หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1542

“รษิกามีเทคโนโลยีครบครัน ในขณะที่สมุนไพรที่ตระกูลดำรงกุลมอบให้นั้นใช้ในการผลิตยาได้เพียงชุดเดียว ถ้าไม่พอใจกับการปันส่วนผลกำไรก็ไม่เป็นไร ผลประโยชน์ทางการเงินจากยาชุดนี้ที่ผลิตโดยใช้สมุนไพรที่ตระกูลดำรงกุลมอบให้สามารถแบ่งได้ตามความต้องการของคุณ ถึงกระนั้นสถาบันวิจัยก็มีสิทธิ์ลงนามในสัญญากับคุณสำหรับยาชุดนี้เท่านั้น”

เมื่อมาถึงจุดนี้ เลอศิลป์ก็พูดออกมาช้าๆ “และนั่นหมายความว่าหลังจากที่ยาชุดนี้ขายหมดแล้ว รษิกายังคงสามารถหาผู้จำหน่ายสมุนไพรรายอื่นมาร่วมมือกับเธอได้เพราะเธอมีเทคโนโลยีการผลิต แต่ดำรงกุลกรุ๊ปล่ะ? คุณสามารถหาสถาบันวิจัยอื่นที่สามารถผลิตยานี้ได้หรือเปล่า?”

คำพูดของเขาสื่ออย่างชัดเจนว่าสถาบันวิจัยมีอำนาจเหนือกว่าดำรงกุลกรุ๊ปในข้อตกลงนี้

พูดสั้นๆ ก็คือ ดำรงกุลกรุ๊ปไม่ใช่ตัวเลือกเดียวของรษิกา

หากจะเปรียบกันแล้ว ดำรงกุลกรุ๊ปต้องพึ่งพารษิกาเท่านั้นในการผลิตยาตัวนี้

ดังนั้น สถาบันวิจัยจึงควรเป็นผู้นำในการร่วมมือนี้ตั้งแต่แรก

สำหรับดำรงกุลกรุ๊ป ก็กลายเป็นเจตนินที่ต้องตัดสินใจว่าจะเลือกผลตอบแทนระยะยาวที่มั่นคง หรือผลกำไรที่สูงในระยะสั้น

เจตนินไม่คิดว่าเลอศิลป์จะเคลื่อนไหวแบบนี้ เขาสบตาอีกฝ่ายด้วยความเฉยเมยขณะที่พูดกับรษิกา

“คุณรษิกาครับ คุณแน่ใจเหรอว่าต้องการหารือเงื่อนไขของการร่วมมือกับดำรงกุลกรุ๊ปแบบเป็นธุรกิจล้วนๆ ในความเห็นของคุณ ดำรงกุลกรุ๊ปเป็นผู้ที่คุณสามารถโยนทิ้งไปหลังจากที่คุณบรรลุเป้าหมายแล้วอย่างนั้นเหรอ?”

เธอเหลือบมองเลอศิลป์และเขาก็พยักหน้าให้เธอ เป็นผลให้รษิกายั้งใจไว้แล้วเม้มปากอยู่เงียบๆ เธอกำลังพิจารณาหาคำตอบสำหรับคำถามของเจตนิน

เลอศิลป์พูดออกมาอย่างเป็นธรรม “ไม่มีคำว่าเพื่อนในธุรกิจหรอกนะ คุณเจตนิน คุณควรจะเข้าใจแนวคิดนี้ได้ดีกว่ารษิกา การปันส่วนผลกำไรถือเป็นการต่อสู้ที่สำคัญที่สุดและเรียกร้องมากที่สุดในวงการธุรกิจมาโดยตลอด คุณไม่ได้พยายามที่จะดึงอารมณ์ของรษิกาด้วยมิตรภาพและบังคับให้เธอยอมรับในตอนนี้อย่างไร้ยางอายหรอกเหรอ?”

ทักษะการเจรจาต่อรองของเจตนินด้อยกว่าเลอศิลป์มาก ส่งผลให้ใบหน้าของเจตนินบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ