปจากฉัน? เขาจะได้เห็นธาตุแท้ของแกในสักวันนึง แกเป็นแค่ขยะสกปรกที่นอนกับผู้ชายมาเป็นพันคน” อัญชสาชี้หน้ารษิกา เสียงกรีดร้องของเธอดังก้องไปทั่วบ้าน

“ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณพูดถึงแม่แบบนั้น! คุณมันนางปีศาจ! ฉันเกลียดคุณ! ฉันเกลียดคุณมากๆ!”

จู่ๆ ไอรดาก็คุมอารมณ์ไม่อยู่และร้องไห้ออกมา ขณะที่เธอร้องไห้ เธอก็หยิบข้าวของใกล้มือเธอแล้วขว้างใส่อัญชสา

รษิการีบดึงไอรดาเข้ามาในอ้อมแขน เธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

ฉันน่าจะพาเด็กๆ ขึ้นไปข้างบน สถานการณ์แบบนี้มันมากเกินไปสำหรับเด็กๆ โดยเฉพาะไอวี่ เธอยิ่งมีอารมณ์ไม่มั่นคงอยู่ด้วย

ไอรดาร้องไห้หนักมากจนหายใจติดขัด “หนูไม่อยากให้นางปีศาจอยู่ที่นี่! เธอดุด่าหนูแล้วยังหยิกแขนหยิกขาหนูด้วย! แม่! หนูต้องการแม่!”

รษิการู้สึกปวดใจ เธอประมวลคำพูดของไอรดาไม่ทันด้วยซ้ำ “ใจเย็นๆ นะไอวี่ ฉันอยู่ที่นี่แล้ว อย่าร้องไห้เลย ฉันจะช่วยไล่นางปีศาจออกไปเองนะ…”

สีหน้าของเลอศิลป์และศศิตาเปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่ไอรดาพูด

สุเมธเหลือบมองอัญชสาอย่างเย็นชา

อัญชสาเสียสติไปแล้วและกำลังโวยวาย

สุเมธหันไปมองเลอศิลป์และศศิตา ก่อนที่จะตบหน้าอัญชสาอย่างแรง “หุบปากนะ นังโง่!”

คราวนี้สุเมธไม่ออมแรงกับเธอเลย ทำให้อัญชสามึนงงไปจากแรงตบนั้น

เธอใช้เวลาสักพักในการตั้งสติ แต่ก็ยังกรีดร้องต่อไปว่า “พ่อตบหนูทำไม? พ่ออยู่ข้างอีบ้านั่นเหมือนกันใช่ไหม?”

สุเทธตบหน้าเธออีกครั้งซึ่งเสียงตบนั้นดังชัดเจนมาก

หลังจากตบไปสองครั้ง แก้มของอัญชสาก็บวม