หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 139

เจตนาของศศิตาชัดเจนมากว่าเธอยังคงคาดหวังให้เลอศิลป์แต่งงานกับอัญชสา

ตลอดหกปีที่ผ่านมา เธอเอาแต่เซ้าซี้เขาเรื่องนี้มาหลายต่อหลายครั้ง

เลอศิลป์เลิกคิ้วด้วยความรำคาญ “ผมรู้ว่าผมทำอะไรลงไป แม่ไม่จำเป็นต้องเข้ามาแทรกแซงหรอกครับ”

ศศิตาอารมณ์เสีย “ลูกรู้ว่าทำอะไรลงไปงั้นเหรอ? นี่ลูกคิดจะยกเลิกการหมั้นจริงๆ ใช่ไหม?”

ก่อนที่เลอศิลป์จะทันได้ตอบ สีหน้าของศศิตาก็เปลี่ยนไปทันที แม้แต่น้ำเสียงก็แข็งกร้าวขึ้นด้วย “ไม่ว่าจะยังไง ลูกก็เป็นคนตกลงหมั้นกับตระกูลภักดีสรวงเอง ลูกจะทำให้เธอผิดหวังหลังจากรอมานานขนาดนี้ไม่ได้ แม่ขอห้ามไม่ให้ลูกทำผิดสัญญา ดังนั้นไม่ต้องเอาเรื่องนี้มาพูดต่อหน้าแม่อีกต่อไปนะ!”

จากนั้น ศศิตาก็หันไปมองลูกชายด้วยสายตาเข้มงวดก่อนจะมองประตูหน้าบ้านรษิกา ราวกับว่าสายตาเธอจ้องทะลุประตูไปจนเห็นรษิกาที่อยู่ข้างในได้ และสุดท้าย เธอก็ละสายตาก่อนจะเดินกลับออกไป

เมื่อร่างของแม่ลับตาไปแล้ว เลอศิลป์ก็ระงับอารมณ์ไว้แล้วกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง

ไอรดาหยุดร้องไห้แล้วโดยมีรษิกากอดปลอบอยู่ และดูเหมือนเธอจะไม่มีอาการอะไรแย่ๆ อีก เมื่อเธอเห็นพ่อเดินเข้ามา เธอก็กระโจนออกจากอ้อมแขนรษิกาและวิ่งไปกอดขาเขาไว้ ขณะที่เธอจ้องหน้าเขา เขาก็เห็นว่าตาและจมูกของลูกสาวแดงอยู่นิดหน่อย

หลังจากลูบผมปลอบโยนลูกสาวแล้ว เลอศิลป์ก็มองไปทางรษิกา “ผมขอโทษที่แม่มาทำให้คุณลำบาก ผมไม่คิดว่าจู่ๆ แม่จะมาที่นี่ได้”

เมื่อตั้งสติได้แล้ว รษิกาก็พยักหน้านิ่งๆ “ไม่เป็นไร ฉันไม่แปลกใจเลยสักนิดที่เห็นท่าทีแบบนี้ของแม่คุณ เพราะยังไงฉันก็ออกจากตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ไปอย่างไม่ดีนัก อีกอย่าง แม่คุณก็ไม่เคยเห็นด้วยกับการแต่งงานของเรา แล้วเวลาก็พิสูจน์ได้ว่าเธอคิดถูก”

ย้อนกลับไปตอนนั้น รษิกาแต่งงานกับเลอศิลป์ทั้งที่ศศิตาคัดค้าน น่าเสียดายที่สุดท้ายพวกเขาก็ต้องทรมานใจกัน

เมื่อเธอกลับมาที่ประเทศนี้ เธอคิดถึงความเป็นไปได้ที่ตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์จะทำให้เธอลำบาก แต่เธอก็ไม่คิดจะกลับไปข้องแวะกับเลอศิลป์อีก จึงไม่เคยนึกเลยว่าจะต้องมาเผชิญหน้ากับศศิตาในสถานการณ์เช่นนี้