หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1376

ครรชิตมาถึงตอนเกือบหกโมงเย็น

หลังจากสั่งให้ครรชิตอยู่รอรถซ่อมเสร็จ เลอศิลป์และรษิกาก็ขึ้นรถของครรชิตและขับออกไป

กว่าทั้งสองจะถึงหมู่บ้านเจตมณีก็สามทุ่มแล้ว

เลอศิลป์ส่งรษิกาที่โรงแรมที่เจตนินจองไว้ให้แพทย์

หลังจากที่เลอศิลป์ขนสัมภาระของเธอลงจากรถ เขาก็มองท้องฟ้ายามค่ำคืน

จากนั้นจึงเอ่ยปากขอโทษ “ผมขอโทษนะที่ปล่อยให้คุณรอตั้งนาน”

รษิกายิ้มและตอบว่า “คุณไม่ได้ผิดอะไรเลยค่ะ ไม่มีใครคิดว่าจะเกิดอุบัติเหตุ

ฉันต่างหากที่ควรจะเป็นฝ่ายขอบคุณที่ดึกขนาดนี้คุณก็ยังมาส่งฉันถึงที่นี่”

เธอรู้ว่าที่ต้องเดินทางมาโรงแรมตอนดึกเพราะว่าเธอไม่อยากไปร่วมงานให้คำปรึกษาทางการแพทย์ในวันพรุ่งนี้สาย อันที่จริงพวกเขาจะรอให้รถซ่อมเสร็จแล้วค่อยออกเดินทางตอนเช้าก็ได้

ที่เลอศิลป์ให้ครรชิตเอารถมาเปลี่ยนเพราะเขาไม่อยากให้เธอต้องเสียแผน

“ดึกแล้ว ฉันควรจะเข้าไปด้านใน พอคุณถึงที่พักแล้วส่งข้อความหาฉันด้วยนะ”

รษิกาพูดก่อนจะกลับเข้าไปในโรงแรม

เลอศิลป์ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ เขารู้สึกหงุดหงิดเมื่อคิดว่าเธอพักอยู่ที่เดียวกันกับ

เจตนิน

ถึงกระนั้นเลอศิลป์เองก็รู้ดีว่าเขาไม่ควรไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนั้น เนื่องจากรษิกาเองก็มุ่งความสนใจไปที่ผู้ป่วยสูงอายุของเธอเพียงอย่างเดียวเท่านั้น และหวังว่าพวกเขาจะฟื้นตัวดีขึ้นในเร็ววัน

เลอศิลป์ได้รับโทรศัพท์จากจักรภพ ในทันทีที่รษิกาเข้าไปในลิฟต์

เขาเหลือบมองหน้าจอและเลขหมายผู้โทรก่อนที่จะรับโทรศัพท์อย่างเย็นชา

“พวกนายโอเคไหม?” จักรภพถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก

“พวกเราโอเค มีอะไรหรือเปล่า?” เลอศิลป์ตอบขณะกลับเข้าไปในรถ

หากเป็นไปตามแผนที่วางไว้ ทั้งคู่ก็ต้องติดอยู่ในเมือง และโดยปกติแล้ว

พวกเขาจะ...