หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 153

เลอศิลป์และครรชิตนำกล่องของเล่นไปที่รถของรษิกา จากนั้นพวกเขาก็กล่าวคำอำลาและกลับไป

หลังจากขึ้นรถมาแล้ว ครรชิตถามด้วยความลังเลว่า “คุณเลอศิลป์ครับ คุณจะไม่ใช้เวลากับคุณหนูไอรดาให้มากกว่านี้เหรอครับ?”

คุณหนูไอรดาพักอยู่ที่บ้านของรษิกามาระยะนึงแล้ว และแทบไม่มีปฏิสัมพันธ์อะไรกับคุณเลอศิลป์เลย ฉันกังวลว่าพวกเขาจะห่างเหินกันไปเพราะไม่ได้ใช้เวลาด้วยกันเลยแบบนี้น่ะสิ

เลอศิลป์ส่ายหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร

อชิและเบนนี่ยังไม่ให้อภัยฉันจริงๆ ฉันตามพวกเขามาทั้งวันแล้วจนในที่สุดก็ได้ไถ่โทษนิดหน่อยผ่านของขวัญพวกนั้น ถ้าฉันยังตามพวกเขาต่อไป ฉันคงจะเสียคะแนนนิยมที่เพิ่งได้รับมาเปล่าๆ

เลอศิลป์รู้สึกปวดหัวขณะที่คิดถึงท่าทีของอชิและเบนนี่ที่มีต่อเขา

จู่ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในรถ

เลอศิลป์ปรับอารมณ์และรับสายพร้อมกับขมวดคิ้ว “มีอะไรเหรอ?”

มันเป็นสายจากจักรภพ “เลอศิลป์ อีกสองสามวันนี้นายพอจะมีเวลาว่างไหม? พอดีมันใกล้จะถึงวันเกิดครบเจ็ดสิบปีของคุณปู่แล้ว ตอนแรกเราไม่ได้วางแผนจะจัดงานเลี้ยง แต่ว่าตอนนี้คุณปู่มีสุขภาพดีขึ้นมาก เราเลยคิดว่าจะจัดงานฉลองครั้งใหญ่ นายต้องมางานเลี้ยงให้ได้นะ!”

เลอศิลป์ตอบด้วยเสียงทุ้มว่า “ได้สิ ฉันจะหาเวลาไว้ไปร่วมงาน”

อัครพลปฏิบัติต่อเลอศิลป์เป็นอย่างดี นอกจากนี้เลอศิลป์ยังพยายามอย่างหนักเพื่อหาวิธีรักษาอัครพลอีกด้วย

ดังนั้นเขาจึงคิดว่าจะไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดครบรอบปีที่เจ็ดสิบของอัครพล

ในขณะเดียวกันรษิกาก็กลับบ้านพร้อมกับเด็กๆ ทั้งสามคน อชิกับเบนนี่รีบแกะกล่องของเล่นทันทีที่พวกเขากลับถึงบ้านอย่างไม่รอช้า และพวกเขาก็เล่นของเล่นกันจนถึงเที่ยงคืน

เนื่องจากพวกเขาไม่ต้องไปโรงเรียนในวันรุ่งขึ้น รษิกาจึงไม่ได้ห้ามพวกเขา แต่ยังคงเกลี้ยกล่อมให้ไอรดาเข้านอน