หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1377

เลอศิลป์จึงขมวดคิ้วและตอบว่า “แล้วฉันจะทำอะไรได้อีก? ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการให้คำปรึกษาทางการแพทย์เลย ในเมื่อนายก็อยู่ในวงการการแพทย์เหมือนกัน งั้นช่วยบอกเคล็ดลับให้ฉันหน่อยสิ”

จักรภพเอามือกุมหน้าผากด้วยความโมโห

วันพรุ่งนี้เขาคิดจะไปช่วยงานที่บ้านพักคนชราจริงๆ ใช่ไหม?

ชายหนุ่มถึงกับแอบถอนหายใจก่อนจะตอบอย่างใจเย็นว่า “จากสิ่งที่นายบอกฉัน ตอนนี้รษิกากับเจตนินพักอยู่ที่โรงแรมเดียวกัน แล้วนายไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ? นายรู้หรือเปล่าว่าความรู้สึกที่เจตนินมีต่อรษิกามีอย่างอื่นแอบแฝงอยู่...”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วแน่น

เขามองขึ้นไปที่ห้องของรษิกาและเห็นว่าไฟเปิดแล้ว

เมื่อคิดตามคำพูดของจักรภพ เลอศิลป์ก็ไม่อาจที่จะทนนั่งนิ่งได้อีกต่อไป เขาเปิดประตูและลงจากรถทันที

จักรภพยังคงพูดผ่านโทรศัพท์ไม่หยุด

หลังจากที่เข้าไปในโรงแรม เลอศิลป์ก็จัดการจองห้องพักติดกับห้องรษิกา

กว่ารษิกาเข้ามาในห้องของเธอก็เกือบจะสี่ทุ่มแล้ว

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเดินผ่านห้องของเจตนินแต่ก็ตัดสินใจว่าจะไม่รบกวนเขาและตรงไปที่ห้องของเธอเอง

เพราะเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน รษิกาจึงรู้สึกหมดแรง สิ่งแรกที่เธอทำจึงหนีไม่พ้นการอาบน้ำ

เมื่อเธอออกมาจากห้องน้ำ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

รษิกาเหลือบมองหน้าจอและเห็นชื่อของเลอศิลป์กะพริบอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์

เขาน่าจะโทรมาบอกเธอว่าเขากลับถึงที่พักอย่างปลอดภัยแล้ว รษิกาจึงรับโทรศัพท์ขณะที่กำลังเป่าผมอยู่ “คุณถึงที่พักแล้วเหรอคะ?”

เธอได้ยินเสียงดังบี๊บจากปลายสาย ซึ่งฟังดูเหมือนกำลังเปิดประตูด้วยคีย์การ์ด

"เอ่อ ผมเพิ่งรู้ว่าสำนักงานสาขาจองโรงแรมเดียวกันให้ ถ้ารู้ก่อนหน้านี้เราก็คงได้เดินมาด้วยกันแล้ว คุณอยู่ห้องไหน?” เขาถามด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็มีสีหน้าทั้งประหลาดใจและสับสนปรากฏขึ้นบนใบหน้า

เธออดคิดไม่ได้ว่ามันน่าแปลกที่สำนักงานสาขาไม่ได้แจ้งให้เลอศิลป์ทราบล่วงหน้า

รษิกาขมวดคิ้วเล็กน้อย นี่มันบังเอิญเกินไปจริงๆ...