หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1455

ชีวิตของรษิกาเริ่มกลับมาเข้าที่เข้าทางในไม่ช้า ในขณะที่เลอศิลป์ยังตกอยู่ในภวังค์แห่งความสับสนวุ่นวาย

เลอศิลป์ตั้งใจจะไปบ้านรษิกาหลังจากสะสางงานของบริษัทที่ยังทำค้างไว้ให้เสร็จเรียบร้อยในตอนเย็น แต่ทว่าเขาได้รับโทรศัพท์จากแม่ตัวเอง ซึ่งโทรมาสั่งให้เขากลับบ้านโดยเร็วที่สุด

เลอศิลป์ขมวดคิ้วให้กับน้ำเสียงที่น่าหงุดหงิดของแม่ แต่เขาก็ยอมขับรถกลับบ้านแต่โดยดี

ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าบ้าน เขาก็พบกับศศิตากำลังนั่งอยู่บนโซฟา

“แม่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับเนี่ย?” เขาถามพลางขมวดคิ้ว

ศศิตาหันไปมองหน้าลูกชายแล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า “ถ้าแม่ไม่มาที่นี่ แม่ก็คงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลูกกลับมาแล้ว!”

เขาไม่ได้บอกใครเลยเรื่องที่ไปต่างประเทศกับรษิกา

ศศิตาคะยั้นคะยอลูกชายทุกวันเพื่อขอคำอธิบาย แต่ก็จบลงด้วยการคว้าน้ำเหลวเสมอ

เมื่อเธอโทรหาเลอศิลป์และพูดถึงรษิกากับลูกๆ เขาก็มักจะตอบแบบครึ่งๆ กลางๆ แล้วก็วางสายไป

ดังนั้น ศศิตาจึงไม่รู้ว่าจะไประบายความโกรธนี้ที่ไหนดี

ในเมื่อพวกเขากลับมาแล้ว เธอจึงต้องพูดคุยกับลูกชายเธอให้รู้เรื่อง

เลอศิลป์รู้ว่าเธอไม่มีเจตนาดีอย่างแน่นอน สีหน้าเขาเคร่งเครียด ก่อนที่จะเดินไปที่โซฟาแต่ไม่ได้นั่งลง เขาแสดงออกชัดเจนว่าไม่ต้องการสนทนากับแม่ตัวเองนาน

เมื่อคิดขึ้นมาได้ ความโกรธก็เดือดดาลเต็มใบหน้าศศิตาทันที “แกหมายความว่ายังไง? นี่ขนาดรษิกายังไม่ได้แต่งงานเข้ามาเป็นครอบครัวเราเลยนะ แต่แกก็เข้าข้างแม่นั่นแล้วเหรอ?”

พวกเขากล้าดียังไงถึงมาเสนอให้จัดงานเลี้ยงต้อนรับไอ้เด็กนรกสองคนนั้น! ไม่ใช่แค่เลอศิลป์ที่เสียสติไปแล้ว แต่ญาติๆ พวกนี้ก็ประสาทพอกันสินะ?