หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1558

“พ่อ!”

ที่ชั้นล่าง คติยาทำอาหารเช้าให้เด็กทั้งสามแล้ว

เมื่อเด็กๆ เห็นเลอศิลป์ลงมาข้างล่าง พวกเขาก็ทักทายกันอย่างพร้อมเพรียง

ไอรดาถามเขาอย่างหดหู่ใจ “แม่ไปไหนคะ? พ่อ ชุดหนูพังแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เลอศิลป์ก็มองเธอพลางขมวดคิ้ว

ไอรดาสวมชุดที่รษิกาใส่ให้เธอเมื่อคืนนี้ แต่ปีกที่ด้านหลังหลุดออกมาบางส่วนแล้ว

“แล้วปีกไปไหนล่ะ?” เขาถามด้วยเสียงทุ้ม

ไอรดาหันไปหาเบนนี่ที่อยู่ข้างๆ เธอด้วยสีหน้าตำหนิ

เบนนี่ยกมือขึ้นมาเป็นเชิงขอโทษ “ผมบังเอิญดึงมันหลุดออกมาครับ ผมขอโทษ ผมจะช่วยซ่อมให้ไอวี่เอง!”

เสียงของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจ

เลอศิลป์ลูบหัวของเธอเป็นเชิงปลอบ เขาย่อตัวลงแล้วมองดูชุดใกล้ๆ

เขาจำได้ว่าปีกที่ด้านหลังชุดนั้นสามารถถอดออกมาได้

เขาเสียใจที่ไม่ได้สนใจมากนักว่ามันดึงออกมาได้อย่างไร

หลังจากตรวจดูชุดนั้นอยู่นาน เขาก็ยืนขึ้นแล้วพูดว่า “มันไม่พังหรอก ปีกนั้นสามารถดึงออกมาได้ แต่ตอนนี้เราไม่มีเวลามาก ดังนั้นเอาไว้คืนนี้แม่เขาจะช่วยซ่อมให้นะ”

ไอรดามองเขาอย่างสงสัย

เลอศิลป์โกรธเคืองเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นว่าลูกสาวของเขาศรัทธาในตัวเขาน้อยลงไปมาก

อืม พอลองคิดดูอีกครั้ง เธอผูกพันกับรษิกามากกว่า ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องปกติ

เขาจึงเปลี่ยนเรื่องอย่างไม่ใส่ใจ “เวลากำลังผ่านไปนะ เราจะสายไปหากเรายังช้าอยู่อย่างนี้”