หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1467

เอกพลขมวดคิ้วเมื่อเห็นท่าทีของภรรยา “ผมจำได้ว่าคุณสองคนไม่ได้ทะเลาะกันมาหกปีแล้ว ทำไมคุณถึงยังอคติกับเธออยู่อีก?”

“คุณจะบอกว่าฉันไม่มีเหตุผลใช่ไหม?” ศศิตาแหว หันขวับมาจ้องสามี

เอกพลมีสีหน้าเบื่อหนักกว่าเดิม “ผมก็แค่พูดความจริง ทำไมคุณต้องคิดมากด้วย?”

“ถ้างั้นเราจะไปดูที่บ้านของหล่อนกันเดี๋ยวนี้! ดูซิว่าเด็กนั่นเจ็บตัวจริงไหม! หล่อนขอให้เราไปรับไอวี่ที่นั่นไม่ใช่หรือ? เราจะไปกันตอนนี้เลย!”

เอกพลรู้ดีว่าศศิตาพูดออกมาด้วยแรงโทสะ เขาจึงขับรถตรงดิ่งกลับบ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์

ศศิตายิ่งโมโหเมื่อรู้ว่ากำลังมุ่งหน้าไปไหน เธอพร่ำบ่นตลอดทาง

เอกพลทำหูทวนลม

ตัวเขายอมผ่อนปรนมากแล้วที่พาศศิตาไปรับไอวี่ที่โรงเรียน

ในฐานะประธานฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป เขาไม่อาจทำเรื่องเหลวไหลอย่างการตะบึงตะบอนพร้อมกับภรรยาในบ้านของคนอื่น

ต่อให้ศศิตาจะบอกว่าทำเพื่อประโยชน์ของตระกูล เอกพลก็ยังคิดว่าไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำอะไรสุดโต่งขนาดนั้น

ในเวลาเดียวกัน เลอศิลป์ที่บอกเล่าเก้าสิบให้บิดาฟังแล้วก็รู้สึกกังวลเรื่องอาการบาดเจ็บของเบนนี่ จึงไปที่บ้านของรษิกา

ระหว่างนั้น เบนนี่กำลังจ้องหน้าแม่และพึมพำ “ แม่ฮะ ใช่คุณเลอศิลป์หรือเปล่าที่โทรมา?”

รษิกาตอบขณะรักษาแผล “ใช่จ้ะ แม่ลืมไปว่าวันนี้ไอวี่ต้องกลับบ้านกับคุณปู่คุณย่า”

เบนนี่ไม่ใส่ใจเรื่องนั้น เด็กชายคิดแค่ว่าพ่อของเขาจะมาไหม “แล้วคุณเลอศิลป์จะมาไหมฮะ?”

เขาเจ็บตัว และอยากให้พ่อมาปลอบขวัญ

แต่รษิกาชะงักและเริ่มลังเล “คุณเลอศิลป์น่ะงานยุ่ง…”

ยังไม่ทันพูดจบ กริ่งหน้าบ้านก็ดัง

รษิกาลุกขึ้นยืนและเดินไปเปิดประตู คิดว่าคงเป็นเอกพลกับศศิตา