หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1537

ดวงตาของเจตนินฉายแววเย็นชาเมื่อเขาได้ยินเธอปฏิเสธเขาอย่างหนักแน่น แต่เขาก็ระงับอารมณ์เอาไว้

“ผมพูดจริงนะ รษิกา เราควรจะต้องเดทกันหากต้องการขยายศักยภาพของเราได้อย่างแท้จริง คุณไม่อยากพัฒนาหน้าที่การงานในวงการแพทย์เหรอ?” เจตนินอ้อนวอนอย่างจริงใจด้วยสายตาที่คาดหวัง

แต่การสารภาพความรักอันทะเยอทะยานของเขาทำให้รษิกากลัวมากขึ้นไปอีก “ฉันอยากพัฒนาหน้าที่การงานของฉันก็จริง แต่ไม่ใช่แบบนี้ค่ะ! คุณคงดื่มมากไปแล้ว คุณเจตนิน เราจบการสนทนาเรื่องนี้กันเถอะค่ะ”

รษิกากำลังจะลุกขึ้นจากไป แต่เจตนินก็หัวเราะขึ้นมาแห้งๆ “ผมรู้อยู่แล้ว… ผมรู้ว่าคุณจะปฏิเสธผม รษิกา ผมแค่ไม่คิดว่าคุณจะทำแบบนั้นโดยไม่ได้ให้โอกาสผมเลยแม้แต่น้อย ผมมันแย่มากเลยเหรอ? ผมไม่เห็นเข้าใจเลยว่าเลอศิลป์ดีกว่าผมที่ตรงไหน”

รษิกาหลับตาแล้วทำใจเย็นก่อนจะตอบไปอย่างเย็นชา “นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับเลอศิลป์เลยค่ะ ฉันแค่ไม่ได้มีใจให้คุณ แต่ฉันก็อยากขอบคุณคุณนะคะที่ไม่ใช้ลูกไม้สกปรกอย่างที่คมสันเคยทำมาก่อน”

จากนั้นเธอก็เดินไปที่ประตูโดยไม่หันหลังกลับมามอง

เจตนินหรี่ตาขณะที่เขามองเธอลับหายไปจากสายตา จากนั้นเขาก็หยิบเมล็ดกาแฟมากำหนึ่งก่อนจะยัดเข้าปาก สายตาของเขาเป็นประกายขึ้นเล็กน้อยขณะที่เคี้ยวเมล็ดกาแฟเหล่านั้น

ฉันคิดว่านี่คือสิ่งที่ฉันต้องการเพื่อทำให้รษิกามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวฉัน แต่ดูเหมือนฉันจะคิดผิดไป รษิกาไม่ทำตามเลยนอกจากฉันต้องใช้กำลัง ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะขอบคุณฉันที่ไม่ใช่วิธีสกปรกแบบที่คมสันทำ! ฉันให้โอกาสแล้วนะรษิกา ดังนั้นต่อไปถ้าเกิดอะไรขึ้น จะมาโทษฉันไม่ได้แล้วนะ!

เจตนินมีสายตาเย็นชาขณะจ้องมองหม้อกาแฟที่อยู่บนโต๊ะ

รษิกาโบกมือลาพนักงานที่ยังไม่กลับไป ขณะที่เธอเดินออกจากร้านกาแฟ

ฉันไม่รู้เลยว่าจะเผชิญหน้ากับเจตนินได้ยังไงหลังจากพูดแบบนั้นกับเขาไปแล้ว! ความร่วมมือของเรายังคงมีอยู่ ฉันจึงหันหลังให้เขาในตอนนี้ไม่ได้

รษิกาเดินลงบันไดมาพลางหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความกังวล เธอก็สังเกตเห็นรถเบนท์ลีย์ที่ติดป้ายทะเบียนอันคุ้นตาจอดอยู่ไม่ไกล