หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 159

จักรภพชำเลืองมองรษิกาอีกครั้งเมื่อเขาได้ยินกุลธิดากล่าวถึงการแต่งงานของเลอศิลป์และอัญชสา

ในขณะนั้นดวงตาของรษิกาหลุบลงเล็กน้อยในขณะที่เธอมีรอยยิ้มจาง ๆ

ดังนั้น เขาจึงไม่รู้ว่าในใจของรษิกาคิดอะไรอยู่

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ความสนใจของฝนทิพย์อยู่ที่รษิกาเท่านั้น ไม่บอกก็รู้ว่าเธอต้องสังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยของรษิกา เมื่อกุลธิดากล่าวถึงการแต่งงาน

ความตื่นเต้นของฝนทิพย์เพิ่มขึ้นเมื่อเธอสังเกตเห็นเช่นนั้น “จริงด้วย! เลอศิลป์และอัญชสาเหมือนคู่ที่สวรรค์สรรค์สร้าง แม้ว่าพวกเขาจะยังไม่แต่งงานกัน แต่ฉันพนันได้เลยว่าทุกคนต้องถือว่าพวกคุณเป็นครอบครัวเดียวกันมานานแล้ว” เธอกล่าวเสริม

พูดจบแล้ว เธอก็เหลือบมองไปที่รษิกาอย่างหยิ่งยโส

เนื่องจากศศิตาก็วางแผนไว้แล้วเช่นกัน เธอจึงยิ้มและพูดว่า “ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเราปล่อยให้เนิ่นนานมานานเกินไปแล้ว ช่วงนี้ครอบครัวของทั้งสองฝ่ายก็คิดตรงกันว่าจะเร่งพิธีหมั้น เราจะได้คุยกันเร็วๆ นี้แน่นอน”

ฝนทิพย์ต้องการจะโหมกระพือเชื้อไฟขึ้นไปอีก แต่จู่ๆ เลอศิลป์ก็พูดขึ้นว่า “คุณปู่อัครพลครับ ไหนๆ วันนี้ก็เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของคุณปู่ บางทีเราไม่ควรพูดกันถึงเรื่องของผมนะครับ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อัครพลก็อึ้งไปชั่วครู่หนึ่งก่อนจะเหลือบมองไปยังเลอศิลป์และอัญชสา สองคนนี้ต้องเขินอายอยู่แน่ๆ เขาจึงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มและเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

หลังจากนั้นคนอื่น ๆ ก็ไม่กล้าพูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป

ในขณะนั้น ความกังวลใจของรษิกาก็ลดลง และเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

อย่างไรก็ตาม เธอเริ่มรู้สึกไม่เข้าที่เข้าทางเมื่อหัวข้อสนทนาที่ตามมาไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลย

เธอรู้สึกรำคาญหลังจากฟังการสนทนาของพวกเขามาระยะหนึ่ง ดังนั้นเธอจึงต้องการหาที่ซ่อนตัวและผ่อนคลาย

ในระหว่างการสนทนา รษิกาพูดเบาๆ ว่า “คุณปู่ค่ะ ฉันเหนื่อยค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อัครพลก็หันไปมองเธออย่างเป็นห่วง “เป็นอะไรไป? ไม่สบายหรือเปล่า?”

รษิกายิ้มอย่างเขินอายและตอบว่า “ไม่เป็นไรค่ะ เพียงแต่ว่าฉันยืนมาพักนึงแล้ว เลยอยากจะนั่งลงสักหน่อย”