หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1536

รษิกาขมวดคิ้วแน่น

เมื่อก่อนนี้ เจตนินกับฉันจะคุยกันแค่เรื่องงานไม่ก็เรื่องทางการแพทย์เวลาเราออกไปข้างนอกด้วยกัน แล้วทำไมถึงเปลี่ยนไปได้ล่ะ? โอ๊ย ฉันไม่อยากพูดเรื่องอื่นนอกจากเรื่องความร่วมมือของเรา!

“ถ้าอย่างนั้น เราดูเนื้อหาหลักกันก่อนนะคะ แล้วค่อยร่างสัญญากันวันอื่นก็ได้” รษิกาแนะนำ เธอยังคงยิ้มอย่างสุภาพ

เจตนินอยู่ในอาการมึนเมา เขาขมวดคิ้วแล้วตบโต๊ะอย่างแรง “นี่เราคุยกันได้แค่เรื่องนี้เท่านั้นเหรอ?”

ขณะที่รษิกาสบตากับเจตนินอยู่เงียบๆ เสียงสัญญาณบางอย่างก็ดังขึ้นมาในใจเธอ “เราเป็นหุ้นส่วนธุรกิจกันไม่ใช่เหรอคะ? แล้วเราไม่ควรคุยเรื่องงานกันเหรอ?”

“คุณจะบอกว่าเราเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกันใช่ไหม? คุณรษิกา” เจตนินโต้ขณะที่ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความโกรธ

แม้ว่ามันจะเป็นคำถามที่กำกวม แต่ไม่นานนัก รษิกาก็เดาออกว่าชายคนนี้คิดจะทำอะไร แต่มันก็ทำให้เธองุนงง

หา? ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันปฏิบัติต่อเจตนินในฐานะเพื่อนร่วมงานคนนึงเท่านั้น แล้วทำไมเขาถึงมีความรู้สึกแบบนั้นให้ฉันได้ล่ะ?

ขณะที่รษิกาเริ่มสงสัยในการตัดสินใจของตนเอง เสียงของเจตนินก็ดังขึ้น ซึ่งเป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความขมขื่น

“ตั้งแต่ผมเจอคุณครั้งแรกที่การให้คำปรึกษาทางการแพทย์ ผมก็ชอบคุณมากมาตลอด ไม่ใช่แค่ทักษะทางการแพทย์ของคุณเท่านั้น แต่ผมยังซึ้งใจที่คุณใส่ใจเด็กและคนชรามาก เมื่อไรก็ตามที่เราพบกัน ผมก็ถามตัวเองเสมอว่ามันจะดีแค่ไหนถ้าผมได้ผู้หญิงที่น่าทึ่งอย่างคุณมาอยู่ข้างกาย มันคงจะดีกว่าถ้าผมได้มอบความรักให้คุณ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นและเห็นว่าแววตาของเจตนินเต็มไปด้วยความรักใคร่ รษิกาก็ตื่นตระหนก

ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจตนินจะมีใจให้ฉัน! มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร? แล้วทำไมฉันไม่เคยสังเกตเห็นมันมาก่อนเลย?