“พ่อ ทำไมมาที่นี่ล่ะคะ?” ไอรดาเหลือบมองพ่อของเธอด้วยความสงสัย
เรากำลังพูดถึงพ่อกันเมื่อไม่นานมานี้ ฉันก็เลยสงสัยว่าทำไมพ่อมาเร็วจัง ฉันว่าพ่อกำลังโมโหอยู่นะ
คำพูดเธอทำให้รษิกานึกได้
เธอระงับความละอายใจ รษิกามองอชิกับเบนนี่ด้วยสายตาเข้มงวดและเต็มไปด้วยคำถาม ราวกับจะถามว่าใครเป็นคนส่งข้อความไปบอกเลอศิลป์
คงไม่ใช่ไอวี่แน่ๆ ดังนั้นต้องเป็นลูกชายสองคนนี้แน่ๆ!
“เราเปล่านะ!” เบนนี่รู้สึกเย็นวาบที่สันหลังและงัดทักษะการแสดงในตัวเขาออกมาใช้ด้วยการทำหน้าไร้เดียงสา “ถ้าไม่เชื่อก็ถามคุณเลอศิลป์ได้เลยครับ!”
สิ้นคำนั้น เขาก็หันไปมองเลอศิลป์
เลอศิลป์สบตาเขาแล้วพยักหน้าตาม “ผมมาที่นี่เอง”
รษิกาขมวดคิ้ว ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความสงสัย
ดูจากที่พวกเขาช่วยเหลือกันและกันโดยที่ไม่รู้ความสัมพันธ์ที่แท้จริงแบบนี้ มันน่ากังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อพวกเขารู้ว่าจริงๆ แล้วพวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกัน
เมื่อรู้ว่ารษิกาสงสัยเขา เบนนี่ก็ส่งยิ้มไร้เดียงสาให้เธอและเปลี่ยนเรื่องพูดไป “แม่ครับ ผมหนาว!”
รษิกาไม่อาจตะคอกใส่พวกเขาได้ เธอจึงหันไปหาเลอศิลป์
เขาเป็นคนเดียวที่สามารถออกไปซื้อเสื้อผ้ามาให้เด็กๆ ได้
ก่อนที่เธอจะพูดอะไร เลอศิลป์ก็กล่าวขึ้นมาก่อนว่า “ผมเอาเสื้อผ้าติดรถมาด้วย พวกคุณไปเปลี่ยนก่อนเถอะ จะเปลี่ยนในรถเลยก็ได้นะ”
รษิกายิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีก
มันจะเป็นเรื่องบังเอิญไปได้ยังไง?
เหมือนกับว่าเขาอ่านใจเธอออก เลอศิลป์เลิกคิ้วและเสริมไปว่า “อย่าลืมว่าผมเคยพาคุณมาที่นี่ก่อน หลังจากที่กลับมาประเทศนี้ ที่นี่เป็นถิ่นผมตลอดหกปีที่ผ่านมา ผมผิดตรงไหนที่มาในถิ่นของตัวเอง?”
รษิกาถึงกับพูดไม่ออก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...