หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1495

รษิการู้ว่าเธอคงช่วยอะไรไม่ได้ถึงเธอจะไปกับเขาด้วย เธอจึงไม่ยืนกรานอะไรและขึ้นรถไป

หลังจากเห็นพวกเขาจากไป เลอศิลป์ก็นำบอดี้การ์ดที่เหลือขึ้นรถไปเช่นกัน

ไม่นาน รถก็แล่นออกไป

อรภัทรถูกปิดตาไว้ตลอดทาง และเธอก็พบว่าความเงียบงันในรถนั้นช่างน่าหวั่นใจ

“ฉันรู้แล้วว่าฉันผิด! ฉันรู้จริงๆ! ไว้ชีวิตฉันเถอะนะ!” เธออ้อนวอนด้วยความหวาดกลัวท่วมหัวใจ

แต่ก็ไม่มีใครตอบเธอเลย

ครู่ต่อมา รถก็แล่นเข้ามาจอด จากนั้นอรภัทรก็ใจหายวาบ

เธอกังวลเสียจนแทบลืมหายใจ ภาพต่างๆ ในละครทีวีฉายวนซ้ำอยู่ในใจเธอ

ด้วยความมั่งคั่งและอำนาจของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ การทำให้เธอหายไปจากโลกมันคงง่ายยิ่งกว่าบี้มดให้ตาย

ความกลัวที่เธอรู้สึกพุ่งขึ้นสู่จุดสูงสุกเมื่อมีคนเข้ามาใกล้พร้อมกับเชือก

หลังจากสูดหายใจเข้าลึก อรภัทรก็หมดสติไป

พอเธอฟื้นขึ้นมา เธอก็อยู่ที่ดาดฟ้าอาคารแห่งหนึ่งแล้ว ตรงหน้าเธอคือเฮลิคอปเตอร์ลำเล็กๆ

“นอนหลับสบายไหม? คุณอรภัทร” เลอศิลป์เอามือล้วงกระเป๋าอยู่ขณะที่ก้มลงมามองเธออย่างไร้อารมณ์

อรภัทรตัวสั่น “คุณ… คุณต้องการอะไร?”

เลอศิลป์หรี่ตาแล้วถามอย่างเย็นชาว่า “ใครสั่งให้คุณทำอย่างนี้?”

อรภัทรเปิดปากจะพูดก่อนปิดปากไปอีกครั้ง เธอส่ายหน้ารัวๆ และพูดว่า “ไม่… ไม่มีใครสั่งอะไรฉันทั้งนั้น ฉันเป็นคนอยากลงมือทำอย่างนี้เอง”

ถ้าเธอเปิดเผยคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ อัญชสาจะต้องมาตามล่าเธอแม้ว่าเธอจะรอดจากเลอศิลป์ไปได้ก็ตาม