“เข้าไปคุยข้างในโรงแรมเถอะ ข้างนอกเริ่มหนาวแล้ว” เมธินีแนะนำอย่างมีไหวพริบ โดยคิดว่าทั้งสองคนเขินกันเกินไปที่จะพูดอะไรออกมาต่อหน้าเธอ
รษิกาพยักหน้าก่อนที่จะเดินอ้อมเลอศิลป์ออกไป
ขณะที่เธอเดินผ่านไหล่ของเขา เลอศิลป์ก็เอื้อมมือไปแต่เขาดึงมือกลับในวินาทีสุดท้ายพร้อมกับขมวดคิ้ว
เพราะเขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอตกที่นั่งลำบาก เขาจึงไม่อยากเป็นภาระของเธออีกเนื่องจากเธอก็มีเรื่องที่กระทบอารมณ์อยู่มากมายแล้ว
ในขณะเดียวกัน พวกเขาไม่จำเป็นต้องจองห้องเพราะโรงแรมที่พวกเขาอยู่เป็นของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป
เลอศิลป์สั่งให้จัดการเพนท์เฮ้าส์ของโรงแรมให้เป็นระเบียบเรียบร้อยเพื่อให้พวกเขาสามารถเข้ามาอยู่ได้ในขณะนั้น
เมื่อมาถึงห้อง เมธินีก็พาเด็กๆ ไปอีกห้อง โดยรู้ว่าผู้ใหญ่ทั้งสองคนมีเรื่องส่วนตัวบางอย่างที่ต้องคุยกัน
ไม่นานที่รษิกาเดินเข้ามาในห้อง เธอก็ได้ยินเสียงปิดประตูด้านหลังเธอ
เมื่อเธอหันไป เธอก็รู้ตัวว่าเธออยู่เพียงลำพังกับเลอศิลป์ เมธินีและเด็กๆ ได้หายไปแล้ว
หลังจากนั้น เลอศิลป์ที่ขมวดคิ้วอยู่ก็เดินเข้ามาหาเธอด้วยฝีเท้าอันหนักแน่น
“เมธินีกับคนที่เหลือไปไหนหมด?” รษิกาถามโดยไม่รู้เรื่องอะไรเลย
แทนที่เขาจะตอบเธอ แต่เลอศิลป์กลับเดินเข้ามาหาและคว้ามือเธอเอาไว้ในเชิงใช้อำนาจเพื่อป้องกันไม่ให้เธอออกไปอีก
“พวกคุณไม่เป็นอะไรกันใช่ไหม?” เลอศิลป์ทวนคำถามของเขาจากดาดฟ้า
รอยยิ้มที่อบอุ่นค่อยๆ ปรากฏบนหน้าของรษิกาเมื่อเธอสัมผัสความเป็นห่วงของเขาที่มีต่อเธอ
“เราปลอดภัยดี ตอนแรกเด็กๆ ก็กลัวกันแต่ก็สงบลงหลังจากพวกเขารู้ว่าพวกนักข่าวเข้ามาในบ้านไม่ได้”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...