หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1557

ทั้งสองคนจากกันไปหกปี หลังจากเจอกันอีกครั้ง รษิกาก็หลีกเลี่ยงสัมผัสจากเลอศิลป์มาโดยตลอด

เมื่อในที่สุดเธอก็ยอมรับเขา เลอศิลป์จึงต้องการจะชดเชยระยะเวลาหกปีที่ผ่านมาในคราวเดียว

ตอนแรกเขาคิดว่าจะให้เวลาเธอได้พักสักสองวัน แต่เขาก็ไม่คิดว่าเธอจะทำตัวน่ารักมากขนาดนั้นในวันนี้

ทั้งความจริงจังตอนที่เธอเจรจากับเจตนินและการแสดงออกถึงความรักของเธอขณะที่ซื้อของกับเขาเป็นสิ่งที่ทดสอบความยับยั้งชั่งใจของเขาอย่างมาก

เมื่อเขาเห็นเธอสวมชุดที่เขาเลือกให้เองก่อนหน้านี้ เขาก็ปล่อยใจให้เตลิดไปมากกว่าที่เป็น

การจูบของเขากินเวลานานจนรษิกาแทบจะหายใจไม่ออก นอกจากนั้น เธอยังเกรงว่าคติยากับเด็กๆ จะกลับมาโดยไม่มีสัญญาณบอกล่วงหน้า เธอจึงยกมือขึ้นมาดันตัวเขาออกไป

จนกระทั่งถึงตอนนั้น เลอศิลป์ก็ปล่อยมือออกจากด้านหลังศีรษะของเธอแล้วใช้นิ้วแตะริมฝีปากของเธอ

รษิกาถอยออกไปเล็กน้อย “คุณเป็นอะไรไป?”

เมื่อมองเห็นความรักอันแรงกล้าในแววตาของเขา เธอก็หวนนึกถึงการกระทำอันเร่าร้อนของพวกเขาเมื่อคืนก่อนอย่างไม่หยุดยั้ง หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะทันที

“เนื่องจากคุณเอกพลและคุณนายศศิตาย้ายออกไปแล้ว ห้องพักแขกจึงควรจะว่างในวันนี้ ฉันจะไปเปลี่ยนผ้าปูที่นอน คืนนี้ฉันจะไปใช้ห้องนั้นค่ะ!” เธอพึมพำอย่างรู้สึกผิด

หลังจากพูดเช่นนั้นแล้ว เธอก็หันหลังวิ่งออกไป

อันที่จริง ฉันทนความแข็งแกร่งของเขาไม่ไหวแล้ว!

แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าเลอศิลป์จะลุกขึ้นมาอุ้มเธอไว้ในท่าเหมือนเจ้าบ่าวอุ้มเจ้าสาว

“โอ้!”

รษิกากลั้นหายใจด้วยความกลัว เธอยกมือขึ้นอย่างไม่รู้ตัวแล้วกอดรอบคอของเขาเอาไว้

เลอศิลป์พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เหลือช่องว่างให้โต้เถียง “ตั้งแต่คุณย้ายเข้ามาในบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ ผมก็ไม่เคยคิดเลยว่าจะให้คุณไปอยู่ในห้องนอนแขก”

เมื่อได้ยินความจริงจากเขาในที่สุด รษิกาก็รู้สึกอับอายและเคืองใจ แต่เธอก็นึกถึงลูกๆ และประท้วงออกมาเบาๆ “วางฉันลง! เด็กๆ จะมาตามหาฉันหลังจากพวกเขากลับมาในบ้านนะ!”

กระนั้น เลอศิลป์ก็ยังไม่สะทกสะท้าน “คติยาจะดูแลพวกเขาเอง ตอนคุณไม่อยู่บ้าน เธอก็ดูแลพวกเขาเป็นอย่างดีนี่นา”

“แต่ฉันต้องพักผ่อนนะ!” เสียงของรษิกากลายเป็นเสียงกระซิบ

เมื่อพูดเช่นนั้นแล้ว แววตาของเลอศิลป์ก็มีความลังเลเจือเข้ามา

ถ้าเป็นคนอื่น ฉันจะทุบเขาตรงที่เจ็บปวดเลย แต่ว่านี่คือเลอศิลป์…