เลอศิลป์กำลังจะอาบน้ำและพักผ่อน แต่ทว่าเขาได้ยินเสียงเคาะมาจากห้องข้างๆ
หลังจากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงของเจตนิน “คุณรษิกา มาถึงแล้วเหรอครับ?”
เจตนินคิดว่ารษิกามาถึงแล้วตอนที่เขาได้ยินเสียงคนคุยกันที่ทางเดินด้านบน
รษิกาเพิ่งอาบน้ำเสร็จและสวมแค่เสื้อคลุมเท่านั้น เธอจึงตอบโดยที่ไม่ได้เปิดประตู
“ใช่ค่ะ ฉันเพิ่งมาถึง ฉันไม่ได้บอกคุณเพราะคิดว่าคุณคงหลับไปแล้ว”
เจตนินพยักหน้าและถามว่า “คุณทานอาหารเย็นแล้วมาหรือยัง? ถ้ายังไม่ได้ทาน เราจะออกไปหาอะไรทานข้างนอกกันไหม? พอถึงร้านเราจะได้คุยกันเกี่ยวกับเรื่องผู้สูงอายุ”
เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของเลอศิลป์ก็เปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดในทันที
ถ้ารู้จักรษิกาจริง ก็จะรู้ได้เลยว่าไม่มีทางที่เธอจะปฏิเสธถ้าเขาพูดถึงผู้สูงอายุเหล่านั้นขึ้นมา!
รษิกาอยากคุยกับเจตนินแบบต่อหน้า แต่การจะคุยกันโดยที่เธอยังสวมชุดคลุมและผมของเธอก็ยังเปียกชุ่มอยู่แบบนี้ก็จะคงไม่สะดวกนัก
หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง รษิกาก็ตัดสินใจปฏิเสธเขา “ไว้พรุ่งนี้เราค่อยไปหารือเรื่องนี้กันบนรถดีกว่าค่ะ ตอนนี้มันดึกไปหน่อย”
เจตนินรู้ดีกว่าไม่มีประโยชน์ที่จะกดดันเธอต่อไป “ก็ได้ครับ.. งั้นพักผ่อนเยอะๆ เถอะครับ พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางแต่เช้า”
"โอเคค่ะ!" รษิกาตอบด้วยรอยยิ้ม
สายตาของเจตนินดูสิ้นหวังเมื่อเขามองไปที่ประตูห้องของรษิกาซึ่งปิดอย่างแน่นหนา
มีสิ่งเดียวที่เขารู้ก็คือรษิกามาที่นี่โดยรถยนต์ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเธอมากับใคร
พวกเขาดูรีบร้อนแม้ว่ามันจะดึกมากแล้วก็ตาม
รษิการอจนกระทั่งเธอได้ยินเสียงฝีเท้าหายไป ก่อนที่จะกลับไปเป่าผมของเธอให้แห้ง
ที่เลอศิลป์กำลังพูดหมายถึงว่าเขาจะยอมเข้านอนทั้งที่หิว ถ้าฉันไม่ไปกินข้าวเย็นกับเขา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...