หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1448

รษิกาครุ่นคิดกับคำพูดของเพื่อนสนิทเธอและคิดว่ามันสมเหตุสมผล เธอจึงหยุดพูด

ขณะเดียวกัน เมื่อเมธินีได้พูดประเด็นของเธอแล้ว เธอก็เชื่อว่าเลอศิลป์ยังทำได้ไม่ดีพอที่ปล่อยให้เพื่อนสนิทและเด็กๆ ต้องอดทนกับความหวาดกลัว

เธอจึงแนะนำด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลว่า “ขณะที่เป้าหมายของสังคมเบี่ยงเบนไปแล้ว การที่พวกเธอทุกคนไม่อยู่ในสายตาของสื่อไปสักพักก็ยังคงเป็นทางที่ดีที่สุดอยู่”

รษิกาพยักหน้าเห็นด้วย “ฉันว่านั่นไม่เป็นปัญหาหรอก โดยส่วนตัวแล้ว ฉันก็จะอยู่แค่บ้านหรืออยู่ที่สถาบันวิจัย เว้นแต่นักข่าวจะตามหาฉันโดยเฉพาะ…”

“นั่นแหละที่ฉันเป็นห่วง!” เมธินีพูดขัดขึ้นมา “ฉันกังวลว่านักข่าวบางคนจะไม่ยอมถอย!”

คำพูดใส่อารมณ์นั่นทำให้รษิกาประหลาดใจเพราะเธอมีเรื่องจะพูดมากกว่านี้

สีหน้าของเลอศิลป์ไม่พอใจเล็กน้อยขณะที่เขาจับมือรษิกาไว้ราวกับว่าไม่มีใครอยู่ด้วย “ช่วงนี้คุณไม่ควรไปสถาบันวิจัยนะ กันไว้ก่อน”

รษิการู้สึกหัวใจถูกบีบแน่นเมื่อเห็นความเคลื่อนไหวของเขา ขณะที่เธอจ้องเพื่อน เธอก็พยายามดึงมือออก แต่เขาแรงเยอะกว่าเธอ เธอจึงยอมให้เขาจับมือไว้อย่างไม่เต็มใจและลำบากใจ

เมธินีมองเลอศิลป์อย่างจริงจัง “คุณเลอศิลป์ คุณคิดว่าคุณควรชดเชยกับปัญหาที่คุณสร้างให้รษิกาหรือเปล่า?”

เลอศิลป์ตอบสนองด้วยการขมวดคิ้วและพิจารณาคำพูดของเธออย่างแท้จริง

รษิกาอธิบายด้วยความยอมรับสภาพว่า “ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันทำงานล่วงเวลาในภายหลังเพื่อชดเชยกับเวลางานที่ฉันพลาดไปได้…”

เมธินีชำเลืองมองเธอและบอกให้เธออยู่นิ่งๆ ก่อนจะหันไปมองเลอศิลป์

“คุณเลอศิลป์ คุณมีเครื่องบินส่วนตัวใช่ไหม? ทำไมคุณถึงไม่พาเธอไปเที่ยวมิราลีนก่อนล่ะ? พวกคุณทั้งสองคนหลบนักข่าวไปอยู่ที่นั่นก่อนได้และถือโอกาสนี้ไปพักผ่อน”

เลอศิลป์เห็นด้วยกับข้อเสนอของเธอ ฉันบอกรษิกาแล้วว่าฉันจะพาเด็กๆ ไปเที่ยวตอนที่เราไปหมู่บ้านเจตมณีเมื่อนานมาแล้ว แต่หลังจากเธอกลับมาที่นี่ เธอก็ยุ่งกับงานของเธอ ฉันจึงไม่มีโอกาสที่จะทำตามสัญญาของฉัน ฉันคิดว่าตอนนี้เป็นโอกาสที่เหมาะเจาะที่จะทำแล้ว