หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1561

รษิกาขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าสถานการณ์รุนแรงมากแค่ไหน

เธอไม่ได้ผ่อนคลายมากเหมือนเมื่อวาน สถาบันวิจัยจะอยู่นิ่งๆ ไม่ทำอะไรเลยไม่ได้ คนไข้คงไม่สามารถรอได้หรอก

“ฉันจะไปสถาบันวิจัยตอนนี้เลย” เธอลุกขึ้นแล้วขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างบน

เลอศิลป์ตัดสินใจจะเงียบไว้ เพราะเขารู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะห้ามเธอ

เมื่อเธอลงมาข้างล่าง เขาก็บอกว่า “คราวนี้ ผมจะไม่ไปกับคุณนะ ผมอธิบายสถานการณ์ไปชัดเจนแล้ว คุณควรรู้ว่าจะเจรจากับเขายังไงดี”

รษิกาซึ้งใจที่เลอศิลป์เชื่อในความสามารถของเธอ หญิงสาวตอบพลางยิ้ม “โอเคค่ะ ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง”

เลอศิลป์พยักหน้าและเสริมว่า “โทรหาผมนะ ถ้าต้องการให้ผมช่วยอะไร”

รษิกาพึมพำตอบรับก่อนจะออกไปจากบ้าน

เมื่อเธอมาถึงสถาบันวิจัย รษิกาก็เห็นลลิตารอเธออยู่ข้างนอกห้องทำงานอย่างเป็นกังวล ใบหน้าของผู้ช่วยเธอเต็มไปด้วยความทุกข์ใจ

ทันทีที่ลลิตาเห็นรษิกา เธอก็ทักทายอย่างกระตือรือร้นราวกับเห็นผู้ช่วยให้รอด “คุณหมอรษิกา เราจะทำยังไงกันดีคะ? โรงงานโทรมาถามกันใหญ่เลย”

โรงงานพร้อมผลิตยาแล้ว และพวกเขาก็รอคุณสมบัติการจดทะเบียนและสมุนไพรที่จำเป็นเท่านั้น

แต่พวกเขาไม่ได้รับข้อมูลอะไรเลย ทำให้โครงการค้างเติ่งอยู่เช่นนั้น

รษิกายิ้มปลอบใจผู้ช่วย “ฉันจะไปคุยกับคุณเจตนินเลย ไม่ต้องห่วงนะ”

ลลิตาพยักหน้าแล้วหลบฉากไป

เจตนินตอบโต้ “อ้อ หรือว่าคุณเลอศิลป์มีความคิดอันชาญฉลาดแบบอื่นแล้วหรอครับ?”

รษิกาเม้มปากก่อนจะโต้ตอบไปว่า “ไม่มีใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ทั้งนั้นล่ะค่ะ มันมีแค่เราสองคนเท่านั้น ฉันแน่ใจว่าคุณทราบดีว่าผู้ที่จะต้องแบกรับภาระหนักของการเลื่อนการผลิตผลิตภัณฑ์คือผู้ป่วยที่ต้องพึ่งพายานี่”

ในที่สุดเจตนินก็ตอบตกลงหลังจากได้ยินว่าจะมีแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น “คุณพูดถูกแล้วล่ะ คุณรษิกา ผมไม่อยากให้ผู้ป่วยต้องทนทุกข์ทรมาน งั้นเรามาพบกันวันนี้ตอนเที่ยงนะครับ!”

“เยี่ยมเลยค่ะ ฉันจะไปพบคุณนะคะ” รษิกาตอบ

เจตนินหัวเราะออกมาอย่างน่าสับสน “แน่นอนสิครับ อันที่จริงครั้งที่แล้วคุณก็ควรมาหาผมเหมือนกัน แต่ผมใจดีกับคุณเกินไป”

คำพูดนี้ทำให้ทั้งสองกลับคืนสู่สถานะเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจอย่างชัดเจน

อย่างไรก็ตาม เจตนินกลับแสดงท่าทีและมีน้ำเสียงที่เหยียดหยาม