หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1359

สุเมธโมโหมากจนเขาขาดสติ

“แกมันปัญญาอ่อน! ฉันไม่ได้บอกแกเหรอว่าอย่าไปยุ่งกับรษิกาอีก? แล้วทำไมแกไม่ฟัง? แกอยากให้ครอบครัวเราต้องชดใช้ด้วยชีวิตเลยหรือไง?” สุเมธบีบคอเธอแน่นในทุกวินาที

อัญชสาหายใจไม่ออกขณะที่เธอดิ้นรน ทำให้เธอไปกระแทกกับของบางอย่างจนหล่นลงพื้นและเกิดเสียงดังสนั่น

เมื่อได้ยินเสียง จันทราก็รีบเข้ามาเพื่อจะปลอบอัญชสา เพราะคิดว่าลูกสาวกำลังขว้างปาข้าวของด้วยความโมโหอีกครั้ง

แต่เมื่อเข้าไปในห้อง เธอก็เห็นสุเมธกำลังบีบคออัญชสาอยู่

“สุเมธ นั่นคุณจะทำอะไร?”

จันทราเข่าอ่อนไปพักหนึ่งก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหาสองพ่อลูกและง้างมือของสุเมธออกจากคออัญชสา

อัญชสาร่วงลงไปกองกับพื้น เธอจับคอตัวเองไว้และหอบหายใจอย่างหนัก

“เกิดอะไรขึ้น? ก่อนหน้านี้ทุกอย่างก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? ศศิตาถึงกับยอมไปขอโทษเลอศิลป์แทนพวกเรา แล้วทำไมถึงได้โมโหขึ้นมาอีกล่ะ?” จันทราถามด้วยความไม่พอใจ เธอใจสลายแทนลูกสาวของเธอ

“คุณถามว่าทำไมผมโมโหอีกเหรอ? ทำไมไม่ถามนังลูกปัญญาอ่อนของคุณดูล่ะ? เป็นเพราะนังลูกชั่วนี่ เลอศิลป์ถึงได้โกรธขึ้นมาอีกรอบ! ไม่ต้องพูดถึงศศิตาเลย ต่อให้เป็นคุณเอกพลก็ช่วยเราไม่ได้แล้วคราวนี้!”

เมื่อจันทราได้ยินเช่นนั้น มือที่เธอลูบหลังลูกสาวอยู่ก็แข็งค้างขณะที่จ้องมองอัญชสาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “นี่ลูกทำอะไรลงไปอีก?”

ด้วยความบ้าคลั่ง อัญชสาตะโกนออกมาว่า “หนูไม่ได้ทำอะไรผิด! นังนั่นต่างหากที่อยากมีเรื่อง! มันนั่นแหละที่มาแหยมกับหนูก่อน!”

เมื่อเธอพูดจบ สุเมธก็ตบหน้าเธออย่างแรงจนร่วงลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง “แกยังไม่สำนึกเสียใจอีกเหรอ? ตั้งแต่วันนี้ไป แกไม่ต้องออกจากบ้าน! อย่าแม้แต่จะคิดก้าวออกจากเขตบ้านเป็นเด็ดขาด!”

อีรษิกา อีชั่ว! ฉันจะไม่ยอมให้อภัยแกเด็ดขาด!