หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1313

เสียงร้องของไอรดาดังแหลมขึ้นมาทันที และดวงตาเธอก็เต็มไปด้วยความกลัวขณะที่คว้าไหล่ของรษิกาไว้แน่น

รษิกาดึงไอรดาเข้ามาในอ้อมแขนอย่างไม่รู้ตัวและหันกลับไป เธออยากจะรับการโจมตีนั้นแทนเด็กน้อย

แต่กลับได้ยินเพียงเสียงอึกทึกครึกโครมเท่านั้น

ความเจ็บปวดที่ควรจะตามมากลับไม่ได้เกิดขึ้น

รษิกาใช้เวลาอยู่นานก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองไปยังทางที่อัญชสาพุ่งเข้ามา

แล้วรษิกาก็ต้องประหลาดใจ เพราะมือของอัญชสาที่ถือที่เขี่ยบุหรี่ไว้ก่อนหน้านี้ถูกเลอศิลป์จับเอาไว้ ส่วนที่เขี่ยบุหรี่ก็ตกอยู่ที่พื้น

อารมณ์อันหลากหลายฉายอยู่บนใบหน้าของอัญชสา

ตอนแรก ใบหน้าของอัญชสาฉายแววบ้าคลั่งจากความต้องการจะฆ่ารษิกา แต่ต่อมาก็เป็นความกลัวที่มีต่อเลอศิลป์

“คุณมันบ้า!”

เลอศิลป์คว้าข้อมืออัญชสาไว้แน่นจนเกือบจะบีบกระดูกเธอแตก

ตอนนั้นเองที่อัญชสาตั้งสติได้ เธอระงับความรู้สึกเจ็บปวดที่ข้อมือและขอโทษเป็นพัลวัน “ฉัน… ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไรไป ให้อภัยฉันเถอะ เลอศิลป์ เลอศิลป์คะ…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เลอศิลป์ก็ผลักเธอออกไป

อัญชสาเซถอยหลังไปแล้วล้มลงกับพื้นอย่างน่าสังเวช “ฉันสาบานว่าจะไม่ทำอีก ให้อภัยฉันเถอะนะ…” เธออ้อนวอนโดยไม่สนใจร่างกายที่เจ็บปวดของตนเอง

“ให้อภัยคุณเหรอ? เพื่อให้คุณมีโอกาสทำร้ายคนอื่นที่ผมแคร์อีกครั้งน่ะเหรอ? อัญชสา ภักดีสรวง จากสิ่งที่คุณทำมาทั้งหมด คุณสมควรตายแล้ว” เสียงของเลอศิลป์เย็นชาอย่างน่าหวาดกลัว

อัญชสาตัวสั่น เธอใช้มือถัดตัวเองให้ถอยกลับไป ในเวลาเดียวกันเธอก็หันไปมองศศิตา “คุณศศิตาคะ ช่วยฉัน…”

นังคนนี้กล้าดียังไงมาขอความเมตตาจากฉัน? หน้าไม่อาย!