หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 157

สิ้นเสียงนั้น ทุกคนที่อยู่ในบ้านของตระกูลคชาเรศก็หันไปทางทางเข้าคฤหาสน์ รษิกาก็หันไปเช่นเดียวกัน

เลอศิลป์แต่งกายด้วยชุดสูทสั่งตัดสีดำ ชุดสูทที่พอดีตัวนั้นเผยให้เห็นรูปร่างอันสมส่วนของเขา ผมที่หวีเสยไปด้านหลังจนเกือบหมด ทำให้ทุกคนได้เห็นใบหน้าที่สมบูรณ์แบบ ส่วนปอยผมเล็กๆ ที่ทิ้งตัวลงมาปรกหน้าผากของเขา ทำให้สายตาของเขาดูเย็นยะเยือกยิ่งกว่าที่เป็นอยู่ ทั้งหมดทั้งมวลทำให้เขาดูเย็นชาและห่างเหิน

ทุกคนจับจ้องมาที่เขากันเป็นตาเดียว

อัญชสาปรากฏตัวข้างหลังเขาโดยสวมชุดสีดำ ผมที่ม้วนเป็นลอนของเธอสยายลงมาถึงหน้าอก และปากสีแดงของเธอก็สะดุดตาเป็นพิเศษ ในขณะเดียวกัน แขนของเธอก็กำลังโอบศศิตาอย่างรักใคร่ขณะที่พวกเขาเดินตามหลังเลอศิลป์มา

ด้วยชุดที่เข้าชุดกันและปฏิสัมพันธ์ที่น่ารักระหว่างอัญชสาและศศิตาดูราวกับว่าพวกเขากำลังประกาศต่อชาวโลกว่าอัญชสาจะได้มาเป็นลูกสะใภ้ในอนาคตของครอบครัวตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์อย่างแน่นอน

เมื่อเห็นภาพนั้น ฝนทิพย์ก็เหลือบตามองรษิกา แต่เธอก็ไม่พอใจเมื่อเห็นสีหน้าของรษิกา ทันใดนั้น ฝนทิพย์จงใจคว้ามือแม่ของเธอและอุทานขึ้นมาว่า “โอ้โห! เลอศิลป์กับอัญชสานี่พออยู่ด้วยกันแล้วดูดีจังเลย!”

กุลธิดาไม่รู้ว่าพวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่ แต่เธอรับรู้ถึงความสัมพันธ์อันใกล้ชิดระหว่างตระกูลภักดีสรวงและตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ นอกจากนี้ เธอก็มักจะเห็นอัญชสาอยู่ด้วยกันกับเลอศิลป์ เธอจึงพยักหน้าเห็นด้วยและพูดว่า “ดูเหมือนว่าพวกเขาน่าจะแต่งงานกันเร็วๆ นี้เลยนะ”

สีหน้าของรษิกาเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น อย่างไรก็ตาม เธอรีบตั้งสติและเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง

จักรภพยืนอยู่ข้างๆ รษิกาเมื่อเขานึกถึงความขัดแย้งระหว่างเธอกับเลอศิลป์เขาจึงเหลือบมองเธอโดยไม่รู้ตัว และเขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นว่าเธอดูนิ่งสงบมากแค่ไหน

เลอศิลป์ไม่ชอบใจเลยที่เขาเป็นจุดสนใจของผู้คน สายตาของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชา และเดินตรงไปเข้ายังกลางงาน เขาแค่ต้องการทักทายอัครพลก่อนที่จะหาข้ออ้างเพื่อปลีกตัวออกไปจากอัญชสา

กุลธิดาและชาติชายคุ้นเคยสนิทสนมกับตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์เป็นอย่างดี จึงลุกไปต้อนรับด้วยรอยยิ้ม "สวัสดี! ยินดีต้อนรับนะ แล้วนี่..."

ขณะที่พวกเขาพูด ทั้งคู่ก็มองไปที่ศศิตา

ศศิตาเพียงแค่ยิ้มตอบ

อัญชสาที่ยืนอยู่ข้างศศิตาดูเหนียมอายเล็กน้อยขณะที่ทักทายผู้อาวุโสกว่าอย่างสุภาพ หลังจากนั้นเธอก็ฟังบทสนทนาของพวกเขา

ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน พวกเขาก็เดินไปหาอัครพลด้วย

รษิกาตื่นตระหนกเมื่อเห็นพวกเขาเข้ามาใกล้ เธอเบือนหน้าหนีและอยากจะบอกลาอัครพลแล้วรีบออกไป

เมื่อเธออยากทำเช่นนั้น แขกบางคนก็เข้ามาหาและทักทายเธอ รษิกาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทักทายพวกเขาตอบ ฉันพลาดโอกาสที่ดีที่จะออกไปจากที่นี่แล้ว

ไม่กี่วินาทีต่อมาเลอศิลป์และคนอื่นๆ ก็มาถึงตรงหน้าเธอ

รษิกาก้มหน้าต่ำเพื่อให้ตัวเองไม่ดูสะดุดตาให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

เธอได้ยินชายคนนั้นทักทายอัครพลด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำเป็นอย่างแรก ก่อนจะได้ยินอัครพลตอบไปอย่างมีความสุข

หลังจากนั้นเธอก็รู้สึกว่าชายคนนั้นจับจ้องมาที่เธอ

รษิกากำหมัดแน่นและเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม เมื่ออัครพลพูดถึงเธอ เธอก็พยักหน้าให้พวกเขาอย่างสุภาพ

ตลอดเวลา เลอศิลป์ละสายตาไปจากเธอไม่ได้เลย

เมื่อกุลธิดาและชาติชายเข้ามาทักทายเขาก่อนหน้านี้ เลอศิลป์ก็สังเกตเห็นรษิกาอยู่แล้ว

เมื่อเขาเห็นเธอยืนอยู่ข้างอัครพล เธอดูสง่างามแต่ดูเฉยเมยนิดหน่อย ชุดราตรียาวสีขาวทำให้เธอดูสง่างามราวกับหงส์ แม้ว่าจะไม่ได้พยายามแต่งตัวมากนัก แต่เธอก็ยังค่อนข้างมีเสน่ห์ตรึงใจ

ในทางกลับกัน เธอหลีกเลี่ยงการสบตากับเขาตั้งแต่วินาทีที่เขาปรากฏตัว

ยิ่งเธอหลบหน้าเขามากเท่าไรเลอศิลป์ก็ยิ่งอยากจะมองหน้าของเธอให้ใกล้มากขึ้นเท่านั้น

ศศิตาสังเกตเห็นว่าลูกชายของเธอดูว้าวุ่น เธอจึงมองตามสายตาของเขาไป และใบหน้าของเธอก็เคร่งขรึมขึ้นเมื่อหันไปเจอรษิกา