หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1374

“ไปเดินเล่นข้างนอกกันเถอะ” เลอศิลป์แนะนำหลังจากเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า

รษิกาคิดว่าเขาไม่ชอบการตกแต่งภายในร้านพาสต้า เธอจึงไม่ได้ไตร่ตรองถึงคำขอของเขาและพยักหน้าอย่างเต็มใจ

หลังจากที่พวกเขาจ่ายค่าอาหารแล้ว เลอศิลป์ก็ลุกขึ้นและหยิบกระเป๋าเดินทางของรษิกา จากนั้นพวกเขาก็เดินออกจากร้านอาหาร

ขณะที่พวกเขาเดินไปตามถนนที่รายล้อมไปด้วยภูเขา รษิกาและเลอศิลป์ก็รู้สึกว่าอุณหภูมิกำลังดีแม้จะเลยเที่ยงไปแล้วก็ตาม แม้ว่าดวงอาทิตย์จะส่องแสงเจิดจ้า แต่ใบไม้ก็ให้ร่มเงาเพียงพอเพื่อกันความร้อน

รษิกาอาจจะรีบมุ่งหน้าไปยังเจตมณี แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะผ่อนคลายในสภาพแวดล้อมเช่นนี้

“คุณชอบที่นี่ไหม?”

สีหน้าของเลอศิลป์อ่อนลงเมื่อเขาพบว่าเธอดูผ่อนคลาย

ริมฝีปากของรษิกาโค้งเป็นรอยยิ้มขณะที่เธอพยักหน้า “ตอนฉันไปต่างประเทศครั้งแรก ฉันมีโอกาสร่วมงานกับศาสตราจารย์หาญชัยในการเดินทางไปบนภูเขาหลายครั้ง ซึ่งเราจะค้นหาสมุนไพร ต่อมาฉันต้องอยู่แต่ในห้องทดลอง ฉันเลยคิดถึงความรู้สึกที่ได้ออกไปอยู่ในถิ่นทุรกันดาร แต่ก็ไม่มีโอกาสได้ทำเช่นนั้นอีกเลย”

ดวงตาของเลอศิลป์หรี่ลงขณะที่ความรู้สึกขัดแย้งผุดขึ้นในใจ

เขาเชื่อว่ารษิกาเคยประสบความยากลำบากมามาก แต่ดูเหมือนว่าจริงๆ แล้วเธอก็ค่อนข้างพอใจ

“คุณไม่คิดว่าที่นี่สวยงามเหรอ?” รษิกาจ้องเขา ดวงตาของเธอเป็นประกายภายใต้แสงแดด

เลอศิลป์มึนงงไปชั่วขณะ เขาฟื้นคืนความสงบอย่างรวดเร็วและพยักหน้าสั้นๆ

แท้จริงแล้วเมืองนี้สวยงามมาก

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเธอรักมัน

พวกเขาเดินไปสักพักจนกระทั่งรษิกาตระหนักว่ามันสายแล้ว ด้วยความกังวลเธอจึงต้องการทราบความคืบหน้าของการซ่อมแซม

“รถเสร็จแล้วหรือยังคะ? ถ้ายังซ่อมอยู่ เกรงว่าเราจะต้องพักค้างคืนที่นี่ แต่ว่าไม่มีโรงแรมในเมืองนี้”

เลอศิลป์หยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรหาศูนย์บริการ