หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 138

เมื่อได้ยินคำพูดของแม่ เลอศิลป์ก็พยักหน้าให้แต่ไม่ได้คิดประนีประนอม

ศศิตาคิดไปเองว่าเลอศิลป์ยอมแล้ว เธอจึงหันกลับไปเพื่อจะพาไอรดาออกไปกับเธอ แต่ทว่าเลอศิลป์ก็พูดขึ้นว่า

“แม่อาจจะไม่รู้เลยว่าไอวี่เป็นยังไงบ้างในช่วงสองวันที่ผ่านมานี้”

คำพูดเขาทำให้เธอชะงัก ถึงแม้คติยาจะบอกเธอแล้วว่าอาการออทิสติกของไอรดากำเริบเมื่อสองวันก่อน แต่เธอไม่รู้เลยว่ามันแย่มากแค่ไหน

“อาการของไอวี่รอบนี้แย่มากกว่าคราวก่อน แม้แต่จิรายุเองก็ยังหาทางออกไม่ได้ แต่แค่ไอวี่มาอยู่กับรษิกา เธอก็ทำตัวเหมือนเด็กปกติได้ อีกอย่าง เมื่อวันก่อนรษิกาก็ทำให้ไอวี่พูดออกมาได้สำเร็จ แม่รู้ไหมว่ามันสำคัญมากแค่ไหนเมื่อเทียบกับเมื่อก่อนนี้?” เลอศิลป์ถามด้วยเสียงทุ้มลึก

ไอวี่พูดได้เหรอ?

ศศิตาเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ เพราะเธอเตรียมใจเอาไว้นานแล้วว่าไอรดาอาจจะเป็นใบ้ไปตลอดชีวิต

ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงคนนั้นทำให้เธอพูดออกมาได้!

เมื่อเขาเห็นความประหลาดใจบนใบหน้าศศิตา เลอศิลป์ก็เม้มปากก่อนจะพูดว่า “ผมเองก็แปลกใจ แต่เราก็ปฏิเสธไม่ได้ เพราะความเป็นจริงไอวี่ไม่อยากจะไปจากรษิกาเลยแม้เธอจะไม่รู้ว่ารษิกาเป็นแม่แท้ๆ ของเธอเอง ถึงแม่จะไม่ยอมรับ มันก็ไม่มีทางลบล้างความผูกพันทางสัญชาตญาณระหว่างพวกเธอได้หรอกครับ”

ศศิตาขมวดคิ้วไม่พอใจ เธอรู้ว่าเลอศิลป์พูดถูกแม้เธอจะไม่อยากยอมรับความจริงในข้อนี้ก็ตาม

แต่ในนาทีนั้น เธอก็ไม่อาจสรรหาคำไหนมาโต้แย้งเขาได้เลย