หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 155

ก่อนถึงงานวันเกิด รษิกาได้ทำการรักษารอบสุดท้ายให้แก่อัครพล แม้ว่าเขาจะไม่สามารถยืนได้เป็นเวลานานๆ แต่เขาก็มีขวัญและกำลังใจที่ดีขึ้นและเขายังลุกจากเตียงและขยับไปมาได้

รษิกาสั่งยาให้เขาและบอกให้เขาทานยาให้ตรงเวลา หลังจากนั้นการรักษาก็เสร็จสมบูรณ์

ในวันงาน เมื่อรษิกาทำงานที่สถาบันวิจัยเสร็จแล้วเธอจึงกลับมาแต่งตัวที่บ้าน หลังจากสวมเสื้อผ้าและทำผมของเธอเรียบร้อยแล้ว รษิกาก็แต่งหน้าอย่างเรียบง่ายแต่สง่างามก่อนที่จะไปงานเลี้ยง

เมื่อมาถึงที่บ้านตระกูลคชาเรศงานเลี้ยงก็เริ่มขึ้นแล้ว มีรถยนต์หรูหรามากมายจอดอยู่ด้านนอกและในบ้านก็เต็มไปด้วยแขกที่ล้วนแต่เป็นบุคคลสำคัญในเมืองหัสดิน

เพราะรษิกาเคยอยู่ที่เมืองหัสดินมาก่อน เธอจึงรู้จักคนส่วนใหญ่ที่นั่น แต่ทว่ามีน้อยคนนักที่รู้ว่าเธอเป็นใคร

ถึงกระนั้นเธอก็กลายเป็นจุดสนใจเมื่อมาปรากฏตัวในงาน

เมื่อผู้คนเห็นเธอพวกเขาทั้งหมดก็ตกตะลึง

ผมยาวสลวยของเธอผูกรวบเอาไว้ข้างหลังอวดคอขาวและเพรียวระหง นอกจากนี้ผู้คนยังได้เห็นใบหน้าที่สวยงามของเธออย่างชัดเจนแม้ว่าเธอจะแต่งหน้าเพียงบางๆ และเมื่อใดที่เธอยิ้ม ดวงตาของเธอก็ส่องประกายเหมือนหมู่ดาวบนท้องฟ้า ส่วนขาที่ยาวและเรียวงามของเธอนั้น ก็มีเสน่ห์ดึงดูดฝูงชน

ทุกคนต่างก็คาดเดากันไปในทันทีว่าเธอมาจากตระกูลไหน

รษิกามองไปรอบๆ และแกล้งทำเป็นไม่เห็นความสนใจที่พุ่งมาที่เธอ ในเมื่อไม่มีใครมาทักทายฉัน

มันก็คงจะหยาบคายถ้าฉันไปร่วมวงสนทนากับคนอื่น หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เธอก็ตัดสินใจเดินไปที่มุมห้องแล้วทำใจให้สบายตามลำพัง

เธอก้าวออกไปได้ไม่กี่ก้าว จักรภพก็เรียกเธอขึ้นมาเสียก่อน “คุณหมอรษิกาวันนี้คุณสวยมากเลยครับ”

อันที่จริง เวลาเธอมารักษาอัครพลเธอก็มักจะใส่เสื้อเชิ้ตและกางเกงยาว อีกย่าง เธอก็ไม่เคยแต่งหน้าเลย แม้ว่าจะยังคงเห็นเค้าโครงหน้าที่สวยงามของเธอ แต่เธอก็ไม่ได้ดูน่าทึ่งเท่าในวันนี้

เมื่อได้ยินเสียงเรียก รษิกาก็หยุดเดินและพยักหน้าอย่างสุภาพเพื่อแสดงความขอบคุณ

“ไหนๆ คุณก็มาแล้ว ห้ามหลบหน้าไปไหนเลยนะครับ! คุณปู่ของผมกำลังรอคุณอยู่!” จักรภพรู้ทันทีเลยว่าเธอพยายามที่จะหลีกเลี่ยงผู้คน เขาจึงเชิญเธอให้ไปพบกับอัครพล

ก่อนออกงานสังคมทุกครั้ง ครอบครัวฟ้าศิริสวัสดิ์จะไปตัดชุดที่ห้องเสื้อสว่างจิตเสมอ

ดังนั้นเลอศิลป์จึงไม่ประหลาดใจเมื่อศศิตาบอกว่าเธออยู่ที่ห้องเสื้อสว่างจิต

เมื่อเลอศิลป์มาถึง ผู้ดูแลห้องเสื้อสว่างจิตก็รีบออกไปต้อนรับเขาทันที

ในเวลานั้นศศิตาพร้อมแล้ว แต่เธอยังคงนั่งอยู่เมื่อเห็นเลอศิลป์เดินเข้ามา “นั่งก่อนสิ”

เลอศิลป์รู้สึกงุนงง “ยังไม่เสร็จอีกเหรอครับ? มันจะสายแล้วนะ”

ศศิตาให้คำตอบโดยเงยหน้าไปทางห้องลองชุด “รออัญชสาก่อน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วทันที แม่ตั้งใจทำแบบนี้ใช่ไหม?