หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1494

ระหว่างนั้น รษิกากำลังเดินมาที่รถพร้อมกับเด็กๆ เมื่อเธอเห็นเลอศิลป์กำลังสอบสวนอรภัทรอยู่ “เลอศิลป์เหรอ?”

เมื่อเห็นความโกรธบนใบหน้าของชายหนุ่ม เธอก็รีบยืนกันเด็กๆ ไว้แล้วมองหน้าเลอศิลป์

เลอศิลป์กำหมัดก่อนจะปล่อยอรภัทร เขาทำท่าบอกให้บอดี้การ์ดปล่อยเธอไป

อรภัทรหวาดกลัวมาก เธออยากจะหนีไปอย่างสิ้นหวัง แต่ก็กลัวเกินกว่าจะขยับตัวไป

“พ่อ!” เด็กสามคนทักทายเลอศิลป์อย่างรักใคร่ แม้ว่าจะมีรษิกายืนขวางไว้ก็ตาม

เมื่อรษิการู้ว่าบรรยากาศผ่อนคลายไปเล็กน้อย เธอก็ปล่อยมือจากเด็กๆ

พวกเขาเห็นอรภัทรที่ดูเหมือนจะไม่ควรอยู่ที่นี่ จึงทักทายอย่างเคารพ “คุณครูอรภัทร”

แต่อรภัทรกลับรู้สึกตื่นกลัวมากจนไม่ได้ยินเสียงเด็กๆ

ขณะที่เด็กๆ ไม่ได้รับการตอบสนองจากอรภัทร พวกเขาก็มองผู้ใหญ่ทั้งสองด้วยความสับสน

“พ่อครับ ทำไมคุณครูอรภัทรถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?” เบนนี่ถามด้วยเสียงเด็กๆ อันไร้เดียงสา

เด็กๆ จำคำที่เลอศิลป์บอกไว้ก่อนหน้านี้ได้แม่นยำ ว่าจะต้องเรียกคุณเลอศิลป์ที่บ้าน และเรียกพ่อเมื่ออยู่ข้างนอก

เมื่อรู้สึกได้ถึงความสับสนของเด็กๆ รษิกาก็มองเลอศิลป์อย่างประหม่า ขณะที่เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายสถานการณ์นั้นกับเด็กๆ ว่าอย่างไร

เลอศิลป์เข้ามาแทรกอย่างใจเย็น “คุณอรภัทรรู้สึกไม่ค่อยดี พ่อก็เลยจะให้คนพาเธอไปโรงพยาบาล”

เลอศิลป์พูดไปอย่างเป็นธรรมชาติ เขาเก็บซ่อนความโมโหเอาไว้

บอดี้การ์ดรอบตัวพวกเขาเข้าใจความหมายที่แฝงอยู่ พวกเขาคว้าแขนอรภัทรแล้วอุ้มเธอขึ้นไปที่รถซึ่งจอดอยู่ใกล้ๆ