หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1496

เลอศิลป์มองหน้าเธอด้วยสายตาเย็นชาก่อนที่จะปล่อยคอเสื้อของเธอ

อรภัทรเกือบล้มลงไปกับพื้น เมื่อคิดว่าเธอรอดแล้ว เธอก็เริ่มหายใจโล่งอก

“มัดเธอไว้ตรงนั้น” เสียงอันโหดเหี้ยมของเลอศิลป์ดังมาจากเหนือหัวของเธอ

ลมหายใจของอรภัทรติดขัด

มัดฉันไว้ตรงนั้นเหรอ? ตรงไหน?

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างวิตกกังวลเพียงเพื่อจะเห็นเฮลิคอปเตอร์ลำเล็กที่อยู่ตรงหน้าเธอ

ในขณะนั้นเอง อรภัทรก็มั่นใจว่าเธอจะต้องหมดสติไปอีกครั้ง

อนิจจา บอดี้การ์ดไม่ได้ให้โอกาสเธอทำเช่นนั้นขณะที่พวกเขาเข้ามาลากเธอขึ้นเฮลิคอปเตอร์ จากนั้นพวกเขาก็มัดเธอไว้ข้างใต้

สักพัก ใบพัดก็เริ่มหมุน

อรภัทรถูกควบคุมอย่างแน่นหนา แต่เธอก็เริ่มดิ้นรน

“คุณอย่าดิ้นรนดีกว่า หากคุณทำแบบนั้น ผมไม่สามารถรับประกันได้ว่าคุณจะไม่ตกลงไปกลางอากาศ” เลอศิลป์กระซิบข้างหูของเธอ

“เมื่อหัสดินมีทิวทัศน์ที่สวยงาม แต่น่าเสียดายที่ผมพาคุณไปได้เฉพาะบริเวณชานเมืองเท่านั้น ถือซะว่านี่เป็นรางวัลสำหรับคำพูดที่ซื่อสัตย์ของคุณแล้วกันนะ คุณอรภัทร”

ในขณะที่เขาพูดแบบนั้น เลอศิลป์ก็ยกมือขึ้นเล็กน้อยให้นักบิน และเฮลิคอปเตอร์ก็ค่อยๆ บินขึ้นไปในอากาศ

ขณะที่ร่างของเธอลอยอยู่ในอากาศ อรภัทรก็หน้าซีดและสลบไป

เลอศิลป์มองดูเฮลิคอปเตอร์บินขึ้นไปในระยะไกลก่อนจะหันมาพูดว่า “รอให้เธอกลับมาและจับตาดูอย่างใกล้ชิด”

บอดี้การ์ดค้อมหัวรับ

เลอศิลป์ไม่ได้อยู่ที่นั่นต่อไป เขามุ่งหน้าลงไปข้างล่างทันที

เมื่อเลอศิลป์อยู่ในรถ ครรชิตก็มองเจ้านายของเขาอย่างระมัดระวัง “คุณเลอศิลป์ เราจะกลับไปที่คฤหาสน์หรือว่า…”

“เราจะกลับเลย” เลอศิลป์พูดหลังจากเงียบอยู่ครู่หนึ่ง

ครรชิตพึมพำตอบแล้วสตาร์ทรถ

คุณอรภัทรคงมีความอยากจะตายจริงๆ!

ฉันสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น คุณเลอศิลป์ถึงโกรธขนาดนี้?

ฉันแน่ใจว่าคุณเลอศิลป์จะต้องพูดอะไรบางอย่าง ถ้าคุณรษิกาเป็นคนถาม