หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1497

คติยาคิดไปโดยไม่รู้ตัวว่าทั้งสองทะเลาะกันอีกครั้ง ดังนั้นเธอจึงเริ่มพยายามแก้ไขให้พวกเขากลับมาคืนดี

“คุณนายรษิกาคะ คุณเลอศิลป์ห่วงใยคุณจริงๆ เขาคงคุมตัวเองไม่ได้เพราะกังวล ถ้าเขาพูดอะไรบางอย่างผิดไปโดยไม่ได้ตั้งใจหรือแสดงท่าทีแย่ๆ คุณก็อย่าโกรธเขาเลยนะคะ...”

รษิกาตระหนักว่าคติยาเข้าใจสถานการณ์ของพวกเขาผิด แต่เธอไม่มีเวลาอธิบาย เธอเพียงแต่พูดว่า “ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะโทรหาเขาตอนนี้เลย ดังนั้นไม่ต้องกังวลนะ”

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงรีบวางสายและโทรหาเลอศิลป์แทน ขณะที่เธอกำลังจะแตะปุ่มโทร เธอก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างทันที

เธอมองดูเด็กทั้งสามคนแล้วพูดว่า “แม่จะออกไปข้างนอกสักพัก ดูแลตัวเองดีๆ แล้วอยู่กันที่บ้านไปก่อนนะ โอเคไหม? พักผ่อนก่อนนะลูกๆ”

เด็กๆ ได้ยินบทสนทนาของเธอกับคติยา และเบนนี่ถามว่า “แม่ฮะ แม่จะไปพบกับคุณเลอศิลป์เหรอฮะ?”

รษิกาไม่ได้คิดจะปิดบังพวกเขา เธอพยักหน้าและพูดว่า “ดูแลไอวี่ด้วยนะลูก อย่าเปิดประตูให้ใครและอย่าแอบออกไปไหนด้วย!”

เด็กๆ พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ไม่ต้องห่วงครับแม่ ไปพบคุณเลอศิลป์เถอะ เราจะไม่เป็นไรฮะ!”

หลังจากที่พวกเขาสัญญาแล้ว รษิกาก็รู้สึกสบายใจมากพอที่จะออกจากบ้าน

เธอหวังว่าจะได้รับคำตอบที่ชัดเจนจากเลอศิลป์หลังจากได้พบเขาเอง

ที่บ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ คติยามองขึ้นไปข้างบนอย่างกังวล และสงสัยว่ารษิกากับเลอศิลป์จะคุยกันว่าอย่างไรบ้าง

เธอสงสัยว่าทั้งสองคนทะเลาะกันอีกหรือเปล่า เพราะเลอศิลป์ยังไม่ได้ลงมาข้างล่างเลย

ทันใดนั้น ก็มีคนกดกริ่งประตู

เมื่อหันไป คติยาก็เห็นว่าเป็นรษิกา หญิงสาวมีสีหน้าที่เป็นกังวล

คติยาเปิดประตูอย่างรวดเร็วก่อนที่จะให้รษิกาเข้ามาในบ้าน

“คุณนายรษิกา นี่ก็ดึกแล้วนะคะ ทำไมคุณถึงมาที่นี่เองเลยล่ะ?” คติยาถามด้วยความเป็นห่วง

ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามีคนพยายามทำร้ายรษิกาและเด็กๆ ต่อหน้าฉัน! หากฉันไม่เห็นได้ทันเวลา... ฉันคงเสียเธอไปอีกแล้ว